Αν οι άνθρωποι ήταν τελείως εγωιστές ως προς τις επιθυμίες τους, η σταθεροποίηση της κατοχής με κανόνες θα ήταν αδύνατη. Αν οι άνθρωποι ήταν τελείως αλτρουιστές σε σχέση με αυτές τις επιθυμίες, αυτή η σταθερότητα θα ήταν περιττή, υποστηρίζει ο Διεθνολόγος Hedley Bull, σύμφωνα με τον οποίο οι Κοινωνίες διαμορφώνουν συμβάσεις προς παγίωση κανονιστικού πλαισίου. Και σύμφωνα με το πλαίσιο αποσπάται η συναίνεση μετά περίσπασης ή φόβου. Όταν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως αιχμαλώτων ή πολιτικών κρατουμένων διαιωνίζονται οι ίδιες και ίδιες μέθοδοι, δεν καταπατώνται τεχνηέντως οι Συμβάσεις της Γενεύης και ο Ενιαίος Κώδικας Στρατιωτικής Δικαιοσύνης των ΗΠΑ; Παρόμοιος νοσηρός ορθολογισμός δεν κλυδωνίζει συθέμελα το βάθρο της Εκκλησίας απ’ τις περιπτώσεις παιδοφιλίας; Σε ανάλογες εκτάσεις σκανδάλων οι ιθύνοντες διασαλπίζουν πως το θέμα αφορά σε εσωτερικό τους πυρήνα, ώστε να αποφεύγεται παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Χιλιάδες άνθρωποι ανά την υφήλιο κηρύσσονται «εχθρικοί μαχητές» και εγκλωβίζονται σε βασανισμούς αντί να περάσουν απ’ το εδώλιο του κατηγορουμένου σε πραγματικό Δικαστήριο. Αν στα μέσα του 20^ου αιώνα το Ινστιτούτο του Άλαν συνιστούσε το Κάστρο του Τρόμου, στην νεότερη εποχή του 21^ου ο οδοδείκτης προσανατολίζει τον νου του ερευνητή στο Γκουαντανάμο, το οποίο χαρακτηρίζεται από παμπληθείς μαρτυρίες σαν το «εργαστήρι της πλύσης του εγκεφάλου».  Η επιστήμη του Φόβου εξαπλώνεται επίσης με την γενίκευση των προσφυγικών ροών στις Δυτικές περιοχές. Ο καπιταλισμός νομιμοποιεί τον εαυτό του ως το οικονομικό γρανάζι που συνυφαίνεται με την προσωπική ελευθερία κρίνοντας ταυτοχρόνως μέσω της ίδιας του της δυναμικής ανεπαρκές να καταστεί ομπρέλα προστασίας για ετερόχθονες λαούς. Η επιστήμη του Φόβου διαχέεται αλλότροπα, αφού δεδομένης της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων, η βία περιορίζεται σε συγκαλυμμένα πεδία, ώστε να δημιουργείται ένα ομιχλώδες πέπλο γύρω απ’ τα διεθνή συστήματα καταστολής κι εμπόλεμου διακανονισμού.

Morality ή Ethical…

Η ηθική δεν συνιστά ταυτόσημο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν απορρέει απ’ αυτά. Η ηθική ευθύνη προπορεύεται των δικαιωμάτων παρέχοντάς τους κύρος και κανονικότητα-κρίνοντας τη δράση του Κράτους. Η Morality=Ηθική θεσπίζει τα δικαιώματα και τα καθιστά όργανο της Ethical=Ηθική Ευθύνη. Φαινομενολογικά λοιπόν ένα Κράτος επαγγέλλεται την περιοριστική του μέριμνα ως προς την κατάπαυση παραβιάσεων σε βάρος ανθρώπων. Ενίοτε αποβαίνει υποκριτική η πρότερη πρόθεση σαν αποκαλυφθούν ατασθαλίες και συνειδητοποιηθούν παρασπονδίες και αναιρέσεις των δεσμεύσεων, όπως σε περιπτώσεις πεινασμένων-προσφύγων-κρατουμένων-θύματα δικτατοριών ή εθνικής καθάρσεως-ασθενών. Εν τοιαύτη περιπτώσει ο όρος δικαιώματα υπόκειται σε μετακένωση σε νεώτερα σχήματα υποχρέωσης και καθήκοντος. Ο Bauman, Πολωνός φιλόσοφος, πρεσβεύει πως η αλληλεγγύη συνεπάγεται την αναγνώριση της εξαθλίωσης και της δυστυχίας των άλλων ανθρώπων ως προσωπική ευθύνη του καθενός, και την ανακούφιση -εξάλειψη της δυστυχίας σαν προσωπικό καθήκον όλων. Ακόπως τεκμαίρεται απ’ τη ρήση του έγκριτου στοχαστή πως τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν εκπορεύονται απ΄ την a priori βούληση αλλά απ’ την a priori δυσμένεια της υποκειμενικότητας, όχι ως τρομοκρατημένη και ανταγωνιστική άλλα σαν ηθική. Στην εποχή μας, όπου ο Θεός έχει πεθάνει, η απόλυτη ετερότητα διακατέχει την ολότητα μέσω της υπερβάσεως κι αποφεύγοντας τον ιστορικισμό. Η παράδοξη διπολικότητα του ανθρωπίνου δικαιώματος εδράζεται στην ταυτόχρονη ανάδυση του λόγου στην κοινωνική-πολιτική-σφαίρα και στην αδιασαφήνιστη  θεσμοθέτηση της ετερότητας.

Η φιλοσοφία του Σκλάβου…

Στην παραδεδεγμένη πραγματεία της Κιούμπλερ-Ρος τιτλοφορούμενη «Αυτός που πεθαίνει» εν έτει 1971, αναλύεται η φιλοσοφία των πέντε σταδίων. Όταν γνωστοποιηθεί σ’ έναν άνθρωπο ο επικείμενος θάνατός του λόγω μιας ανίατης ασθένειας, με το σταδιόμετρο διεξέρχεται τα πέντε σημεία της άρνησης-του θυμού-της διαπραγματεύσεως-της κατάθλιψης-της αποδοχής. Η Κρίση, με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο άνθρωπος, συνιστά μια βάρβαρη δόνηση της καθημερινότητάς του. Ο Δυτικός άνθρωπος τρομοκρατείται απ΄ τη βία, διότι δεν είναι συνηθισμένος σε αυτήν, όπως ο Τριτοκοσμικός, ο οποίος αναφαίνεται συνέχεια υποστάς σε παρόμοιες ενέργειες. Οι διακηρύξεις του 18^ου αιώνα αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο της στοιχειοθέτησης του οικοδομήματος των δικαιωμάτων, με τις διατριβές των Burke και Marx να προβαίνουν σε ουσιώδη-κεφαλαιώδη σχολιασμό τους, για να αρκέσουν απλά οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι του 20^ου αιώνα, ώστε οι μελέτες να φαντάζουν παραγοντίσκοι στο Θέατρο της Ιστορίας. Αν δεχτούμε πως φιλόσοφοι-άνθρωποι των γραμμάτων συναπαρτίζουν όχι όργανα υποτελή αλλά εμπνευστές της Γαλλικής Επαναστάσεως, οι οποίοι οραματίζονταν να εκριζώσουν το ancien régime και στον αντίποδα να ριγώσουν εκ νέου το ηθικό-θεσμικό ανάγλυφο, στην σημερινή εποχή ο υπήκοος των Κρατών απεκδύεται την πατρογονική του κληρονομιά, η οποία εμπεριέχει νομικά δικαιώματα-υποχρεώσεις, για να επαμφοτερίζει συγχυσμένος στα γρανάζια των ως άνω σταδίων, χωρίς να καταλήγει σε απεγκλωβισμό του-αποδοχή του πλαισίου αναφοράς, ώστε να θέσει εαυτόν σε δράση. Συνακόλουθα ενστερνίζεται το προτελευταίο στάδιο, αυτό της κατάθλιψης αναμεμιγμένης με άκρατη διασκέδαση, ως το μόνο εχέγγυο απόδρασης. Στην φιλοσοφία του Σκλάβου το «Αύριο» δεν υφίσταται. Ο Όρος διασκέδαση προέρχεται απ’ το ρήμα σκεδάννυμι, που σημαίνει διασκορπίζομαι, διασκορπίζω ανουσιωδώς τη σκέψη-τον νου-την ψυχή. Το «Ζήσε τη στιγμή» κατ’ εφαπτομένη δεν αποσκοπεί στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και του «Αύριο», διότι η απογοήτευση έχει μεγεθύνει την αναξιοπιστία του όλου κλοιού, μέσα στον οποίο κινείται το άτομο, και η ηττοπάθεια κατέρχεται σε άρμα δρεπανηφόρο. Το δόγμα του Carpe Diem παραλλάσσεται με τρόπο αλαζονικό καθιστώντας το άτομο υποζύγιο μιας ανελέητης ειλωτείας, αντί να το ελευθερώσει απ’ τα δεσμά της επιστασίας…

Pages: 1 2