Οι βαρβαρότητες λοιπόν που χρησιμοποιούν ολοι ανεξαιρέτως είναι:
-
Εκβιασμός, το κράτος στυγνά θέτει υπό «διλημματική βάση» κεκτημένα των ανθρώπων. Είναι ένας αισχρός εξαναγκασμός, με τον οποίον αποσπάται συνέργεια σε ανοσιουργήματα, όπως παρακολουθήσαμε να γίνεται στην χουντο-covid-Ô-συνθήκη.
Για να μην χάσουν την εργασία κυρίως οι άνθρωποι συνέργησαν στο ναζιστικό έγκλημα διαχωρισμών του 21ου αιώνα. Αυτό επιτεύχθη δια της σύστασης ενός «περιθωρίου», μέσα στο οποίο περιόρισαν, για να μην πούμε πέταξαν στην κυριολεξία, δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Όπως ακριβώς γίνεται και με τον μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον πένητα, τον άνεργο, τον παραβάτη, τον τοξικομανή και διάφορες άλλες ομάδες. Εν προκειμένω συγκροτήθηκε ένας νέος χώρος περιθωρίου, όπου χώσαμε τους ανεμβολίαστους, χωρίς σαφές περίγραμμα. Ο χώρος περιθωρίου άλλωστε οριοθετείται από το Κράτος πάντα με αμφιλεγόμενα χαρακτηριστικά, και πλασάρεται στους συνεργούς ως «αόρατος».
Αυτό εμπεδώθηκε ξεκάθαρα κατά τη συνθήκη covid, όπου όλοι ανεξαιρέτως, κράτος και συνεργοί, καμώνονταν πως ο χώρος του περιθωρίου δεν υφίσταται, σαν ξαφνικά να απαλείφτηκαν από προσώπου γης χιλιάδες άνθρωποι και δεν τους έβλεπε κανείς, και δεν μιλούσε γι’ αυτούς κανείς. Ο κάθε χώρος περιθωρίου πραγματεύεται «αφανείς ανθρώπους», κράτος και συνεργοί του συγκρατούν την αορατότητα των εγκλωβισμένων σε χώρο περιθωρίου, επειδή αν παραδεχτούν την θέασή τους, πρέπει κάτι να κάνουν. Το Κράτος καμώνεται την «κοινωνική υπηρεσία» για να συνεχίσει να τους στιβάζει σε ελεγχόμενο χώρο και οι συνεργοί του κράτους καμώνονται τον φιλάνθρωπο, τελευταία ακόμη χειρότερα που η φιλανθρωπία εκφράζεται με αναρτήσεις στα socials. Στο πλαίσιο της εκβιαστικής «κοινωνικής υπηρεσίας» ψηφίστηκε και ο νόμος 4820/2021, σύμφωνα με τον οποίον ένας φοιτητής ιατρικής, κι ενώ τον ξεζούμισε στην αποστήθιση το εκπαιδευτικό σύστημα για να εισαχθεί στη ιατρική σχολή, μετά δεν του επιτρέπει να κάνει τις σπουδές του, αν δεν έχει εμβ-ô-λιαστεί με αποδεδειγμένα πειραματικό σκεύασμα.
-
Μαρτύριο, το κράτος επιβάλλει την ψευδαίσθηση της Δικαιοσύνης, η οποία ωστόσο συνιστά ακρογωνιαίο λίθο του, εφ’ όσον ο δικαστής δικάζει επικαλούμενος τον θεσπισμένο νόμο από το κράτος κι επομένως είναι αδύνατον να είναι αδιάβλητος. Στην αιρετή μοναρχία, διότι αυτό είναι ο κοινοβουλευτισμός, ποδηγετείται η επικριτική θεώρηση κάθε έκφανσης του κράτους αλλά και η άνθηση όλων των μορφών ελεύθερου στοχασμού και δημιουργίας.
Με την επαγγελματοποίηση της Τέχνης και της Φιλοσοφίας έχει συρθεί ο άνθρωπος σε μια μαρτυρική χαμέρπεια αλλεπάλληλων εξαναγκασμών. Και γιατί επιλέγεται επισταμένως η υπαγωγή αυτών στην επαγγελματική σφαίρα;; Επειδή η Ερασιτεχνία ενέχει τη λέξη Έρως, κι ο ρομποτοποιημένος σκλάβος πρέπει να μείνει με τον στείρο ορθολογισμό μακριά από το φυσικό πάθος.
Παλεύοντας καθένας για την επιβίωσή του αυτόματα μετατρέπεται σε τέρας έτοιμο να κατασπαράξει τον διπλανό του σε περίπτωση που «κινδυνεύει» η θεσούλα και το κύρος που απέκτησε μέσω των κρατικών πιστοποιήσεων.
Είναι αυτό που λέει ο Camillo Bemeri: «όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα την προλεταριακή ψυχή, επειδή αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σπουδαστική μάζα εν αγνοία, ευεπίφορη σε ατέλειωτες προκαταλήψεις & παιδικές ψευδαισθήσεις που νοιάζεται μόνο να γίνει άρδην μία μικρομπουρζουαζία», και είναι φυσικό επειδή στην εργατική κανιβαλία καθένας ενδιαφέρεται να αποκομίσει χρήμα με κάθε τρόπο παρά να διαθέσει το δυνητικό επίτευγμα και εφεύρημα στην κοινωνική χρήση ως αγαθό.
Το μαρτύριο στην περίπτωση των ιδεολογιών μπορεί να εντοπιστεί και στην αυταπάτη των ανθρώπων που υποκύπτουν στην κρατική ρύθμιση του βίου τους με ιδιωτικό συμφωνητικό, εμφανίζοντας ένα προσωπείο προοδευτισμού, πως τάχα διέφυγαν της εκκλησιαστικής μέγγενης, αλλά επί της ουσίας αναλώνονται στις ίδιες μυλόπετρες νομικού θετικισμού που καλιγώνει τη στάση του ατόμου απέναντι στη διακυβέρνηση.
-
Ομαδική υστερία, το κράτος στηρίζει τον εξουσιαστικό μηχανισμό του στην καλλιέργεια φόβου, ο οποίος διασπείρεται τεχνηέντως σε προλειασμένο έδαφος. Προωθείται μία «ασύμμετρη απειλή», πυρκαγιές-πλημμύρες-ασθένεια μεταδοτική-έλλειψη τροφίμων, ώστε να «νομιμοποιηθεί» στη συνείδηση των ανθρώπων το Κράτος-αρωγός, το Κράτος-Δικαίου, το Κράτος Πρόνοιας με υπέρμετρη αρμοδιότητα επιβολής πάνω τους.
Εφ’ όσον σε ανάλογες περιπτώσεις ενεργοποιείται το «σώζων εαυτόν, σωθήτω» και αυτό το διαπιστώσαμε επίσης με τη συνθήκη-covid, καθένας έτρεχε να διασφαλίσει τον εαυτούλη του εξωραΐζοντας τη ρουφιανιά ως «κοινωνική ευθύνη», γίνεται ένα δαινεμητικό κράτος, που αφού έχει υπό την εποπτεία του όλη την παραγωγή, είτε με τις κρατικοποιήσεις είτε με τις απαγορεύσεις-κλείσιμο επιτακτικό επιχειρήσεων, όπως ανάγκαζε σε lockdown επιτείνοντας τον τρόμο, καθηλώνει τους κατοίκους στον διακοσμητικό τους χαρακτήρα και διανέμει ακόμη και τη δημόσια ζωή κατά το δοκούν, κάνοντας χρήση βέβαια κατασταλτικών μεθόδων, με την πλέον πρόσφορη την ψηφιοποίηση, και κατασταλτικών δυνάμεων, στρατός και αστυνομία.
Αυτό έχει βέβαια τις ρίζες του στην υπαναχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας με σκοπό τη «σταθερότητα» και την «επανεκκίνηση», το οποίο για να επιτευχθεί χρειάζεται ταυτόχρονη σταθεροποίηση του παγκόσμιου πληθυσμού σε βιώσιμα επίπεδα, κάτι το οποίο δεν αφορά σε «συνομωσιολογία», όπως άκριτα αρέσκονται να λένε κρατιστές και συνεργοί τους, αλλά ανιχνεύεται ως «θεωρία ανάπτυξης σταθερού κύκλου» σε πάμπολλες οικονομικές μελέτες και διατριβές στα εκπαιδευτήρια, κρατικά ή ιδιωτικά, οι οποίες μελέτες προσανατολίζονται προς μία φορολόγηση των φυσικών πόρων. «Η προσπόριση πλούτου έχει μικρή επίπτωση στην ευτυχία» αφηγούνται με «επιστημονικό κύρος», είναι βέβαια το «δεν θα σου ανήκει τίποτα και θα νιώθεις ευτυχισμένος», και όπου «ευτυχισμένος» εννοούν σκλαβωμένος, στις καταστάσεις ομαδικής υστερίας αλλοιώνονται οι έννοιες των όρων. Η αμφισημία συνοδεύει τις πολιτικές έννοιες από την ώρα της γέννησης τους υποδηλώνοντας την ιστορική τους παρακμή.
Όσο ξεδιπλώνονται τα υστερόβουλα κίνητρα του ολοκληρωτισμού, τόσο οι κωλοτούμπες θα πολλαπλασιάζονται. Όσο η σύμπραξη των κομματικών ιδεολογιών αναδεικνύεται ως επαμφοτερίζουσα σε κοινούς στόχους, τόσο η ρουσφετολογία θα απλώνει τα πλοκάμια της.
Το κάθε Κόμμα δεν επιζητά παρά την καθαίρεση μιας προηγούμενης διακυβέρνησης και ανάληψη της σκυτάλης προς συνέχισή της χωρίς ωστόσο να διαφωνεί ως προς τη σύσταση κρατικού μηχανισμού εγκλωβίζοντας την όποια ελεύθερη φωνή στον στείρο δικαιωματισμό. Η κατάκτηση της εξουσίας ήταν πάντα το βασικό μέλημα των επαναστατών, και κάθε που ανατρεπόταν ένας αφέντης, εισέρχεται με τις τόγιες του πανηγυρικά ένας άλλος.
