Με ρώτησες αν «μετράω την Αγάπη με τα Δάκρυα»
Αλλοίμονο!

Ξέρεις δεν ήθελα «Εκπαιδεύσεις»
Πιότερο η Γύμνια μου να σε Αλώνει
Μεταβαλλόμενη κι Αναλλοίωτη

Θέλω να γράψω μια Ποίηση χωρίς Μουσική
Να γίνεται «Αμελητέα ποσότητα ανάμνησης» μέσα στα σημαντικά Σου
Όχθες και Φάροι και χαμόσπιτα καπνισμένα
Αφηνιασμένη να γίνεται αρραβωνιαστικιά που δεν αρκείται
Χτυπώντας με ξεφτισμένα τακούνια το πάτωμα
Προσκρούοντας στις καρέκλες με λύσσα
Παντού, όπου δεν είναι πια χέρι παρά μονάχα συσκευασίες
Με χορηγίες διαφημιστικές

Όταν είχα πεθάνει κι η Νύχτα με στόμφο άπλωνε
Μαγνάδια να γκρεμίσει τη Σκιά μου
Όταν είχα στερέψει κι ο Χρόνος λάβρα ημέρωνε
Το Χάος μου σε Υποψία αμέτοχη μα λαμπερή
Πηλός το Σώμα μου και Λέοντες στη Σαβάνα

Ξέρεις δεν ήθελα «Εκπαιδεύσεις»
Αυτό που με κρατά ζωντανή ένα «Κακό βλέμμα»
Αιώνιο κι Εφήμερο
Και Νύχια Κόκκινα και μακριά να σχίζουν την πλάτη
Στο Σταθμό να τρέχεις για συναντήσεις
Συντονίζοντας Θνητούς κι Αθάνατους κύκλους
Ξέρεις δεν ήθελα παρά να αιφνιδιάζουμε τους Εαυτούς
Και τις εσώτερες Καταστροφές ν’ ανθολογούμε
Έλεγχο έλεγες Εσύ το Πάθος
Κι Εγώ το καρφώνω στη Σκηνή να τρελαίνομαι για την Αφή σου
Θες να προλάβεις να φύγεις Πρώτος
Εκδίκηση για όσους Έρωτες σε άφησαν Πρώτοι
Είναι κρικωτοί οι βομβαρδισμοί των Εγωισμών
Οι Θνητοί
Πως να τους αντέξεις
Μα τι να τις κάμεις και τις Παρεξηγήσεις
Στην ευλύγιστη παγωνιά όλα τα κρανία ίδια
Μάσκες νεκρές μ’ αυθάδικα βλέμματα

Θέλω να γράψω μια Ποίηση χωρίς Μουσική
Άλλωστε είπες πως βρίσκομαι σε
Δημιουργικό Οργασμό
Θέλω να γράψω μια Ποίηση χωρίς Μουσική
Που Ό,τι κι αν μουτζουρώνει στο χαρτί ή στο μικρόφωνο
Να μην το Βλέπεις
Που όσο κι αν Σ’ ερωτεύεται να τη θαρρείς Αδιάφορη
Ξεδιάντροπα να γυμνώνεται στα Νερά
Απ’ ατάλαντους ν’ ακούει ηθικολαγνείες
Πάντα να υπολείπεται στις συγκρίσεις
Μέσα στην ασταμάτητη Καταιγίδα
Τόσο άστεγη όσο και οι ερειπωμένοι τοίχοι

Θέλω μια Ποίηση χωρίς Μουσική
Όλα Λάθος να τα κάνει
Για να ‘χεις να επιπλήττεις
Για να ‘χεις απογοητεύσεις
Προσχηματικές και σχεδιασμένες
Θέλω να γράψω μια Ποίηση χωρίς Μουσική
Νόημα ν’ αποκτά η Ζήση…

Ο Έρωτας γκρεμίζει τους ανθρώπους
Εκτός κι αν τον γκρεμίζουν εκείνοι
Ένεκα «Έντονης Νοσταλγίας»

Ευτυχώς ενθουσιάζομαι
Που και που
ΜΟΝΗ μου

Μουσική:

• Azam Ali – Beyond Despair

• Azam Ali – Feast of Silence

• Φωτογραφία: Μαρία Ζουρνή

Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.

Pages: 1 2