Αυτό που με κρατά ζωντανή
Ένα «Κακό βλέμμα»

(Η Φωνή στην απόλυτη μοναξιά της)

Θέλω να γράψω μια Ποίηση χωρίς Μουσική
Ξεδοντιασμένη με κρεμασμένα μαστάρια
Χωρίς έναν Ηλίθιο δίπλα να υποκρίνεται πως
Τα στήθη της συνεχίζουν να είναι «υπέροχα» ακόμη
Παρ’ όλο που τα πασπάτευε, τα πιπιλούσε, τα δάγκωνε κάθε Νύχτα
Επί Αιώνες

Έτσι ολόκληρη κι ενσαρκωμένη Τρικυμία
Αγριωπή να κολυμπά στου Σατανά τα κοχλαστά καζάνια
Τρίζοντας μελανιές στο κορμί κι εκτοξεύοντας
Βρισιές τόσο ανάλγητα κι αλύπητα εξαγνισμένες
Από Φιλάνθρωπες Τελετουργίες
Η Ποίηση, αν είναι αληθινη
Γκρεμίζει τους ανθρώπους

Με ρώτησες αν «μετράω την Αγάπη με τα Δάκρυα»
Αλλοίμονο!
Έτσι Άφραγκη δεν μου απόμειναν παρά λίγες στάλες
Να δεξιώνονται τους Τρόμους στη συμπύκνωση του Σύμπαντος
Αλλοίμονο!
Έτσι Μπλεγμένη σε τράπουλα χιλιοσημαδεμένη
Λίγες στάλες με ληστρικές προθέσεις
Αρπάγη στα ματόφυλλα

Αυτό που με κρατά ζωντανή
Ένα «Κακό βλέμμα»

Θέλω να γράψω μια Ποίηση χωρίς Μουσική
Με μεταλλαγμένες μουνόψειρες στην Ήβη
Να στραγγαλίζει τις ανοχές της στην Απάτη
Ικανή να διαπομπεύσει τους δόλιους Διανοητές
Να φτύνει των Βιοζόμπι Συμβόλαια και Μανιφέστα
Τζάμια να καταστρέφει και καθρέφτες
Ελιξίριο Ηδονής η ευθραυστότητα

Με ρούχα σχισμένα μπροστά σε πεινασμένα μάτια
Και των Θηριοδαμαστών να περιτέμνει με μαστίγιο
Βάλανους μες στο τέλμα της Πίσσας
Κι αφαλούς για μια συγκεκριμένη μεταρρύθμιση
Με παγωμένο σάλιο και γρατσουνισμένη Φλέβα
Μπροστά σ’ Εσένα που θες ν’ αποδείξεις πως αντέχεις μακρυά της
Ανυπεράσπιστη σε Όργια βακχικά και στην κονσερβοπλημμύρα
Του Κόσμου με την πρησμένη Φαντασία
Εξόφθαλμη στο μαξιλάρι και σε κατεψυγμένα Πορθμεία

Με ρώτησες αν «μετράω την Αγάπη με τα Δάκρυα»
Αλλοίμονο!
Έτσι Άσχημη πάνω σε Γέφυρα αλλόκοσμη με φόρο
Αίμα χρωστώ στους όγκους χωμάτων που γκρεμίζονται
Για να στεριώσει η κατασκευή
Κι όσο η πανοπλία μου ατσάλινη τόσο γεμίζω τα Κτήρια
Θρηνητικές Αγέλες και Κροταλίες

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2