Το έργο «Ετυμόλογοι Γλύφτες» είναι Ποιητική Παραμυθία, η οποία πλαισιώνεται από Εικόνα-Λόγο-Ήχο.
Οι λήψεις, οι οποίες γυρίστηκαν σε διάφορα εξωτερικά κυρίως τοπία σπάζοντας κάθε φράγμα απαγόρευσης και αποκλεισμού, συνιστούν την πραγματική αντίσταση, όταν ο «καλλιτέχνης» αυτό-αστυνομεύεται ως γνήσιος υπηρέτης του status quo κι επιδίδεται σε παρακάλια για επίδομα, περιμένει αδειοδότηση του Κράτος για να έχει έργο, αναλώνεται σε υπογραφές ηλίθιων «επαναστατικών» κειμένων «διαφωνίας».
Η Τέχνη δεν μπορεί να υφαίνει ψευδαισθήσεις ούτε συγκατάβαση αλλά μέσω διακινδύνευσης και έμπρακτης ζωοποίησης του Μηδενός να προσδιορίζει τρόπους εξόδου από τη Φυλακή, που ονομάζεται «Διακυβέρνηση».

Η ποιητική δημιουργία χωρίζεται σε δεκαπέντε ποιητικές ενότητες, και ως εκ τούτου προκύπτουν δεκαπέντε βίντεο:

• αυτόνομα μεν, προσηλωμένα στην επιμέρους προσέγγιση του «εφιαλτικού καθορισμού», στον οποίο υποπίπτει ο άνθρωπος λόγω του εγκλεισμού και της στέρησης Ελευθερίας

• ψηφίδες του Όλου δε, αφού κατ’ επέκταση συγκολώνται στην συνάρμοση του ευρύτερου ύφους της θεματικής.

Μια ριζική αναθεώρηση της ιδρυματοποιημένης Κοινωνίας, της οποίας τα μέλη απολλύουν την ατομικότητά τους, αφού τα Ιδρύματα παντός τύπου αλέθουν το «Τέρας» προς αφομοίωση.

Οι ποιητικές ενότητες, όπως αυτές παρουσιάζονται στο έργο, είναι οι εξής:

• Bold Satanàs

• Abat-Jour

• Eaux Fortes

• Ipso Facto

• Apps και Αλφαβητάρι

• Δυϊκός Δείπνος

• Νεφέρ εν βρασμώ

• Νααντάμ

• Γαλάξια

• Αρχέγονα Smarts

• Καβείριο Τόξο

• Κάψουλα με ξύδι

• Wolf-ίοχος

• Ρεμπετόλειο

• Plasmόσπιτο

~ ~ ~ ~ ~

Συντελεστές της 13ης Ποιητικής Ενότητας

• Κείμενο & Σκηνοθεσία: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη

• Ηχογράφηση, Επιμέλεια Ήχου, Μίξη Ήχου: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη

• Εικονοληψία: Στέφανος Γιοβανόβσκι

                          Χρύσα Ζουρνή

                          Κύριος Π

                          Μαρία Ζουρνή

                          Ευαγγελία Τυμπλαλέξη

• Montage & Επιμέλεια Video: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη

• Απαγγελία: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη

                     Στέφανος Γιοβανόβσκι

• Εμφανίζονται:   Apollo Soranus: Αλέξανδρος Τσαντίδης              Werewolf=Πραγματικός-Λυκάνθρωπος: Στέφανος Γιοβανόβσκι              Shape-Shifter Wolf=Μεταμορφικός Λύκος: Άννα-Μαρία Γιοβάνου           Wolfmen=Λύκοι-Άνθρωποι: Χρύσα Ζουρνή                                                                                                     Μαρία Ζουρνή

              Scream: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη

• Μουσική: Minsk – Ceremony Ek Stasis – Edit

                                King Crimson – Epitaph

~ ~ ~ ~ ~

* Το είδος των Λυκανθρώπων απαντάται στους αρχέγονους θρύλους και το εμπεριέχουν, κεκαλυμμένα ή απροκάλυπτα, οι περισσότερες των αρχαίων Μυθολογιών.
Συνιστά ενίοτε ελκυστική πηγή εμπνεύσεως για όσους ακροβατούν στα ρείθρα της ερασιτεχνίας.
Στην αρχαία Ελλάδα στενά συνδεδεμένος με τον λύκο εμφανίζεται ο θεός Απόλλωνας, και ο οποίος δίνει τη σκυτάλη στον Apollo Soranus της Ρωμαϊκής Φαντασίας.
Στις σκανδιναβικές χώρες φορά τη χλαίνη του Fenrir και στην Ιρλανδία, στο βιβλίο Book of Ballymote, είναι καταγεγραμμένες αναφορές για τους ανθρώπους του Ossory, που σύμφωνα με τις φήμες κατάγονταν από τους λύκους και είχαν την ικανότητα να μεταλλάσσονται.
Στη μεσαιωνική Ευρώπη υπάρχει επίσης εκτεταμένη αναφορά στο θηριώδες είδος ως πηγή τρόμου και θυμού στο ευρύτερο πλήθος.
Κάτω από τον απλό τρόμο μπορεί να ανιχνευτεί η σκοταδιστική Σκέψη, η οποία οδηγεί τον Άνθρωπο σε αφόρητο και παρ’ όλο ανεξήγητο Μίσος για ο,τιδήποτε υπερφυσικό ή μεταφυσικό, το οποίο δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως εκ τούτου να ελεγχθεί, κάτι που προκαλεί μέγα κίνδυνο για την εκάστοτε μορφή Διακυβέρνησης αλλά και για τον απλό-βολεμένο ανθρωπάκο, ο οποίος πείθεται στις ευρέως αποδεκτές επιταγές.
Συχνότατο φαινόμενο αποτελεί η στοχοποίηση της όποιας διαφορετικής ατομικότητας ως «επικίνδυνα υπεύθυνη» για «πρόκληση λιμών-λοιμών-καταστροφών».
Πρόκειται για το εξιλαστήριο θύμα που διακαώς αποζητά ανέκαθεν ο ψυχολογικοποιημένος άνθρωπος, επειδή δεν δύναται να συντονιστεί με τις δυνάμεις της Φύσεως, αλλά έρμαιο της ορθολογικής έπαρσής του σχετικά με την «εξήγηση των Πάντων», δεν καταφέρνει παρά να εμπλέκεται όλο και πιο βαθιά στις μυλόπετρες της απανθρωποποίησής του, επιχειρώντας ταυτοχρόνως μία παγίδευση των ανθρωπίνων ενστίκτων του σε άλλα όντα, τα οποία δαιμονοποιούνται τεχνηέντως.
Στην ενότητα επιλέγεται ο χαρακτηρισμός Apollo Soranus με σκοπό να αναδειχθούν οι ρίζες της τρομερής Φιγούρας, που έλκουν την καταγωγή τους από τα βάθη της Αρχιαότητας στις διάφορες Φυλές και συγκεράζονται με διάφορους τρόπους, άλλοτε με διακριτά χαρακτηριστικά κι άλλοτε όχι, στις μετέπειτα απόπειρες Τερατολογίας.
Στην αρχαία Ελλάδα και στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η θεραπεία κάποιου με «λυκανθρωπία» επιτυγχανόταν δια του εξαναγκασμού του «ασθενή» σε διάφορες επώδυνες δραστηριότητες «με την ελπίδα να αποβληθεί η ασθένεια».
Στην Ευρώπη του Μεσαίωνα επιστρατεύονταν διάφορες «θεραπείες» όπως:

• «κατάποση συγκεκριμένων φίλτρων»

• «θρησκευτικό εξορκισμό στις Εκκλησίες»

• «χειρουργική αφαίρεση του Κτήνους από το ανθρώπινο Σώμα στα Νοσοκομεία»

Εύκολα αντιλαμβανόμαστε πως ο «ασθενής» είχε ζοφερό μέλλον μπροστά του, το οποίο διαγραφόταν θανάσιμο, αφού:

• είτε θα καιγόταν στην πυρά ως «Δαιμονισμένος»

• είτε θα κατακρεουργούνταν από την εξαιρετικά επώδυνη και επιβλαβή ιατρική της εποχής

Αξίζει να αναρωτηθεί ο ανθρωπάκος σχετικά με τις θηριωδίες που διαπράττει ο ίδιος και αν τελικά είναι λιγότερο ή περισσότερο ειδεχθείς από τις «Πράξεις των Παράξενων Πλασμάτων»…

Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.

Pages: 1 2 3 4