Η σιωπηρή συνέργεια…
Συνήθως αυτό που παρατηρούμε είναι μία μορφή επαναστατικής διαθέσεως των ανθρώπων στην νεαρή ηλικία, αλλά πριν τα τριάντα απαρνούνται τις αντάρτικες καταβολές τους για να μεταβούν σε κάποια σιγουριά. Σπανίως βλέπουμε το αντίστροφο βέβαια, από κατάσταση ταύτισης σε σύνολο μετάβαση σε απομονωτική χειραφέτηση και απαλλαγή από όσα για τα οποία πάλεψε. Το πνεύμα των ανθρώπων οφείλει να απελευθερωθεί εντελώς από κληρονομικά πρόσημα – να απέχει εκούσια απ’ το τιμόνι της ματαιοδοξίας – να αναμετριέται συνέχεια με τα πάντα και να μην θεωρεί τίποτα δεδομένο. Μόνο έτσι θα μπορέσει να έχει δικά του όλα όσα η Φύση κληροδοτεί σε όλους, μέσα από κοινή εργασία – αλληλεγγύη – διαχείριση. Μόνο έτσι θα καταφέρει να απέχει από Πολέμους που τον καταδυναστεύουν και τον σκοτώνουν.
Μέσα σε κλίμα συνεχών ανακατατάξεων και μετακινήσεων πληθυσμών, η κοινωνική ενσωμάτωση χιλιάδων ατόμων μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός. Οι συνοικίες διαφοροποιούνται από κατασκευαστικής ακόμη πλευράς, ώστε να υπάρχει δόμηση αυθαίρετων οικισμών και νόμιμων ζωνών. Οιαδήποτε εναντίωση αφορά σε ταξικό ζήτημα, αφ’ ης στιγμής το προλεταριάτο, όλοι οι μισθωτοί εργάτες-υπάλληλοι με ελάχιστη ιδιοκτησία, ασφυκτιά μέσα σε πλαίσιο ιμπεριαλιστικής νομοθεσίας και επιδέχεται τη ρατσιστική αντιμετώπιση της αστοκρατίας, η οποία εμφανίζεται πάντα σε πλεονεκτική θέση και διαιρεί την προλεταριακή μάζα σε: παθητικούς – αγωνιστές – πολιτικοποιημένους – αντιστασιακούς φτωχούς. Με αυτόν τον τρόπο εξασθένισαν οι δομές πρόνοιας και παρατηρείται η εμφάνιση της εκ περιτροπής φτώχειας, ένα φαινόμενο κατά το οποίο έχουμε συσπείρωση τόσο του αστικού ιστού όσο και του προλεταριακού ιστού να «μονομαχούν για μία θέση στον Ήλιο». Οι μετακινήσεις των μεταναστών λειτουργούν ως μοχλός εμπορευματοποίησης της εργατικής Δυναμικής, η οποία συνιστά το ισοζύγιο στην τυπική Οικονομία αλλά και την ατμομηχανή απορρύθμισης της συνοχής, αφού αγροτική έξοδος και εκβιομηχάνιση δεν λειτουργούν παρά αποσπασματικά.
Πρόκειται για τον επαίσχυντο όρο «υγιής ανταγωνισμός», τον οποίο εισήγαγε ο Νεοφιλελευθερισμός. «Υγιής ανταγωνισμός» λοιπόν αλλά όχι μόνο σε εγχώριο επίπεδο αντιπαλότητας. Μία έννοια, η οποία επεκτείνεται και στο διακρατικό πλαίσιο, αφού ΗΠΑ-Ρωσία αντιπαλεύουν στην πολιτικογεωστρατική αρένα με χαμηλότερης εμβέλειας Δυνάμεις να προσδένονται στο κάθε άρμα και αφ’ ενός να προσφέρουν αφειδώς την αρωγή τους με απώτερο στόχο την περίσωσή τους απ’ την καταστροφική λαίλαπα που πλησιάζει με βήμα ταχύ και αφ’ ετέρου να υποστυλώνουν τον Ιμπεριαλισμό ποικιλοτρόπως προτάσσοντας την στρατιωτική ισχύ προς διευθέτηση επικυριαρχίας. Ένα πολύ ωραίο παιχνίδι στο πλαίσιο ενός εύρυθμου πολιτειακού συστήματος, του οποίου θεσμοί – κανόνες – διαδικασίες δεν προορίζονται για τυπική διεκπεραίωση αποφάσεων αλλά αποσκοπούν σε ανάθεση ρόλων κι αρμοδιοτήτων. Σε περιόδους αμφιλεγόμενης εξισορρόπησης συνόρων το ΝΑΤΟ ορέγεται να επιβεβαιώνει τον ρόλο του ως «ψυχοσώστη» αλλά εν τέλει τη διακαή του επιθυμία προς εμπλοκή σε υποθέσεις ημετέρων-υμετέρων. Σε περιόδους έντονης αστάθειας, ο πλέον κερδισμένος είναι ο «Πωλητής οπλικών συστημάτων». Ο ανταγωνισμός εξοπλισμών μεταξύ γειτονικών χωρών συνιστά συνηθισμένο φαινόμενο στη φαρέτρα των διεθνών σχέσεων. Όπως και τώρα ο κύριος διοχετευτής οπλισμού τόσο στις κουρδικές δυνάμεις όσο και στις τουρκικές αρχές παραμένει η Αμερικανική Οπλοβιομηχανία, με τις Ρωσία-Γαλλία-Γερμανία βέβαια ν’ ακολουθούν πιστά την καμπύλη της στατιστικής.
Πανομοιότυπα Ελλάδα-Τουρκία εξαντλούνται επί δεκαετίες οικονομικά δια μέσω της «αναπτύξεως μιας στρατιωτικής ισχύος». Η Άγκυρα καθιστά σαφή τη βούλησή της για επικυριαρχία ερειδόμενη στη γεωπολιτική της θέση – στο συνδαύλισμα των αλυτρωτικών διαθέσεων – στην πληθυσμιακή υπεροχή. Εδώ και περίπου 100 χρόνια οι δύο χώρες βρίσκονται «δεμένες» σε μία συγκεκριμένη Συμφωνία, κατά την οποία τίθενται όρια οροφής στρατιωτικών μέσων, όπερ σημαίνει σύμφωνα με τον πληθυσμό της κάθε χώρας προβλέπονται και οι εκάστοτε αναλογίες προσβάσεως σε αμυντικά προγράμματα. Και το εύλογο ερώτημα που θα έπρεπε να ταλανίζει όλους μας είναι πως μία πρόσβαση αναλογικά άνιση δύναται να συνεισφέρει στη σταθερότητα. Δεν χρειάζεται και καμία ιδιαίτερη έφεση στα μαθηματικά για να καταλάβουμε ποιος υπερτερεί και σε περίπτωση συμπλοκής ποιος δύναται να εφαρμόσει βέλτιστα τον επεκτατικό σχεδιασμό του.
Ακόπως τεκμαίρεται πως οι δύο χώρες απλώς έχουν υποκύψει αφ’ ενός στους φόβους τους, που βασίζονται στην υπό αμφισβήτηση ανά πάσα ώρα και στιγμή αιγιαλίτιδα ζώνη και αφ’ ετέρου στη μαστροπεία που προσφέρουν οι ΗΠΑ και οι συνδιοικούσες Δυνάμεις παραφράζοντάς την ως εγγύηση ισορροπίας. Το «νταβατζιλίκι» άλλωστε σαν όρος ποτέ δεν εστάθη εύηχο! Η Τουρκία έχει τη στρατιωτική επάρκεια για εχθρικές ενέργειες σε βάρος γειτονικών χωρών, όπως αυτό αποδεικνύεται. Εμφανές ωστόσο πως διαθέτει και επιθετικές προθέσεις. Ως βασικό μέλος του ΝΑΤΟ βρίσκεται ανάμεσα σε κλοιό πιεστικών επιχειρήσεων, οι οποίες πολλαπλασιάζονται τόσο εξ ανατολάς όσο εκ δυσμάς. Η Συρία συνιστά το μήλον της έριδος των δύο Μεγάλων Δυνάμεων για το διαμοιρασμό των εσόδων που απορρέουν απ’ τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Ο Ερντογάν δεν είναι ο «τρελός» που αναφέρουν τις τελευταίες μέρες τα Μέσα Ενημέρωσης, ή τουλάχιστον δεν είναι περισσότερο «τρελός» απ’ όσους εμπλέκονται στη «διανομή της κληρονομιάς», διότι πως αλλιώς να ορίσεις τα λάφυρα από αιματοβαμμένες περιοχές. Διάφορες περιοχές, όπως αυτή του Αφρίν, είναι ιδιάζουσα περίπτωση, αφού ναι μεν επιβεβαιώνεται η κατάληψή του, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ταυτοχρόνως η καταστολή της Κουρδικής Πολιτοφυλακής ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία για τους εισβολείς.
Οι Μονάδες Προστασίας του Λαού ή αλλιώς αντάρτικο παραμένουν ενεργά συντονισμένοι και οργανώνονται σε καθημερινή βάση σκοτώνοντας δεκάδες στρατιώτες του «Ελευθεριακού Συριακού Στρατού=FSA» και εκτελώντας βομβαρδιστικές επιθέσεις κατά των Τουρκικών Σημείων Αναφοράς, παρόλο που δεν το παραδέχονται τα Επίσημα Μέσα Ενημέρωσης σε μία ύστατη προσπάθεια άμβλυνσης των αντιδράσεων ηττοπάθειας επί των εισβολέων.
(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)
