Tout est Noir
Soudain…
(Καμμιά φορά ντύνομαι το Σκοτάδι)
Έχει φουσκώσει το Ποτάμι
Σέρνει μάσκες και γάντια πλαστικά
Τα βλέπω-τα βλέπω-τα βλέπω πίσω απ’ τα κάγκελα
Παρατάχθηκαν Μπουλντόζες και βάζουν αμπαρόπορτες
Ήρθαν και Σαύρες με στολές και σύριγγες και πιστόλια
Και στήνουν Παρατηρητήρια περατώνοντας
Κακομοιριά και Χλεύη με Ανεπάρκεια
Τους βλέπω-τους βλέπω-τους βλέπω πίσω απ’ τα κάγκελα
Γυρίζουν οι βολβοί απ’ τα μάτια τους
Δάση-Κτήρια-Σάρκες είναι εδώ και τους ανήκουν
Κολάει το Σάλιο τους στη βάση του Δρόμου
Χώνουν το καυλί τους στα Κορμιά τ’ ανύποπτα
Τα Κορμιά τ’ ανύποπτα
Έχουν αρπάξει κάτι και τρέχουν
Γονατισμένα απέναντι απ’ τον χώρο τους το ζωτικό
Με ψύχραιμους μώλωπες κι ακάθαρτες πληγές
Αμφίβια που δώρισαν στα εργοστάσια το μυαλό
Το μεσημέρι στο μπαλκόνι ένα μειλίχιο Πορφυρό
Τ’ αβάσταχτο χρέωσε Φορτίο στον Πόλεμο και στην Κλοπή
Λίγοι Λόφοι φυγάδευσαν τα λιόδεντρα τ’ Απόγευμα στις έξι
Σκύβουν στα τέσσερα το πετραχήλι να φιλήσουν
Στης Προστασίας τα Μέγαρα ή τα Ιερά
~ ~ ~
Δεν είναι μόνο η Άνοιξη
Η Μοίρα με το φτεροκόπημα τ’ αγοραίο
Ακόμη κι όταν έχει άμπωτη ταυτόσημη η κατασκοπεία
Έχει απ’ την αυτόνομη υπόστασή της απαλλαχθεί
Μ’ αυτή την αυθόρμητη μορφή συγκροτείται η Καταχνιά
Αρπάζει τις ακτίνες του Ανεμόμυλου
Και της Ζωής οι Βδέλλες αρπάζουν τα αγέννητα
Το Νου τους να χωρίσουν σε Κελιά
~ ~ ~
Όταν ξυπνώ ίσως να μην είναι πρωί
Είναι η Ικεσία μου ανάσκελη και στη Μήτρα
Σςςς-Σςςς
Βαριανασαίνουν στη Μήτρα όλα τα Τέρατα
Οι Μέλισσες ανακατεύουν
Το Γάλα και τα Φυλακτά στη Φρυκτωρία
Στο ασκούπιστο και σκονισμένο πάτωμα
Το Αίμα ανεμίζει μία Θάλασσα
Θέλω να κάψει τις Πληγές
Στης Λευτεριάς να ξεβραστεί το Μίσος
Τη Γη να κουμαντάρει
Κάπως να ημερέψει η αιώνια Απορία
Το Σώμα να ταλαιπωρηθεί κι ο Νους
Και το Θλιμένο του Κόσμου να σκαρφαλώσει Όλο
Με τα μοναχικά πετάλια του δειλά
Δειλά στην Απεραντοσύνη κι ίσως επιθετικά
Όπως απ’ την ηλεκτρισμένη Τρύπα θ’ αποστρέφεται το Βλέμμα
Να πέφτει η Κοπριά στο ξύλο και το θαμπό
Φεγγάρι με ορμητικά Φτερά που θα βρυχάται
