Κι ό,τι του είχε δοθεί χωρίς να το ζητήσει,
Κι ό,τι του είχε χρεωθεί χωρίς να δανειστεί∙
Ο Tilly εύστοχα επισημαίνει πως «η αυξανόμενη πολυπλοκότητα της διοίκησης και το πλήθος των διαθέσιμων στο κοινό πληροφοριών είναι μεταξύ των κύριων παραγόντων που οδήγησαν στην ανάπτυξη αυτής της «Δημόσιας »Σφαίρας», όπου αναμφίβολα βρίσκει κανείς την προέλευση των προσδοκιών κατά τις οποίες οι Κυβερνήσεις είναι υπεύθυνες».
Οι Εκπρόσωποι των μεγάλων Δυνάμεων, τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι Σοβιετικοί αξιωματούχοι, έχουν δηλώσει ανερυθρίαστα πως η τροφή είναι «Όπλο». Πλείστα παραδείγματα δείχνουν πως χρησιμοποιείται η κατοχή-διακίνηση τροφίμων προς έλεγχο επί των μαζών:
-
με τη μορφή της «γενναιοδωρίας». Από την Αρχαιότητα ως και σήμερα η «δημόσια γενναιοδωρία» εκ μέρους του Κράτους ή των Ισχυρών λαμβάνει συνήθως χώρα σε πλαίσιο θρησκευτικών τελετουργιών ή ενδεδειγμένης Ηθικής-Προνοιακής Επιδοματοποίησης και στοχεύει στην απομείωση πιθανοτήτων εκτεταμένου Λιμού-Υποσιτισμού επί των πεινασμένων-αναξιοπαθούντων και ποδηγέτηση του εξεγερσιακού ενστίκτου προς παράλληλη εξασφάλιση της μακροημέρευσής τους στον θώκο και στην ενίσχυση του ρόλου της Θρησκείας παλαιότερα ή της Επιστήμης στους νεότερους χρόνους. Υπενθύμίζεται η τακτική των Κινεζικών Αρχών, είτε αφορούν σε αυτοκρατορικής διάστασης διακυβέρνηση είτε σε μεταγενέστερης κομμουνιστικής ιδεοπραγίας, κατά την οποία τακτική στηρίζονται στις «κανονικές δημόσιες σιταποθήκες» αλλά και στις «φιλανθρωπικές κοινοτικές σιταποθήκες», οι οποίες ανοίγουν τη στρόφιγγα εν καιρώ σιτοδείας.
-
ως «εργαλείο επιβολής της θέλησης» σε υφιστάμενη μάζα ανθρώπων. Το 1846 η Μεγάλη Βρετανία επιβάλλει με δραματικό τρόπο τον Λιμό της πατάτας στην Ιρλανδία, ο οποίος επαφίεται στην αφορμή της «αποκλειστικής καλλιέργειας ενός προϊόντος» αλλά εδράζεται στην αιτία του «συστήματος χρόνιας μίσθωσης» της ιρλανδικής γης ως αποικία των Βρετανών.
Στον 20ο αιώνα καταγράφεται ένας από τους χειρότερους Λιμούς των εποχών και διαπράχθηκε σκοπίμως μέσω της διαχείρησης των αποθεμάτων τροφής από τη Σοβιετική Ένωση εις βάρος των κατοίκων της Ουκρανίας το 1933, ως «μέρος της κολεκτιβοποίησης« απ’ τον Στάλιν.
Στην Αμερική έχει συσταθεί η ACC/SCN=Administrative Committee on Coordination / Subcommitte on Nutrition=Διαχειριστική Συντονιστική Επιτροπή / Υποεπιτροπή επί της Διατροφής, η οποία λειτουργεί ως «επίσημο και νομότυπο» μέσον διαχείρησης των αποθεμάτων τροφίμων σε περιοχές εμπόλεμης ζώνης-συγκρούσεων-αναταραχών-εξεγερσιακής συνείδησης.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σημειώνεται αύξηση του αστικού πληθυσμού πάνω από το 50%, η συνεχής μεταφορά προϊόντων από τις αγροτικές περιοχές στα αστικά κέντρα δεν έχει προηγούμενο σε έκταση και συνεπάγεται εκτεταμένη αστικοποίηση στον τρόπο σκέψης ειδικότερα. Η σύγχρονη επεξεργασία των τροφίμων αντικατοπτρίζει μεγαλύτερο καταμερισμό εργασίας και αλληλεξάρτηση με μορφές απασχόλησης και διαθεσιμότητας, με επιπτώσεις στη μεταβολή της κοινωνικής δομής.
Η αυξανόμενη ενοποίηση του Παγκόσμιου Συστήματος Διατροφής τείνει να ευνοεί την αύξηση της παραγωγής χωρίς ωστόσο να διασφαλίζει και την παράλληλη μείωση των κρουσμάτων Λιμού-Υποσιτισμού. Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας, η αύξηση διαθεσιμότητας παρατηρείται στις ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες, γεγονός που συμβάλλει στην καταβύθιση των υποανάπτυκτων χωρών στην τροφική ένδεια. Ο παγκόσμιος οργανισμός Εμπορίου υποχρεώνει σε εισαγωγές-εξαγωγές προϊόντων ακόμη και χώρες, των οποίων η εσωτερική παραγωγή δεν επαρκεί για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών, τακτική επονομαζόμενη «δομική προσαρμογή στο Διεθνές Εμπόριο»!
Στις 7 Δεκέμβρη 2013 στο εξωτικό Μπαλί της Ινδονησίας, συναθροίστηκαν Υπουργοί από 159 χώρες προς άγραν συνεπικουρίας σχετικά με τον σχεδιασμό σταθερών ευκόλυνσης της διασυνοριακής ροής εμπορευμάτων. Η πρώτη συνέπεια ήταν μία μορφή ανάκαμψης σε ορισμένες χώρες. Σε βάθος χρόνου ωστόσο αυτό αποσταθεροποιεί την κρηπίδα εμπορικού ισοζυγίου της Δύσης, της οποίας τα εξαγώγιμα προϊόντα προς την Ανατολή εμφανίζονται σαφώς λιγότερα απ’ την αντίστροφη πορεία. Παρεπόμενο της ανισομερούς ανταλλαγής είναι αφ’ ενός τα κινεζικά-ινδικά πλεονάσματα και αφ’ ετέρου τα δυτικά ελλείμματα.
Στο βωμό της ανταγωνιστικότητας λοιπόν διαπιστώνεται ένας ανήκουστος πειθαναγκασμός των αγορών εργασίας, ο οποίος απολήγει στη συμπίεση του εργασιακού κόστους και τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας. Στον αντίποδα στις αναδυόμενες οικονομίες είναι εύκολα διαχειρίσιμη η μεταλλαγή των συνηθειών. Κατ’ εφαπτομένη σημειώνεται αύξηση και στο μισθολόγιο του κάθε ανερχόμενου τομέα, ο κατασκευαστικός κλάδος στην Τουρκία-οι αλυσίδες τροφοδοσίας στη Νοτιοανατολική Ασία. Αρκεί να αναφερθεί πως το balance of trade της Κίνας βρίσκεται σε συνεχή τροχιά ανόδου κι εκτινάσσεται από 120 δις δολάρια εν έτει 1990 στο 3,86 τρις δολάρια πριν λίγα χρόνια. Η Κίνα εισάγει ακατέργαστο βαμβάκι από αφρικανικές χώρες, κι αφού το επεξεργαστεί το επιστρέφει με τη μορφή νημάτων-υφασμάτων και δια της οδού των εξαγωγών ανταποκρινόμενη στο μέγιστο στις εισαγωγικές ανάγκες της Μαύρης Ηπείρου.
Δόκιμη η αναφορά στη Monsanto, Εταιρεία φαρμακευτικού-διατροφικού αντικειμένου, η οποία καταφέρνει να ελέγχει πάνω απ’ το 60% του παγκόσμιου προϊόντος. Πρόκειται για μία πρωτοφανή χρηματοπιστωτική απολυταρχία για τα μέχρι τώρα δεδομένα της Ανθρωπότητας.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ωστόσο η υποκρισία των απελευθερώσεων συνιστά τον μοχλό ενδυνάμωσης των εύρωστων οικονομιών, οι οποίες μεταλλάσσουν τις αδύναμες χώρες σε συμπληρώματα των μητροπολιτικών τους συμφερόντων. Τη στιγμή που ο ίδιος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου=ΠΟΕ ποδηγετεί την εξαγωγική διαδικασία δια μέσω επιδοτήσεων οι τιμές των γεωργικών προϊόντων παρουσιάζονται διαστρεβλωμένες στις διεθνείς αγορές.
Οι κατέχοντες την εξουσία, με βραχίονες το χρήμα-τους νόμους-τις δεξαμενές γνώσης-τη δυνατότητα άσκησης βίας, μπορούν να εφαρμόζουν πολλαπλές τακτικές κοινωνικού ελέγχου, μία εκ των οποίων η τροφή.
Το Ελβετικό καντόνι της Βέρνης από τον 19ο αιώνα δημιουργεί ένα αξιοσημείωτο πλέγμα ελέγχου, ώστε η διοίκηση της Βέρνης να παρουσιάζεται ως «ικανή» να διεξαγάγει στατιστικές μελέτες. Ιδρύεται η «Hildebrand=Στατιστική Υπηρεσία», η οποία επιφορτίζεται με μία σειρά ιδιαίτερα λεπτομερών δημογραφικών-οικονομικών δεδομένων, Statistisches jahbruch το 1868, Mitteilungen des kantonalen statistischen Bureaus το 1883, συγχωνευμένα στην «Τράπεζα Δεδομένων=Bernhist», της οποίας «αντικειμενικοί στόχοι» είναι:
-
η εξέταση της χωροταξικής κατανομής του πληθυσμού-των πόρων-των υποδομών, ώστε να αποτιμάται το μέγεθος των «τοπικών ανισορροπιών» και η «μέγιστη χωρητικότητα της περιοχής». Με αυτόν τον τρόπο γίνεται επακριβής σφυγμομέτρηση της ροής ενέργειας-χρημάτων-εργατικού δυναμικού-επισιτισμού.
-
η διερεύνηση των μεταβολών στην κατανομή και συσχέτιση με περιβαλλοντικές-οικονομικές-δημογραφικές-γνωστικές παραμέτρους συμπεριφοράς.
-
η αναπαραγωγή αλληλεπιδράσεων μεταξύ ανθρώπων-οικονομίας-περιβάλλοντος.
Όλα τα στοιχεία που συλλέγονται οδηγούν στον πλήρη έλεγχο των αποθεμάτων τροφίμων και σε διακίνησή τους κατά συγκεκριμένη βούληση. Η συλλογή πληροφοριών σχετικά με τις συγκομιδές και τις τιμές των δημητριακών «καταλογοποιούν» με απογραφή των αποθηκευμένων τροφίμων-των πηγών τροφίμων-των ονομάτων που έχουν την πρόσβαση. Ενώ προτασσόταν η ωφέλεια πως μία απογραφή των αποθηκευμένων τροφίμων σε επίπεδο νοικοκυριού θα επέτρεπε την αποτίμηση της σοβαρότητας της τροφικής ένδειας, τα νοικοκυριά χωρίς εφόδια καταχωρούνται σπάνια στους καταλόγους!
Δόκιμη η υπόμνηση στο U.N.R.P.R= United Nations Relief for Palestine Refugees=Βοήθεια του ΟΗΕ για τους Παλαιστινίους Πρόσφυγες, το οποίο δεν αργεί να δώσει τη σκυτάλη στο U.N.R.W.A=United Nations Relief and Works Agency=Γραφείο Βοήθειας και Έργων του ΟΗΕ». Οι μικρές αλλαγές στα αρχικά των αρκτικόλεξων κάνουν τη διαφορά κι εδώ το αγκάθι ήταν στη λεξούλα «Works», η οποία επιχειρούσε να προσελκύσει πόρους προς οικονομική βοήθεια με αναγωγή της αρωγής στην γενικότερη-ουδέτερη-ακαθόριστη ανθρωπιστική κρίση, αφού η έκφραση «Παλαιστίνιος πρόσφυγας» είχε πλέον απαλειφθεί.
Οι Αραβικές Κυβερνήσεις έκαναν χρήση Νομικών Επιχειρημάτων, τα οποία τις απέκλειαν από αρμοδιότητες πιέσεως προς το U.N.R.W.A, ώστε τα Έργα του ΟΗΕ να μεγεθύνουν τις υπηρεσίες και τα κονδύλια προς τους πρόσφυγες, επειδή οι εθελοντικές προσφορές των Κρατών-Μελών του ΟΗΕ αυξομειώνονταν χωρίς να μπορούν ταυτόχρονα να συνυπολογίζουν την αυξομείωση του πληθυσμού των προσφύγων. Στο Τελ Αλ-Ζάατερ, ένα απ’ τα φτωχότερα στρατόπεδα, σε πληθυσμό προσφύγων περίπου 10.000 μόνο οι 3.540 κατάφερναν να τρέφονται-1.000 ετύγχαναν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης-6.000 εκπαιδεύονταν! Κάπως έτσι «απλά!!» το Παλαιστινιακό εντάχτηκε στη Διεθνή αρμοδιότητα.
