Τα είχαν αλήθεια καταφέρει!
«Κάτι» να ‘ναι που παντού χωρά…
Όταν τον 4ο αιώνα Μ.Κ.Ε. ο Χριστιανισμός επικρατεί ως επίσημη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και αυτό-αποκαλείται ως κύριος κληρονόμος-συνεχιστής του ελληνικού και λατινικού πνεύματος, αποκτά άμεσα τα διατροφικά του σύμβολα ως «λατρευτικά εργαλεία» χτίζοντας τοιουτοτρόπως το «πολιτιστικό δισκοπότηρό» του. Το ψωμί-το κρασί-το λάδι επιβάλλονται ως «σύμβολα Πίστης» κι ενώ τα Μοναστήρια επιδίδονται σε τεράστιες καλλιέργειες σιτηρών-αμπελιών-ελαιόδεντρων, η «παράδοση» ταυτίζει το ζύμωμα-παρασκευή του άρτου με τη μύηση του «νεοφώτιστου» στη Χριστιανοσύνη, η οποία αναλαμβάνει επίσης την αντικατάσταση της μπίρας που κατείχε στα παγανιστικά των βόρειων λαοτήτων ρόλο «αγιασμένου ποτού» με το κρασί ως «εναλλακτική λύση» λειτουργίας για να φτάσει περίπου στον 9ο αιώνα στη σύνταξη ενός «πίνακα ατιστοιχιών» σχετικά με τις «ενδεδειγμένες ποσότητες» μπίρας που θα επιτρεπόταν να καταναλώνουν οι «μεγαλόσχημοι Κληρικοί»!
Στην ελληνική-ρωμαϊκή φιλοσοφία υπερείχε το «Μέτρον», ενώ στη «βαρβαρική« φιλοσοφία ανιχνευόταν συχνά η υπερβολή ή η στέρηση, κάτι που αντιμετωπιζόταν ως αντικείμενο χλευασμού ή καχύποπτου οίκτου. Υπολαμβάνεται ο «βάρβαρος» ως «πολιτιστικά ζωώδης» ενώ ο Έλληνας-Ρωμαίος ως «πολιτιστικά άξιος εγκωμίων»!
Στην Ευρώπη τα «πολιτισμένα» και τα «βαρβαρικά« φύλα «συγχωνεύονται» τίνι τρόπω, ώστε και η διατροφική κουλτούρα του ψωμιού και του κρέατος να καταλήγουν στην ίδια «συγχώνευση»!
Το διακύβευμα δεν είναι η παρουσία ή η απουσία διαφόρων τροφών, ή έστω οι τρόποι συλλογής-καλλιέργειας των τροφών αλλά πως οργανώνεται κατά τόπους η πρωταρχική αστικοποίηση και πως περιχαρακώνεται η σημασία της τροφής στα «πολιτιστικά» όρια της «εθνικής ταυτότητας» ανάλογα με τη μεσολάβηση του κατοίκου της κάθε περιοχής στην παρασκευή της.
Η εικόνα της Γης που τρέφει παραδίδει τα ηνία σταδιακά στην ανθρώπινη επινόηση που «εκ-πολιτίζει», όπως υμνείται το κρασί και το ψωμί στο Έπος του Γκιλγκαμές ως βάση που «επιτρέπει στον Άγριο να γίνει Πολιτισμένος».
Συνακόλουθα οι τρόποι μέτρησης της παραγωγικότητας αποτέλεσαν εν τέλει την κρηπίδα διαφοροποίησης σχηματισμού κοινωνικών ομάδων αλλά και την «πολιτιστικοποίηση» του πνεύματος.
Η τροφή τώρα πια δεν ανήκε απλώς στη σφαίρα εξασφάλισης in loco, επιτόπια συλλογή καρπών-προϊόντων προς επιβίωση. Ο ιδεοληπτικός προσανατολισμός των ανθρώπων προς συγκεκριμένες διατροφικές κατευθύνσεις δημιουργεί και δικλείδες ασφαλείας σχετικά με τη συμπαγή κυκλικότητα θρησκευτικής-κοινωνικής-πολιτιστικής Ηθικής ως οριοθέτηση κοινωνικών στρωμάτων, ώστε η προοπτική του Κόσμου να ταλανίζεται πάνω σε λεπτές γραμμές αντιφάσεων.
Σε όλες τις προαναφερόμενες οργανωμένες Κοινωνίες σταχυοθετείται η κληρονομικότητα, το Δικαίωμα στην τροφή χρήζει δικλείδων διαιώνισης. Αδόκιμο να μην αναφερθεί η παγίωση της βούλησης περί «αρσενικής φύτρας». Η τροφή που θα λάβει μία γυναίκα διαδραματίζει σοβαρό ρόλο, ώστε να επιτευχθεί η γέννηση αρσενικού απογόνου. Σε επιγραφές στον Ναό του Δελφίνιου Απόλλωνα στη Μίλητο, κατονομάζονται «νεοαπελευθερωμένοι μισθοφόροι στρατιωτικοί», στις οικογένειες των οποίων υπάρχει αναλογία 4 προς 1 υπέρ των αγοριών.
Διάφορα στοιχεία συγκλίνουν, ώστε να εικάζεται εκτεταμένη, αν και δύσκολο να τεκμηριωθεί, εγκατάλειψη των νεογέννητων θηλυκών από την Κοιλάδα του Ινδού μέχρι και τις εσχατιές του Δυτικού Κόσμου, Αρχαία Ελλάδα και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι απόψεις των Μελετητών διίστανται:
-
οι Βρετανοί ερευνητές καταλήγουν σε ύπαρξη «διαδεδομένης πυρηνικής οικογενειακής δομής» στην Αρχαιότητα, αρχή που αφ’ εαυτής περιορίζει την εγκατάλειψη
-
οι Γάλλοι ερευνητές θεωρητικοποιούν την «αστικοποίηση» της Οικογένειας, σύμφωνα με την οποία προέχει η μεταβίβαση των κεκτημένων στους επιγόνους κι επομένως η εγκατάλειψη-βρεφοκτονία, κοριτσιών κυρίως κρίνεται απαραίτητη.
Κατά τον Μεσαίωνα κι εφόσον ο Χριστιανισμός φενακίζει περί «Αγάπης κι απαγόρευσης της βρεφοκτονίας» η σοβινιστική διάθεση στρέφει το ενδιαφέρον σε άλλους τρόπους «αυτό-άμυνας». Εκτός της ενθάρρυνσης «Si non caste tamen caute=αν όχι με εγκράτεια, τουλάχιστον προσεχτικά», την οποία βρήκε ο Biller σε επιγραφή που χρονολογείται ήδη από το 1409 Μ.Κ.Ε. και η οποία παραπέμπει σε διακοπτόμενη συνουσία παρότι καταδικασμένη από την Ιερά Εξέταση, επανέρχεται η μέθοδος «ρύθμισης της γονιμότητας» μέσω συγκεκριμένων τροφών. Ήδη από τον 4ο και 3ο αιώνα Π.Κ.Ε. οι Ιπποκρατικοί περιελάμβαναν την άμβλωση ως «απαραίτητη σε περίπτωση γυναικείων ασθενειών» και ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά προέβη σε διαχωρισμό «σχηματισμένου και μη-σχηματισμένου εμβρύου» ορίζοντας τις ενδείξεις για τον κατάλληλο χρόνο διακοπής της κύησης. Η τροφή ως ειδοποιός διαφορά στην προσπάθεια πρόληψης εισάγεται με την ταξινόμηση των συστατικών τον 1ο αιώνα Μ.Κ.Ε στη «Βοτανολογία=De Materia Medica» του Διοσκουρίδη, έργο στο οποίο γίνεται εκτενής κατάταξη «εμμηναγωγών και αμβλωτικών ουσιών», όπως:
-
φυτικά εκχυλίσματα από ρίζες-φλουδες-φύλλα-άνθη
-
διαφράγματα με βάση το μελι
-
υποκλισμούς με αλατόνερο ή ξύδι
Μεταγενέστερα αμφισβητείται η αντισυλληπτική αποτελεσματικότητα των ως άνω τροφών και αρχειοθετούνται απλώς ως «τελετουργίες συμβολικής ή θρησκευτικής αξίας».
Οι ήδη εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα σε Πείνα και Αφθονία επιτείνονται με την επέκταση της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, η οποία στοχεύει σε μία ανάπτυξη πολύπλοκης υποδομής μεταφορών των προϊόντων και γραφειοκρατική οργάνωση παράλληλα με τις κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται, ώστε τα διαθέσιμα αποθέματα τροφίμων που παράγονται σε φτωχές χώρες υπό την απειλή των Όπλων να κατευθύνονται προς τα Δυτικού τύπου κράτη για τον κορεσμό των Ευρωπαίων Πολιτών αλλά και να δρομολογούν δια της πλωτής διακίνησης προϊόντων μία Υπέρ-παγκοσμιοποιημένη Οικονομία.
Με την είσοδο στην περίοδο της αποικιοκρατίας διαπιστώνεται μία «προληπτική εμμονή», τα κυβερνητικά διατάγματα-ομιλίες-υποσχέσεις εκπονούνται πάνω στη βασική αναφορά της λέξης Λιμός, επτά φορές περισσότερο απ’ ότι στη λέξη υποσιτισμός, ο οποίος χρησιμοποιούταν κατά τις προηγούμενες περιόδους και εκκινεί «ερευνητική» διαδικασία πάνω στις αιτιάσεις μεταξύ ασθενειών και διατροφικού επιπέδου. Ωστόσο ο John Post διευκρινίζει πως οι παρατηρητές-μελετητές υποπίπτουν σε μέγα ατόπημα όταν ισχυρίζονται την «συνεργιστική σχέση» των δύο πόλων, επειδή οι εμφύλιες συγκρούσεις-οι αναταραχές-οι πόλεμοι οδηγούσαν σε αυθαίρετη δέσμευση-σε σκόπιμη παρακράτηση-σε καταστροφή των αποθεμάτων τροφίμων με προοπτική την υποταγή των αντιπάλων. Ο Golkin αναφέρει χαρακτηριστικά πως: «Στις περισσότερες περιπτώσεις, ήταν αδύνατος ο διαχωρισμός του αριθμού θανάτων από ασιτία από τον αριθμό των θανάτων που προκλήθηκαν εξ αιτίας επιδημιών-ληστειών».
Είναι καταφανές ότι η αποικιοκρατία «διατίμησε» στην ουσία την παραγωγή προς όφελος των αγορών του Δυτικού Κράτους-Έθνους. Οι «Δρόμοι», του μεταξιού-του οπίου-του τσαγιού-του καπνού, απομύζησαν περαιτέρω τους φτωχικούς πόρους προς συμπλήρωση του μακρινού πλούτου καταρτίζοντας τις «εξωτερικές κοινωνίες» της Οικονομίας του Δυτικού Κόσμου.
