Τα είχαν αλήθεια καταφέρει!
Πόνος σε σκότους οχυρό και πόσο να εξακτινώνει!
Η «penuria hominum=έλλειψη ανθρώπων» αντιπροσώπευε τη χειρότερη μορφή κατάρας από τα μισά μέχρι τα τελευταία χρόνια της Μεσαιωνικής περιόδου. Το 883 Μ.Κ.Ε ανιχνεύεται σε απογραφή ενός από τα ισχυρότερα-πλουσιότερα μοναστήρια της Β. Ιταλίας η εισαγωγή στο ιδιοκτησιακό του οπλοστάσιο 32 νέων γαιών άρτι αποκτηθέντων δια της νομικής οδού propter necessitatem=εξ ανάγκης. Επρόκειτο για δασική έκταση, την οποία το Μοναστήρι εκχέρσωσε και ιδιοποιήθηκε, επειδή, όπως αναφέρονται στα επίσημα έγγραφα, ο Λουδοβίκος ο Β’ είχε προβεί σε μείωση της κτηματικής περιουσίας των Μοναστηριών. Ωστόσο μια επισταμένη διερεύνηση αποδεικνύει πως από τα τέλη του 8ου αιώνα και μετά οι Μοναχοί εξελίσσονται πρωτοποριακά σε μεγαλεπήβολους επιχειρηματίες εκχέρσωσης των δασών και γεωργικής εκμετάλλευσής τους. Οι δικογραφίες του 9ου αιώνα κυρίως, στην Ιταλία, αναφέρουν πλήθος επεισοδίων Μοναχών και Χωρικών σχετικά με την καταπάτηση δασικών εκτάσεων. Διοικητική Αρχή και Ιερατείο μονομαχούσαν μεταξύ τους για τα νεο-αποκτημένα εδάφη, αναπόδραστη αψιμαχία που όμως κατέληγε σε σύντονη εκ μέρους τους συντριβή των αγροτών.
Απ’ τον 11ο ως και τον 13ο αιώνα καταγράφονται περίπου 30 σιτοδείες, μία κάθε σχεδόν δώδεκα χρόνια δηλαδή, σύμφωνα με την μελέτη του P. Bonnassie.
Ο Raoul Glaber αναφέρει σε χρονικογράφημά του: «μεταξύ 1032 και 1033 η πείνα χτύπησε όλα τα στρώματα του πληθυσμού, ακόμη και πλούσιοι εξαθλιώνονταν από αυτή. Το ελάχιστο φαγητό που μπορεί να βρισκόταν, ο κάτοχος ανέβαζε την τιμή κατά βούληση. Αφού οι άνθρωποι είχαν τραφεί με όλα τα είδη αγριόχορτων, ψόφιων ζώων και πτηνών, αναγκάστηκαν να στραφούν προς το ανθρώπινο κρέας. Οι οδοιπόροι έπεφταν θύματα ανθρώπων πιο δυνατών, οι οποίοι τους κατακρεουργούσαν, τους έψηναν στη φωτιά και τους καταβρόχθιζαν. Συχνά οι μετανάστες στραγγαλίζονταν μέσα σε σπίτια που τους πρόσφεραν δήθεν φιλοξενία και γίνονταν βορά στα πιάτα εκείνων που τους φιλοξενούσαν. Πολλοί συνήθιζαν να παραπλανούν παιδιά με δόλωμα ένα αυγό ή ένα φρούτο, να τα οδηγούν σε απόμερα σημεία και να τα καταβροχθίζουν αφού τα σκοτώσουν. Σε πολλά μέρη ξεθάβονταν πτώματα που χρησίμευαν για να καταλαγιάσει η πείνα. Λιγότερο κινδύνευαν τα ζώα από τη σφαγή παρά οι άνθρωποι, τόσο εξαπλώθηκε αυτή η ανίερη μανία. Κάποιος έψησε ανθρώπινο κρέας και προσπάθησε να το εμπορευτεί στο παζάρι της Τουρνύς, σαν να ήταν κρέας από ζώα. Όταν έγινε αντιληπτός τον σκότωσαν και τον έψησαν στην πυρρά.»
Σε αρκετά κείμενα εμφανίζονται ανάλογες περιγραφές. Υποσιτισμός-επιδημίες-θηριωδίες είναι οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής που η Ευρώπη του απαράμιλλου «Πολιτισμού» επιθυμεί να αποκρύψει.
Κατά τον Malthus τα αίτια της μείωσης του πληθυσμού εδράζονται στην εξάντληση των Πόρων, η οποία επέφερε σιτοδείες και τον μεγάλο λοιμό του 1348 Μ.Κ.Ε. Σύμφωνα με τη μαρξιστική προσέγγιση τα αίτια πυροδοτούνται αυτόματα κατά την κατάρρευση «φεουδαλικής εκμίσθωσης», επειδή οι «νέας ένταξης« γαίες είχαν ήδη διανεμηθεί σε συγκεκριμένες προνομιούχες ομάδες ενώ η πλειονότητα της καλλιέργειας συνωστιζόταν σε οριακής απόδοσης εδάφη, κάτι που αναζωπύρωνε διαστρωματικές έριδες και εκτίνασσε τα επίπεδα βίας.
Παράλληλα πολλά βαρβαρικά φύλα αντιμετώπιζαν μεγάλο πρόβλημα επισιτισμού.
Στο σημείο που τέμνονταν οι δύο καταστροφές αναγεννήθηκε η διοίκηση στην ευρωπαϊκή επικράτεια με ανάδυση έντονα διαστρωματωμένων κοινωνικών δομών, στην πυραμίδα των οποίων ως κορωνίδα λειτουργούσαν βασιλείς-ελίτ πολεμιστών-ιερείς και ως βάση ένα αμιγώς αγροτοποιημένο πλήθος. Και σε αυτού του τύπου τη διάρθρωση δινόταν προτεραιότητα στο Οπλισμένο Σώμα ως βασικό εργαλείο επικυριαρχίας, το οποίο απορροφούσε μεγάλα χρηματικά κονδύλια προς επιβίωση-διαιώνηση.
Σε τέτοιο κλίμα ασταθών παραγόντων επεβλήθη από τους αυθέντες λοιπόν επιπρόσθετη φορολογία με τη μορφή δημοσίων εισφορών και αναγκαστική υπαγωγή των ελεύθερων αγροτών σε προγράμματα αγροτοποίησης, κατ’ εφαπτομένη έπαυαν να έχουν το δικαίωμα παράλληλης ενασχόλησης με την ιδιότητα του στρατιώτη.
Αφ’ης στιγμής το μοντέλο Αγρότης-Οπλίτης απεσύρθη, οι υπαγόμενοι δένονταν ακούσια αλλά πλήρως με την καλλιέργεια της γης δουλεύοντας σε υποστατικό Αρχόντων. Συνακόλουθα κλιμακώνονται οι επιθέσεις σε καίρια σημεία συσσώρρευσης αγαθών και πλούτου, Μοναστήρια-Δημόσια Κτήρια-Ιδρύματα.
Στην Κίνα με τη σύσταση των Αυτοκρατοριών-Κράτους παρατηρείται έντονα το φαινόμενο εγκατάλειψης της γης από τους αγρότες, είτε λόγω της φτωχής συγκομιδής και κατ`επέκταση αδυναμία αποπληρωμής φόρων είτε λόγω ηθελημένης αποποίησης της υποχρεωτικής ένταξης στον Στρατό. Διεφθαρμένες-Ανήθικες κυβερνήσεις αναγκάζουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε μεταναστευτική τακτική.
Οι κάτοικοι αλλά και οι πρόσφυγες θέτονταν υπό στρατιωτικό νόμο. Οι Κρατικοί Υπάλληλοι διενεργούσαν συγκέντρωση εφοδίων-τροφίμων για μελλοντική «περίπτωση άμυνας», και μοίραζαν τα τρόφιμα σε προκαθορισμένες μερίδες λιμοκτονίας, χαρακτηρίζοντας την κατάσταση ως «yueh=λιτότητα» και όχι ως «chi=λιμός», με αποτέλεσμα να συνδαυλίζεται σε μεγάλο βαθμό υποσιτισμός.
Ενδιαφέρουσα είναι η παρατήρηση θεσπισμάτων αναφορικά με τις ποσότητες διανομής σε καταδικασμένους. Οι μερίδες παρέχονταν ανάλογα με την ηλικία-με το αν εργάζονταν ή όχι κατά τον εγκλεισμό τους-με το βαθμό δυσκολίας της προσφερόμενης εργασίας-την εποχή του χρόνου και τις θερμιδικές απαιτήσεις-τη σωματική ευρωστία. Η εργασία κατανεμόταν σύμφωνα με την ποινή:
-
οι κακούργοι γίνονταν «Ch’eng-tan=χτίστες τειχών», όταν επρόκειτο για άνδρες, και «Ch’eng-tan=αλεστές σπόρων», οταν επρόκειτο για γυναίκες.
-
όσοι είχαν διαπράξει πλημμελήματα γίνοταν «li-ch’en-ch’ieh=σκλάβοι υπηρέτες και υπηρέτριες», κατηγορία στην οποία ανήκαν οι υποκατηγορίες των «συλλεκτών καυσόξυλων» για άνδρες-«κοσκινούδες ρυζιού» για γυναίκες και των «Φυλάκων των ληστών».
Λεηλασίες-Καταστροφές-Εμφύλιοι σημαδεύουν το κινεζικό έδαφος. Ο λιμός είναι παρών, οι μάχες εμπόδιζαν τους αγρότες στην άροση-καλλιέργεια των γαιών-ο Sun-Tzu=Μεγάλος Στρατός συχνά συναινούσε στην καταστροφή τροφικών αποθεμάτων με το πρόσχημα της ήττας των εχθρών-οι Κρατικοί Υπάλληλοι δικαιούνταν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες τροφίμων-Κάτοικοι που βοηθούσαν το Κράτος στη γραφειοκρατικές του βλέψεις πριμοδοτούνται με ανάληψη δημόσιας θέσης με μισθό.
Όλα αυτά συντελούν σε δόλια άνιση κατανομή των πόρων, κάτι που υποβοηθά την ταξική διαστρωμάτωση υπό την κρατική δόμηση.
Όταν η κατάσταση έφτανε στο απροχώρητο, οι Αυτοκράτορες αναγκάζονταν να λάβουν Μέτρα Ανακούφισης, τεχνικές διοικητικής-τελετουργικής-θρησκευτικής φύσεως με ιδεολογικό προσανατολισμό.
Γίνονταν θυσίες σε θεότητες και διανέμονταν σιτηρά, επειδή μετά τις «προσευχές-λιτανείες» οι κρατικές ή «ιδιωτικές-Φιλανθρωπικές» σιταποθήκες άνοιγαν τη στρόφιγγα, κυρίως από ιδιωτική πρωτοβουλία Αξιωματούχων συντονισμένες, οι οποίοι ιδιώτες-κρατικοί υπάλληλοι, αφού είχαν αναλάβει την «τιμωρία» των «απείθαρχων θεοτήτων», ακόμη-ακόμη και τον «υποβιβασμό ή την κατάργηση της θεότητας στην ουράνια κυριαρχία», λάμβαναν επιπλέον τίτλους ευγενείας!
Στην ουσία η πρακτική πολιτική των μεσαίων-υψηλών στρωμάτων στην πυραμίδα δρούσε με γνώμονα τη μελλοντική διασφάλιση των κεκτημένων τους.
