Κατατονίας έρμαια και πόση ολοκλήρωση!
Απ’ ερωτικές διαχύσεις σ’ αυλακιές κορμιού ρηχές.
Οι εδραίοι οικισμοί δηλώνουν ένα «κοινωνικό επίτευγμα», έτσι όπως υπολαμβάνεται ιστορικά, το οποίο οργανώνει λειτουργικές εξειδικεύσεις, οι οποίες ωστόσο με τη σειρά τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αστικοποίηση, φυσική εξέλιξη της οποίας είναι η ιεραρχική διαστρωμάτωση. Στις ομάδες των Κυνηγών-Συλλεκτών δεν υπήρχε περίπτωση διατροφικής ένδειας, επειδή οι πληθυσμοί είχαν τη δυνατότητα μετακίνησης προς εύρεση τροφής, κι αυτό ήταν εύκολο για τον απλό λόγο πως δεν υπήρχε σφετερισμός και ιδιοποίηση χώρου. Ο εδραίος οικισμός συνηγορεί σε σύσταση πολυάνθρωπων κέντρων, για τις ανάγκες των οποίων απαιτούνται η άμεση παραγωγή τροφίμων, η αποθήκευσή τους. Η αποθήκευση με τη σειρά της ενδέχεται να δημιουργεί πλεόνασμα σε τοπικό επίπεδο, το οποίο δεν προωθείται σε άλλες περιοχές, όπου διαπιστώνεται έλλειψη, αλλά γίνεται εμπορεύσιμο είδος προς εξαγωγή-εισαγωγή, διαδικασία εκκόλαψης συνθηκών ελέγχου των προϊόντων. Ο όρος Αγορά καταλαμβάνει τεράστια έκταση στο φιλοσοφικό Γίγνεσθαι και συγκροτούνται τα Συστήματα Ιδεολογίας.
Ο Φόβος της Πείνας εντείνει τους δεσμούς αλληλοεξάρτησης μεταξύ των πληθυσμιακών ομάδων και «κανιβαλοποιεί» την αντίληψη συγχρωτισμού. Η Πείνα και η Αφθονία περιγράφονται περιστασιακά από τους πρώτους Έλληνες συγγραφείς-πεζογράφους, Όμηρος περίπου στον 8ο αιώνα Π.Κ.Ε-Ηρόδοτος-Θουκυδίδης-Δημοσθένης-Γαληνός, οι οποίοι με τα κείμενά τους υπαινίσσονται κυρίως κλιματικές δυνάμεις ως υπαίτιες για την πρόκληση Πείνας. Στην ουσία οι Φωνές εκείνων που πραγματικά βίωναν την πείνα δεν ακούγονταν πουθενά και δεν υπήρχε περίπτωση να καταγραφούν αυθεντικές μαρτυρίες, επειδή η κοινωνική ιεραρχία, ήδη παγιωμένη στις ανθρωπό-συνομαδώσεις, δεν επέτρεπε πλήρη ελευθερία Λόγου.
Ο Φόβος της Πείνας εμφανίζεται ως ακρογωνιαίος λίθος διοίκησης και διαχείρισης, κάτι που προσαυξάνει τη δυνατότητα Διάκρισης:
-
δημιουργούνται βαθμιδόν οι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες.
-
επιβάλλεται η υδροκέφαλη γραφειοκρατία και διορίζονται κρατικοί υπάλληλοι προς διεκπεραίωση των διαχειριστικών επιταγών.
-
κατασκευάζεται τεχνηέντως νομικό πλαίσιο με σκοπό τη διατήρηση του ελέγχου της ιεραρχικής κοινωνικής δομής.
-
συγκροτούνται Σώματα Ασφαλείας για την Τήρηση της Τάξης στο εσωτερικό της εκάστοτε δομής που κινδύνευε με διασάλευση λόγω της Διάκρισης και στο εξωτερικό της όταν πληττόταν από εισβολείς ή πολύ πιο συχνά όταν χρειαζόταν η ίδια να προσαρτήσει «ξένους» πόρους όπως υδάτινα αποθέματα εν καιρώ ξηρασίας.
-
συμπηγνύονται αμοιβαίες υποσχέσεις περί «Ειρηνικών Σχέσεων» και προστασία Εμπορικών Οδών.
Στη Μεσοποταμία της πρώιμης δυναστικής περιόδου ο πυρήνας της κοινωνικής οργάνωσης αντικαθρεφτίζεται στην κρηπίδα σύστασης μιας μονάδας παραγωγής, στα όρια της οποίας επιμέρους οικογενειακές-συνεταιριστικές-συγγενικές κλίκες, συνήθως δημόσιων αξιωματούχων-υπαλλήλων-λειτουργών ταυτοποιούν εκτάσεις ως ιδιόκτητες. Σημαντική κρίνεται η εμφάνιση του ιερατικού δικαιωματισμού στην ιδιοκτησία και στην καλλιέργγεια.
Στα χαμηλά στρώματα ήταν οι υποτελείς, οι οποίοι μπορούσαν να διατηρούν οικογενειακή ζωή σε απόλυτη όμως σύμπνοια με την πρόσδεσή τους ως εργάτες στις γαίες του Παλατιού ή του Ναού αλλά και οι σκλάβοι, οι οποίοι τελούσαν υπό πλήρη ομηρία, αφού αποτελούσαν ανθρώπινο δυναμικό προς πώληση-εξαγορά. Αδόκιμο να μην αναφέρουμε πως με την υπαγωγή των πληθυσμών σε κοινωνική-κρατική συσσωμάτωση η παραγωγή της τροφής περνά εξ ολοκλήρου στους υποτελείς, οι οποίοι εν τέλει δεν είχαν σε αυτή απρόσκοπτη πρόσβαση αλλά επαφίεντο στη διανομή επισιτιστικών μερίδων που αποφάσιζε το Παλάτι ή ο Ναός, όπως έδειξε η αρχαιολογική σκαπάνη και αναλύεται στη μελέτη του Ellison το 1981 φέρνοντας στο φως εγχάρακτους καταλόγους μερίδων κριθαριού, το οποίο μέγεθος διαφέρει ανάλογα με τον τύπο εργασίας που πρόσφερε ο Υποτελής-Σκλάβος-την ηλικία-το φύλο.
Παρόμοια μελέτη του Oppenheim το 1995 πάνω σε μία σειρά «εγγράφων πολιορκίας», που βρέθηκαν, τεκμηριώνει το ασυνήθιστα επαίσχυντο μέτρο αντιμετώπισης της Πείνας των Υποτελών, οι οποίοι πωλούσαν τα παιδιά τους, κυρίως τα κορίτσια, για να χρησιμοποιηθούν ως σκλάβες, με αντάλλαγμα μια ελάχιστη ποσότητα τροφής για τους ίδιους και την υπόσχεση πως το παιδί θα τύγχανε επισιτισμού.
Στην Πόλη-Κράτος της Αρχαίας Ελλάδας οι Πολίτες είχαν δικαίωμα δραστηριοποίησης στη Βουλή των Πεντακοσίων και ψήφου στην Εκκλησία του Δήμου. Τα κατάλοιπα της ρύθμισης του Σόλωνα με τις τιμαριουχικές τάξεις συνέτειναν στην προσμέτρηση του ετήσιου εισοδήματος αλλά δεν έπαυε τελικά να πρόκειται για μια κοινωνική δομή «Εχόντων» και «Μη-Εχόντων».
Η κατοχή γης έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως. Η πατριά-το γένος αντανακλούσε κοινωνικό κύρος-γόητρο και αντιπρόσωπος ήταν το νοικοκυριό με τα παιδιά=αρσενικού γένους να αποδεικνύουν-διασφαλίζουν τη μακροπρόθεσμη διατήρηση της περιουσίας-οικογενειακής εστίας.
Η κατοχή γης ήταν συνυφασμένη με πολιτικά προνόμια συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής θητείας, με το τρίπτυχο γαιοκτήμονας-οπλίτης-πολεμιστής να εκτινάσσει την προνομιακή μεταχείριση στα ύψη. Τα στοιχεία δείχνουν πως η αντίδραση σε οποιοδήποτε πρόβλημα επισιτισμού ξεκινούσε από ατομική πρωτοβουλία και ιδιωτικά κεφάλαια.
Τεράστιες εκτάσεις, επονομαζόμενες Τεμένη, καθορίζονταν ως περιουσίες ενός Ήρωα ή ενός Θεού και εκμισθώνονταν. Το εισόδημα ανήκε στον Ήρωα ή Θεό, τουτέστιν στους Ιερείς που διοικούσαν-διαχειρίζονταν. Απλώς σε περιόδους ανάγκης οι πολίτες μπορούσαν να δανειστούν χρυσάφι ή ασήμι. Επιπροσθέτως κατά τις θρησκευτικές γιορτές μοιραζόταν το κρέας από τα θυσιασμένα ζώα.
Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, χαρακτηριστικό παράδειγμα υψηλής αστικοποίησης, πλείστα κείμενα αναφέρουν λιμούς, οι οποίοι απέληγαν σε έντονες διαμαρτυρίες-εξεγέρσεις, κάτι που ανάγκαζε τους αυτοκράτορες να προβούν σε λήψη δραστικών μέτρων, μέσα στο πλαίσιο των οποίων προβλεπόταν διανομή σιτηρών στα φτωχά στρώματα των Υποτελών, ενέργεια ωστόσο που αφορμάται από συμφεροντολογικά ανθρωπιστική-κοινωνική συμπάθεια Πολιτικών Προσώπων-Πολιτευτών-Δημαγωγών και αποσκοπούσε ξεκάθαρα στην ποδηγέτηση της εκπεφρασμένης δυσαρέσκειας.
Το μεγαλύτερο μέρος των γαιών ανήκε στον αυτοκράτορα και στους Συγκλητικούς και οι άνθρωποι απασχολούνταν στη γεωργία ως ενοικιαστές ή ως εργάτες. Η διανομή των τροφίμων ενεχόταν στις αρμοδιότητες της Συγκλήτου και σε επίπεδο επαρχιών στην ευθύνη των Αριστοκρατών. Η παροχή σιτηρών, υπό την έντονη μορφή ατομικής Φιλανθρωπίας-Γενναιοδωρίας, στη Ρώμη ονομαζόταν annona=επιμελητεία, διατεινόταν τον «περιορισμό κερδοσκοπίας» και σε περίπτωση λιμού ενέκρινε την επιδοτούμενη διανομή του προϊόντος. Στα κέρματα απεικονιζόταν η Annona ως προσωποποιημένη κόρη της θεάς Ceres=Θεά προστάτιδα της Γης και των καρπών, αντίστοιχη με τη Θεά Δήμητρα των Ελλήνων.
Η διαδικασία της Φιλανθρωπίας δήλωνε πάγια μέθοδο απόκτησης «Οφιτσίων», αξιώματα δηλαδή και τίτλους ευγενείας. Δημιουργούνται επίσης τα «λατιφούντια», μεγάλα αγροκτήματα παραγωγής κερδοφόρων προϊόντων, όπου απασχολούνται Δούλοι.
Η κατοχή της γης υπό την έννοια γαιοκτήμονας-Πολεμιστής ανιχνεύεται και στη Ρώμη, σύστημα που εγκαταλείπεται για να αντικατασταθεί από τον επαγγελματικό στρατό, αποτελούμενος από πένητες εθελοντές που εντάσσονται στην Πολιτοφυλακή των Ιδιοκτητών. Ο Στρατός των 300.000 στρατιωτών απολάμβανε το μεγαλύτερο μέρος των υπαρχόντων πόρων, οι απόμαχοι του Επαγγελματικού Στρατού τύγχαναν «σύνταξης», κυρίως βίωναν την εύνοια Δικτατόρων όπως ο Σύλλας, 138-78 Π.Κ.Ε,-ο Πομπηίος ο Μέγας, 106-48 Π.Κ.Ε.
Περί τα τέλη όμως του 2ου αιώνα Μ.Κ.Ε η αυξανόμενη εξωτερική πίεση ιμπεριαλιστικής εμπλοκής σε αμέτρητες αιματηρές μάχες επισύρουν και παράλληλη αύξηση δαπανών για το Στρατό, που οδηγεί σε επιβολή δυσβάσταχτης φορολόγησης και κατ’ εφαπτομένη εκτεταμένων αντιδράσεων. Η Πείνα απειλεί με τρόπο ασύμμετρα ανεξέλεγκτο και οι Αυτοκράτορες υποχρεώνονται σε διατάγματα ρύθμισης διανομής τροφίμων.
