Για του φωτός την εκτροπή!
Για τη φόνευση του Quirinus!
Δεν υφίσταται αλήθεια διαφορά στις δυο ανάμεσα έννοιες.
Η Πείνα αναδύεται εν μέσω πλησμονής τροφίμων.
Η προσέγγιση του αντινομικού φαινομένου Πείνας-Αφθονίας παρουσιάζει περιπλοκότητα λόγω της ολοκλήρωσης των πληθυσμιακών μεταβάσεων ανά τις χιλιετίες μη αποτυπωμένες εξ’ αρχής σε γραπτό κείμενο.
Η γραπτή αναπαράσταση εκκινεί με την εμφάνιση της Πόλης-Κράτους κυρίως αλλά όχι πάντα απολύτως εμπεριστατωμένη και οργανώνεται-εντατικοποιείται με την απεικόνιση των μετασχηματισμών που διενεργούνται κατά την ανάπτυξη της Αστικής Δημοκρατίας.
Η ανάλυση δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο λόγω των εγγενών προκαταλήψεων στην έννοια «Ιστορία», η οποία σύμφωνα με τον Mark Nathan Cohen παρουσιάζεται σαν μία «υποθετική πορεία οικονομικής ομοιόστασης με χαρακτηριστικά φθίνουσας ή αύξουσας συχνότητας γεγονότων». Είναι αυτό που υποστηρίζει και ο Michel Foucault πως «ο πολλαπλασιασμός των ρήξεων μέσα στην Ιστορία Ιδεών και στη διαλεύκανση των σχέσεων απλής αιτιότητας ανάμεσα σε χρονολογημένα συμβάντα καθορίζει ενίοτε αυθαίρετα κριτήρια περιοδικότητας».
Η Ιστορία δεν συνιστά παρά ένα καλοστημένο οικοδόμημα, τον φέροντα σκελετό του οποίου οικοδομεί τεχνηέντως έκαστος κατά το δοκούν και το κάθε έθνος-κράτος την αναπαραγάγει δια μέσου της σχολικής διδασκαλίας-διαιώνισης με σκοπό τη γαλούχηση των πολιτών-στρατιωτών του, για τη διαφύλαξη των «κεκτημένων» του, ζήτημα επικυριαρχίας δηλαδή.
Πείνα υπήρχε πάντα και η συνέχισή της σ’ έναν κόσμο Αφθονίας παρεμφαίνει ένα ανησυχητικό οξύμωρο της Καθημερινότητας υπό το συνδαύλισμα του κρατισμού πλέον:
-
με τα κυβερνητικά σχήματα και το νομοθετικό πλαισιο να ταλαντεύονται πάνω στη διαβάθμιση και την πολυπλοκότητα του «Δικαιώματος επί των τροφίμων».
-
με την Ηθική Ευθύνη να προεκτείνει το δικαίωμα από την άμεση οικογένεια στο Γένος-στα μελη και τους οικονομικά εξαρτημένους της κοινωνικής συνομάδωσης-στα αναδυόμενα εθνικά δίκτυα συμμετέχοντα στη γλώσσα και το πολιτισμό-στις θρησκευτικές αδερφότητες-στους πολίτες Εθνών με τα πολιτικά-οικονομικά-πολιτιστικά-στρατιωτικά κεκτημένα τους-στους Πολίτες της «Κοινωνικής Βιολογίας» που ενστερνίζονται την «εξελικτικό τους αλτρουισμό».
Το Κράτος είναι ένας «πολεμοχαρής Θεός», σύμφωνα με τον Philip Bobbitt, που εκκόλαψε:
-
τον «μηχανικό άνθρωπο», ο οποίος αποσυναρμολογεί τη Φύση,
-
τον «οικονομικό άνθρωπο», που εγκλωβίζεται στον όρο «δικός»
-
τον «πολιτικό άνθρωπο», που διχάζεται στην υποστολή του
Το Κράτος είναι η «δικαιολογημένη μονοπώληση της Βίας»,σύμφωνα με τον Max Weber, η οποία προστατεύει την ύπαρξη του καπιταλισμού διασφαλίζοντας την πυραμίδα των συντεχνιών.
Υπό τη σκέπη του «Πολιτισμού», αποσαφηνισμένα σωβινιστική ωστόσο έποψη και απαρέγκλιτη από την ιμπεριαλιστική προδιάθεση της Αμερικής ή την κοσμοπολίτικη-διεθνιστική επιρρέπεια της Σοβιετικής Ένωσης, οι Θνητοί νομίζουν πως οι μετασχηματισμοί επέφεραν βελτιώσεις στην ικανότητα του ανθρώπινου είδους να τρέφεται και να προστατεύεται ενάντια στον Λιμό ή τον Υποσιτισμό, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι η «εξέλιξη των στρατηγικών», η οποία ανεμίζει στη φαρέτρα θεωρητικής κι ίσως προπαγανδιστικής προλείανσης της θεωρίας περί αυξήσεως των τροφίμων, συνοδεύτηκε από ταυτόχρονη κι επαίσχυντα δυσανάλογη αύξηση του μόχθου που επενδύθηκε, συνήθως δια της βίας, σε αυτήν, και τη στιγμή που το Παρελθόν δεν μας αποκαλύπτει παρά μικρά θραύσματά του.
Πως μπορούμε να μιλάμε για «εξέλιξη», όταν τα δείγματα γραφής καταγράφουν απλώς τη χρήση της νοημοσύνης προς επικυριαρχία και τίποτ’ άλλο. Ο άνθρωπος εμφανίζεται «προσαρμόσιμος« και «προσαρμοσμένος» στις επιταγές των «Συνθηκών», που πάντα δημιουργούνται με γνώμονα την κερδοσκοπία και κατ’ εφαπτομένη δεν έχει καν τη δυνατότητα δραπέτευσης. Έκαστος «κάνει τη δουλειά» του αλλά με το πέρας του ωραρίου καυχιέται για διαφορετικότητα και θέλει να «αλλάξει» τον Κόσμο, συνήθως μέσα από «καλλιτεχνικές ενασχολήσεις» κατά το 99% πλήρως ελεγχόμενες από το εμπορευματοποιημένο μαγνάδι που καθηλώνει την Τέχνη. Οι φασίζουσες συμπεριφορές είναι πλέον καλά παγιωμένες στην καθημερινότητα, και με αδιόρατο τρόπο. Ελεγκτικές δικλείδες καραδοκούν σε κάθε βήμα:
-
υπό το εκμαγείο της Ειδικότητας. Επαίσχυντη εργαλειοποίηση των «Επιστημών» και δη των κατασκευασμένων επιστημών, θεράποντες και θεραπαινίδες των οποίων χρίζονται καθημερινά χιλιάδες απόφοιτοι από τα «Εκ-παιδευτικά ιδρύματα«, τα οποία δεν αποτελούν τίποτ’ άλλο παρά χωνευτήρια υποκινούμενα από τον κρατικό μηχανισμό, και περιμένουν να εργαστούν υπό το συγκεκριμένο καθεστώς, το οποίο διδάχθηκαν με σκοπό τη «φιλάνθρωπη κερδοσκοπία», και χιλιάδες «πρόβατα» θα ακολουθήσουν αυτοθέλητα στο μαντρί, υπακούοντας.
-
υπό το νέο προσωπείο της «χαρισματικής προσωπικότητας». Ο «Ψυχολογικός άνθρωπος», επειδή ακριβώς είναι ευνουχισμένος-ακρωτηριασμένος και δεν μπορεί να δράσει, περιμένει λίγες στάλες προώθησης του πεσμένου του ηθικού από την ανάρτηση των υποτιθέμενα «καλών του πράξεων».Μέσα στη μόνιμη πλέον μιζέρια του, ακόμη κι αν έχει χρήματα, ανιχνεύει μονίμως δεκανίκια επιβεβαίωσης-ανάδειξης. Οι παρωπίδες τον κρατούν αλυσοδεμένο στα στενά όρια αφ’ ενός της επιβίωσης, και αφ’ ετέρου στην αθεράπευτα «κλαψιάρικη αυτογνωσία» του, η οποία γνώση καθόλου «αυτό-καλλιεργητική» ή «αυτό-καλλιεργήσιμη» δεν είναι, αφού καθοδηγείται πλήρως από παρασιτικά παρακμιακές θεωρίες, Ειδικοί σε κάθε βήμα να πρεσβεύουν-αναλύουν ακόμη και «μία απλή βόλτα στη θάλασσα». Έτσι έχουμε καταλήξει σε ένα συλλογικό ναρκισσισμό, ο οποίος είτε θα διαπιστώνεται στις επιμέρους ενέργειες ως «καταστασιακά επαναστατικές» είτε σε σύντονες ενέργειες ομάδων ως «ηθικά επαναστατικές». Με μόνη και μία προοπτική το «σώζων εαυτόν σωθήτω» και την αυτοπροβολή.
Το «Δικαίωμα επί των τροφίμων» δεν είναι παρά ένα υποκριτικό μανιφέστο υπογεγραμμένο ευλαβικά και συναινετικά απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα και δημιουργεί τα κύματα των απελπισμένων προσφύγων-αστέγων-πένητων, τα Κέντρα φιλοξενίας τους και τους κατειλλημμένους Χώρους, τα οποία ωστόσο δεν μπορούν να αναλυθούν απλοϊκά στο πλαίσιο:
-
μιας αιωρούμενης «συμπόνοιας για τους πρόσφυγες ή τους άστεγους», οι οποίοι ξεριζωμένοι από τις συνήθειες-ήρεμη διαβίωσή τους υποφέρουν σε καθημερινή βάση αλλά και λειτουργούν ταυτοχρόνως ερήμην τους ως ακρογωνιαίος λίθος αφ’ενός αναζωπύρωσης αλυτρωτικών-φασιστικών-ρατσιστικών διαθέσεων σε φοβισμένους κοινωνικούς κύκλους και αφ’ ετέρου προώθησης κερδοσκοπικών συμφερόντων σε επικίνδυνους κλάδους.
Τα «Φιλανθρωπικά Ιδρύματα» φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, όπου το πρόταγμα της ιεραρχίας ανοίγει τον δρόμο σε «ευεργέτες» να λυμαίνονται την διαπολιτισμική κουλτούρα, τόσο μα τόσο καλά περιχαρακωμένη στον μανδύα του επιστημονισμού, και σε «εμπαθείς ενοχικούς» να εξαργυρώνουν την «αλληλέγγυα μικροθυμία» τους, τὸσο μα τόσο διεπόμενη από την απάτη των αυτοεξηπηρετούμενων στόχων της.
-
μιας μετεωρίζουσας «προάσπισης των εργασιακών σχέσεων και των δυνάμεων παραγωγής», οι οποίες έχουν δομηθεί πάνω σ`ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» που σκαρίφησε τις ταξικές βαθμίδες με γραφειοκρατικές δικλείδες και ακρωτηρίασε την αυτενέργεια του ατόμου υποβιβάζοντάς τη σε αξιακό βιοπορισμό.
-
μιας επαίσχυντης εξίσωσης της Ελευθερίας με το ιδεοληπτικό λαθρεμπόριο περί «κομμουνιστικής ισότητας», η οποία συντελείται πλήρως μέσα στο πλαίσιο των μηχανισμών ελέγχου και δεν ευαγγελίζεται εν τέλει παρά έναν υπό νομική καταστολή δικαιωματισμό.
-
μιας μονολιθικής-μονοσήμαντης συρρίκνωσης της Ελευθερίας στα τραπεζικά πλυντήρια του Φιλελευθερισμού ή στα εφεδρικά φιλοδωρήματα του Αναρχισμού, παραφράζοντας την Αν-Αρχή Σκέψη ως επιπόλαιο life-Style.
-
ενός «ξεκαθαρίσματος» μεταξύ «Φασιστών» και «Αντί-ρατσιστών», υπό το ύφος διανοουμενίστικης νεωτερικότητας και μονοπωλιακού εκσυγχρονισμού, κάτι που δεν απολήγει εν τέλει παρά σε «νεοφεουδαρχικό ολοκληρωτισμό».
Ο Κόσμος δεν είναι παρά μια σκουληκοφωλιά με τα εκατοντάδες-χιλιάδες σκουλήκια, που συναινούν σε καθημερινή βάση με τον τρόπο ζωής τους στην αθλιότητα του οικοδομήματος, να εμφανίζονται ψευδώς «αγανακτισμένοι» εγείροντας «ιδεολογική διαφοροποίηση», ανύπαρκτη ωστόσο κατά βάση, ή «πολιτισμική συνέχεια», κατασκέυασμα με σκοπό τον έλεγχο ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο, και να αλληλογλείφονται με προοπτική τη διαφύλαξη της βολής τους!
Προσωπικά δεν πιστεύω πως μια δράκα Ισχυρών ανά το ανάγλυφο του πλανήτη μπορεί να ηγηθεί του τεράστιου πλήθους, αν και το ίδιο το Πλήθος δεν συναινέσει. Κι έχει αποδειχτεί πως συναινεί, εξαγοράζεται ο άνθρωπος για λίγη «ασφάλεια» και για λίγη δόξα. Το ανθρώπινο γένος είναι καταδικασμένο, διότι διέπεται από βουλιμική και ματαιόδοξη εξουσιομανία, πράγμα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Να αποτινάξουμε τον «Πολιτισμό» και να επανέρθουμε στην ελεύθερη βαρβαρότητα, όπου οι συλλέκτες-κυνηγοί ζούσαν με ό,τι προσέφερε η Φύση, καθίσταται πλέον διαδικασία αδύνατη.
Επομένως όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην καταστροφή.
Μόνο μέσα από την καταστροφή του έχει πιθανότητες επαναδημιουργίας ο Κόσμος.
Αφού ερημώσει ο πλανήτης για πολλά-πολλά χρόνια, κυρίως απ’ την ανθρώπινη παρουσία, τότε ίσως να υπάρχει ένα ελάχιστο ψήγμα ελπίδας…
Κι Εκείνος τις Πέτρες να προσκυνά με σέβας,
Αυτές θα υπάρχουν κι όταν Αυτός∙
Θα έχει για πάντα χαθεί…
Βιβλιογραφία:
-
Κ. Καλαντζής, «Ιταλομάχοι», Εκδόσεις Δίφρος. Αθήνα 1961.
-
Γιώργος Καράγιωργας, «Οι τραγουδιστάδες της Λευτεριάς», β’ έκδοση, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1993.
-
Ανδρέας Κέδρου, «Η Ελληνική Αντίσταση 1940-1944», μ.τ.φ Αντώνης Μοσχοβάκης, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1983.
-
Α. Πανσέληνος, «Φύλλα Ημερολογίου», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1993.
-
Hagen Fleischer, «Στέμμα και Σβάστικα», μ.τ.φ Hagen Fleischer, τόμος Α’, Εκδόσεις Παπαζήση.
-
Michel Foucault, «Η Αρχαιολογία της Γνώσης», μ.τ.φ Κωστής Παπαγιώργης, Εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 2017.
-
Montanari Massimo, «Πείνα και αφθονία στην Ευρώπη», μτφ Άννα Παπασταύρου, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997.
-
Newman Lucile, «Η πείνα στην Ιστορία», μτφ Euro Concept-Παναγιώτα Γιαννούλη, Εκδόσεις Πολύτροπον, Αθήνα 2006.
-
Οι στίχοι στην αρχή της κάθε σελίδας προέρχονται απί την Ποιητική σύνθεση «Επιμενίδειος Οίστρος», Ευαγγελία Τυμπλαλέξη, Εκδόσεις Πηγή, Θεσσαλονίκη 2018.
