L’ Etat c’ est moi…
«Η Νέα Τάξη Πραγμάτων επιδιώκει κινεζοποίηση της Ευρώπης και των ΗΠΑ, όχι μόνο σε επίπεδο μισθών, αλλά και ως επιθυμητό πολιτικό οικοδόμημα που διακρίνεται από έντονο αυταρχισμό-περιορισμό δημοκρατικών δικαιωμάτων-κατάργηση κοινωνικού κράτους», υποστηρίζει ο κύριος Νότης Μαρίας.
Στις 27 Δεκέμβρη 1945, ημερομηνία σταθμός για τη δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου=ΔΝΤ, οι κατεστραμμένες χώρες ελπίζουν σε αρωγή. Πρόκειται για σύμπηξη συμμαχίας των ΗΠΑ και Χωρών της Δυτικής Ευρώπης, η οποία αποσκοπούσε σε καθοριστική παρέμβαση στις οικονομίες, έστω κι αν κρινόταν επιβεβλημένη η λήψη οδυνηρών αποφάσεων για τα χαμηλότερα στρώματα. Στις μέρες μας δικαίωμα ψήφου έχουν 185 κράτη, αλλά οι αμετάκλητες πράξεις ορίζονται ως ειλημμένες από ΗΠΑ-Μ. Βρετανία-Γαλλία-Γερμανία-Ιαπωνία, με απώτερο στόχο την προώθηση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας και την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου. Με τον τρόπο που ήδη αναφέραμε, όταν το κάθε κράτος στερείται της ακμαιότητάς του και προσδένεται στο δανειστικό άρμα του ΔΝΤ οφείλει να προσφέρει το μέγιστο εχέγγυο αποπληρωμής των χρημάτων που θα εκταμιευτούν. Οι εγγυήσεις λοιπόν είναι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων-η περιστολή κοινωνικών δαπανών- η ιδιωτικοποίηση νευραλγικών επενδύσεων- η εξυγίανση συλλογικών συμβάσεων προς απελευθέρωση ορίου απολύσεων-επαναπροσδιορισμός νομικού πλαισίου προς ανάταξη των μεταρρυθμίσεων.
Τα παραδείγματα πολλά: Μεγάλη Βρετανία το 1976-Μεξικό το 1995-Ρωσία το 1992-Βραζιλία το 1998-Αργεντινή το 2001-Τουρκία το 1999, το 2000, το 2004-Ισλανδία το 2008-Ουκρανία, Ουγγαρία, Λετονία, Πακιστάν το 2008-Σερβία, Ρουμανία το 2009. Και όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος με τρανό παράδειγμα τον Καντάφι και τη Λιβύη, η οποία αποτελούσε φαινόμενο εναντίωσης στον Καπιταλισμό. Ο «τρομοκράτης» Καντάφι είχε εθνικοποιήσει τα αποθέματα πετρελαίου της Λιβύης και μέρος των εσόδων χρησιμοποιούνταν προς ανέγερση Σχολείων-Πανεπιστημίων-Νοσοκομείων-Άλλων παρεμφερών Υποδομών. Είχε προβεί σε υλοποίηση του βέλτιστου συστήματος υγειονομικής περίθαλψης στον Τρίτο Κόσμο, όπου χωρίς χρεώσεις ο κάθε πολίτης είχε πρόσβαση. Επιδοτούνταν βασικά είδη διατροφής και η ηλεκτρική ενέργεια. Ο πολίτης που εξέφραζε την επιθυμία να ασχοληθεί με τη γεωργία, τύγχανε χορηγίας εδαφών προς καλλιέργεια-αγροτικής κατοικίας-μηχανημάτων-ζώων-σπόρων-επισιτιστικής αυτάρκειας. Ήταν ο οραματιστής της πρωτοβουλίας «Ηνωμένες Πολιτείες Αφρικής», ώστε να απαγκιστρωθεί η Μαύρη Ήπειρος απ’ το χαλινάρι εκμετάλλευσης που της ασκούσε ο Βορράς. Και βέβαια εναντιώθηκε στη «Μεσογειακή Ένωση», προάγγελμα της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Μια έμπρακτη καταδίκη λοιπόν της αποσκίρτησης απ’ την Ολιγαρχία.
Περίοδος κατά την οποία η Κεντρική Τράπεζα Κίνας αποθήκευε συνάλλαγμα-ευρωπαϊκά ομόλογα. Περίοδος κατά την οποία οι ΗΠΑ τυπώνουν πληθωριστικό χρήμα χαλκεύοντας δεσμά για το μέλλον της ευρωζώνης.
Και ποιος να αποσείσει την αισχύνη του υποβιβασμού και μέσω ποιας ιδιότυπης κάθαρσης…
Η Σκύλλα και η Χάρυβδη…
Τον Απρίλη του 1941 η γερμανική μπότα προήλαυνε στη Μακεδονία. Η Γηραιά Αλβιόνα εγκατέλειπε την «προστατευόμενή» της με τη μπλε ποδίτσα. Ο Τσολάκογλου σαν καλός υπάλληλος ετοιμαζόταν να παραχωρήσει αντί πινακίου φακής τη νεαρά στα ναζιστικά τάγματα.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το ντόμινο απελευθερωτικών αγώνων που είχε τεθεί σε εφαρμογή απ’ τα υπόδουλα Κράτη εκπλήρωνε σιγά-σιγά την προοπτική του. Στον αντίποδα οι Μεγάλες Δυνάμεις βλέποντας το γόητρό τους να κλυδωνίζεται έθεταν επί στρογγυλής τραπέζης το μεγαλεπήβολο deal νέο-αποικιοκρατικών στόχων. Στη Διάσκεψη της Γιάλτας το 1945 λοιπόν Ρούσβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν επικυρώνουν τον επιμερισμό καθηκόντων τους, τουτέστιν οριοθετούν έκαστος στο γεωγραφικό ανάγλυφο τις σφαίρες επιρροής των συμφερόντων τους. Πανομοιότυπα κάποιες δεκαετίες αργότερα, Μπους-Γκορμπατσόφ στη Συμφωνία της Μάλτας το 1989, ιχνηλατούν με το άροτρό τους εκ νέου τον χάρτη εξοβελίζοντας ωστόσο την Ευρώπη απ’ τα διαχειριστικά ηνία. Δύο σημεία τριβής ανάμεσα στις δύο συμφωνίες:
Στην πρώτη η ποδηγέτηση ανέλιξης της Γερμανίας, ώστε να μην μπορεί να εντρυφεί στα ιμπεριαλιστικά της σχέδια, πράγμα που καταρρίπτεται με την σύναψη της δεύτερης και δια μέσω της πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Ανέγερση-Ισοπέδωση ενός τείχους δεν είναι μία απλή υπόθεση, διότι αντικατοπτρίζει παγίωση ή αναθεώρηση γεω-στρατηγικών διαπραγματεύσεων. Η ανασύσταση του γερμανικού εδάφους θα σημάνει αφ’ ενός αναζωπύρωση αλυτρωτικών διαθέσεων του Ναζισμού, αφ’ ετέρου ανάφλεξη του επεκτατισμού και συνακόλουθα τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Άλλως ειπείν τον πλήρη έλεγχό της από τις Υπερπόντιες Κραταιές Δυνάμεις. Μία ύστατη προσπάθεια αναχαίτησης ήταν η νομισματική ένωση. Το ενιαίο νόμισμα θα άνοιγε διαύλους εμπορικής επικοινωνίας προς όφελος της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό έδαφος και η διαπλάτυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την υπαγωγή πολλών κρατών στο ενιαιοποιημένο πλαίσιο θα αντιρρόπιζε τον καλπασμό της.
Στην πρώτη η επικέντρωση στη διπολικότητα του Ψυχρού Πολέμου, μεμβράνη οικονομικής άνθησης εμπορίου όπλων-αναστολής γεω-πολιτικών πυροδοτήσεων. Στη δεύτερη ο διαμελισμός της ΕΣΣΔ συνιστά το πράσινο φως για πολιτική-κοινωνική-οικονομική μονολιθικότητα. Δικαιωματικά οι ΗΠΑ δεν αποκαλούνται έκτοτε Υπερδύναμη αλλά Πλανηταρχία.
Σ’ αυτό το σημείο τοποθετείται και η μικρούλα Ελλαδίτσα που πληρώνει το τίμημα όχι της ομορφιάς της αλλά της θέσης της. Ας θυμηθούμε και το τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο κωδικοποιημένο ως «Επιχείρηση Ζορμπάς», ευρηματική συμπαιγνία ανάμεσα σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα του Γιώργου Ανωμερίτη με επιχειρήσεις στην Αμερική. Το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος ανήλθε στο αστρονομικό ποσό των 730.000.000 δολλαρίων. Το σκάνδαλο εκτυλίχθηκε λίγα χρόνια πριν τη συμφωνία της Μάλτας. Ήταν ένα εκ των πολλαπλών-αλλεπάλληλων σκανδάλων χρηματισμού-διαφθοράς της πολιτικής ηγεσίας. Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι, που λέει κι η ελληνική παροιμία. Σιγά-σιγά άρχισε η σήψη να επεκτείνεται προς το σώμα. Ο Ελληνικός λαός μυήθηκε στην άκρατη πλησμονή αγαθών, τα οποία προέρχονταν δια μέσω δανεισμού, είτε ατομικού είτε κρατικού-δημόσιου. Τα πακέτα, Ντελόρ και μη, δεν προσγειώνονταν στην Ελλάδα λόγω της πρόθεσης των Δυνάμεων προς εκσυγχρονισμό αλλά προς υποδούλωση. Ευθύνη τεράστια οι κυβερνώντες, οι οποίοι σίγουρα πήραν τη μερίδα του λέοντος. Ευθύνη και ο λαός, ο οποίος υπέπεσε στο σφάλμα του προσωπικού δανεισμού αεροβατώντας σχετικά με τις οικονομικές ικανότητες-δυνατότητές του, αφού θεώρησε πως θα εισέλθει σε τροχιά χλιδής. Η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα ήταν δυστυχώς ευεπίφορη, αφού η εμπεδωμένη αυτοπειθαρχία δεν συνιστά χαρακτηριστικό του. Τις τελευταίες δεκαετίες, για να μην πω εκατονταετίες, με διάφορες μεθόδους-σύντονες κινήσεις πέρασε η κυτταρική πληροφορία του οχαδερφισμού στο πρωτόπλασμά του. Το Αιγαίο, ανέκαθεν κόμβος στρατηγικός, παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον από ενεργειακής-εμπορικής απόψεως. Και μπορεί το Διεθνές Δίκαιο να προτάσσει δικλείδες ασφαλείας, αλλά στην ουσία μόνο στο προσκήνιο εφαρμόζονται, αφού οι Ισχυροί έχουν κρυμμένο στο μανίκι τους τον άσο των εκβιασμών-διλημμάτων.
Τοιουτοτρόπως φτάσαμε στον ακρωτηριασμό της συνείδησης. Πως να αναμένουμε επαναστατική ενόρμηση από ανθρώπους, οι οποίοι είναι εμποτισμένοι με το αφιόνι της καλοπέρασης, που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει στέρηση, που δεν είναι διαθέσιμοι να αφήσουν απ΄ τα μάτια ούτε την άκρη της οικίας τους, πόσο μάλλον των ωκεανών τους, κι ας θυμηθούμε το ρητό του Πλάτωνα «Δεν μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου». Και για να επιμείνουμε ας αναφέρουμε και τη ευστοχότατη ρήση του R.Jaccard απ’ το βιβλίο του «Η εξορία μέσα μας», η οποία ισχυρίζεται πως «…πρόκειται για τον τύπο του ανθρώπου που έχει υλοποιηθεί ιστορικά-που έχει μαζοποιηθεί στη σύγχρονη εποχή. Ικανοποιημένος με την ευτελή του μόρφωση-τις ασήμαντες αρετές του-την ευτυχία που του προκαλεί η μέτρια τοξικομανία. Ένας άνθρωπος αδύναμος-αφοπλισμένος-ευνουχισμένος-απομονωμένος. Ένας άνθρωπος της ψυχρής Τεχνολογίας και των κομματιασμένων συναισθημάτων. Είναι ο άνθρωπος που έχει εξοριστεί μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. Σχιζοειδικός έξω απ’ τους τείχους του ψυχιατρείου-σχιζοφρενικός μέσα σ’ αυτούς»…
(Συνέχεια στην επόμενη σελίδα)
