Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.
«Ανοχή-Δικαίωμα
Πολυπολιτισμικότητα-Παγκοσμιοποίηση
Εθνικισμός»…
Όροι, οι οποίοι προσπίπτουν τεχνηέντως στην αντίληψή μας τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα μετά την κατακρήμνιση των Διδύμων Πύργων στη Νέα Υόρκη. Στην ουσία δεν πρόκειται παρά για έντεχνη κατίσχυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων, και εφόσον το σημαινόμενο της κυριαρχίας αναδύεται απ’ την δεξιοσύνη σύγκλισης ετερόκλιτων στοιχείων, η ένταση κι ενδεχομένως εγκυρότητα αναδίδει άρωμα σταθερότητας παρ’ όλους τους υποβόσκοντες καταναγκασμούς.
Πακέτο Μπαλί…
Δεν θα αμφισβητήσω επ ουδενί τον προορισμό του Μπαλί σαν έναν μεταξύ των ιδανικότερων. Ωστόσο στις 7 Δεκέμβρη 2013 στο πανέμορφο εξωτικό νησί, συναθροίστηκαν Υπουργοί από 159 χώρες προς άγραν συνεπικουρίας σχετικά με τον σχεδιασμό σταθερών ευκόλυνσης της διασυνοριακής ροής εμπορευμάτων. Η πρώτη συνέπεια ήταν μία μορφή ανάκαμψης σε ορισμένες χώρες. Σε βάθος χρόνου ωστόσο αυτό αποσταθεροποιεί την κρηπίδα εμπορικού ισοζυγίου της Δύσης, της οποίας τα εξαγώγιμα προϊόντα προς την Ανατολή εμφανίζονται σαφώς λιγότερα απ’ την αντίστροφη πορεία. Παρεπόμενο της ανισομερούς ανταλλαγής είναι αφ’ ενός τα κινεζικά-ινδικά πλεονάσματα και αφ’ ετέρου τα δυτικά ελλείμματα. Στο βωμό της ανταγωνιστικότητας λοιπόν διαπιστώνεται ένας ανήκουστος πειθαναγκασμός των αγορών εργασίας, ο οποίος απολήγει στη συμπίεση του εργασιακού κόστους και τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας. Στον αντίποδα στις αναδυόμενες οικονομίες είναι εύκολα διαχειρίσιμη η μεταλλαγή των συνηθειών. Κατ’ εφαπτομένη σημειώνεται αύξηση και στο μισθολόγιο του κάθε ανερχόμενου τομέα, ο κατασκευαστικός κλάδος στην Τουρκία-οι αλυσίδες τροφοδοσίας στη Νοτιοανατολική Ασία. Αρκεί να αναφερθεί πως το balance of trade της Κίνας βρίσκεται σε συνεχή τροχιά ανόδου κι εκτινάσσεται από 120 δις δολάρια εν έτει 1990 στο 3,86 τρις δολάρια πριν λίγα χρόνια. Η Κίνα εισάγει ακατέργαστο βαμβάκι από αφρικανικές χώρες, κι αφού το επεξεργαστεί το επιστρέφει με τη μορφή νημάτων-υφασμάτων και δια της οδού των εξαγωγών ανταποκρινόμενη στο μέγιστο στις εισαγωγικές ανάγκες της Μαύρης Ηπείρου. Δόκιμη η αναφορά στη Monsanto, Εταιρεία φαρμακευτικού-διατροφικού αντικειμένου, η οποία καταφέρνει να ελέγχει πάνω απ’ το 60% του παγκόσμιου προϊόντος. Πρόκειται για μία πρωτοφανή χρηματοπιστωτική απολυταρχία για τα μέχρι τώρα δεδομένα της Ανθρωπότητας.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ωστόσο η υποκρισία των απελευθερώσεων συνιστά τον μοχλό ενδυνάμωσης των εύρωστων οικονομιών, οι οποίες μεταλλάσσουν τις αδύναμες χώρες σε συμπληρώματα των μητροπολιτικών τους συμφερόντων. Τη στιγμή που ο ίδιος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου=ΠΟΕ ποδηγετεί την εξαγωγική διαδικασία δια μέσω επιδοτήσεων οι τιμές των γεωργικών προϊόντων παρουσιάζονται διαστρεβλωμένες στις διεθνείς αγορές. Αν επικεντρωθούμε και στο γεγονός πως η Αμερική προβαίνει σε διμερείς συμφωνίες με την κάθε χώρα ξεχωριστά, το ενιαίο πλαίσιο υπονομεύεται πάραυτα και η κάθε μορφή συναίνεσης παραβιάζεται κατάφωρα προς όφελος των ισχυρών. Αν επιμείνουμε στον επιβαλλόμενο απ’ το ΔΝΤ στραγγαλισμό σε κάποιες χώρες, άνθρακας ο θησαυρός περί ισότιμης ομογενοποίησης των συνθηκών εμπορίου, αφού συγκεκριμένες οικονομίες παλεύουν στην κυριολεξία με το υψηλό δημόσιο χρέος-τα σοβαρά μέτρα λιτότητας-την οδυνηρή ανεργία-τη διαρροή των καταρτισμένων εγκεφάλων.
(Συνέχεια στην επόμενη σελίδα)
