Της Γης οι κολασμένοι…
Ο Μίλτον Φρίντμαν, όπως έχω αναφέρει σε παλαιότερο κείμενό μου (Πιστεύω εις εν δίκρανον… Εκ των καυδιανών!), αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό του συνεχίζει να είναι παρών, με τις σαρδόνιες εκφάνσεις της θεωρίας του να μετεωρίζονται ομιχλωδώς πάνω απ’ τον πλανήτη, αφού από καταστροφές και άτακτη εξαθλίωση επάγεται πάντα αναδιοργάνωση και κατά το δοκούν επανίδρυση του κόσμου.
Προθέσεις μεταμφιεσμένες σε δεινούς χαμαιλέοντες υπόσχονται αναντίστοιχα με τις πράξεις τους ιδεολογήματα εγκλείοντας το ένα και αυτό τρίπτυχο: Περιστολή κοινωνικών δαπανών-ασυδοσία για εταιρίες-επιβεβλημένη καταστολή. Και όλα σαφώς στο όνομα της Ελευθερίας του ατόμου. Χωρίς ποτέ να διασαφηνίζεται απ’ τους εμπειρογνώμονες για ποιο απ’ τα δύο προσφερόμενα του Ντεκάρτ είδη ελευθερίας ομιλούμε. Την Ελευθερία της Αδιαφορίας, στην οποία εμπεριέχεται η απλή δυνατότητα επιλογής μεταξύ συγκεκριμένων εναλλακτικών συνιστωσών ή την Ελευθερία της Αυθορμησίας, η οποία εμπερικλείει τη δυνατότητα αδιάβλητης εναρμόνισης με την επιθυμία; Καμία διαχωριστική γραμμή δεν αντιπαραθέτει τον Σοσιαλισμό απ’ τον Καπιταλισμό, εφόσον τα θέματα δομής και διαχείρισης εξουσίας υπόκεινται στο ίδιο κανονιστικό πλαίσιο και δεν αφορούν παρά σε αισχρά πανομοιότυπα αναμασήματα.
Οι ανθρωπομάζες συγκροτούν ένα ισχυρό λευκό χαρτί, σε χέρια λαοφιλών Μαγίστρων, οι οποίοι με πλέρια επιδεξιότητα το καταστίζουν αναδημιουργώντας επωφελείς κι επινοημένες σημασίες. Σαν να υποβάλλονται σε «πιεστικές ανακρίσεις» αόρατων υπηρεσιών συλλογής-επεξεργασίας-ανάλυσης πληροφοριών, ώστε να επέλθει διαρραγή της ικανότητάς τους αποσαφήνισης των δεδομένων.
Με στραμμένο το βλέμμα καθ’ όλα προς έναν ορίζοντα αποικιακού χαρακτήρα, ο άνθρωπος νοσταλγεί την κοινωνική-πολιτισμική ποικιλομορφία την ίδια στιγμή που την υποπτεύεται. Συμπεριφορά η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο σύστασης της «άγραφης σελίδας» του Μίλτον Φρίντμαν και πρόταξης της καρατόμησης πάσας ενσυναίσθησης.
Κι έχει απενεργοποιηθεί κι η τηλεφωνική γραμμή σύνδεσης με τον Ποντίφικα, σκάνδαλο του προηγούμενου αιώνα κατά το οποίο το Βατικανό είχε υπογράψει μία σύμβαση έργου με την Global Telecom για να εκφράζουν οι Πιστοί τα παράπονα-προβλήματά τους απευθείας στο «θεϊκό στήριγμά τους» με τη χρέωση να επιβαρύνει τον ίδιο βέβαια τον Πιστό, να αποταθεί ο δόλιος άνεργος αφού έχει εξαντλήσει όλα τα υπόλοιπα ενδεχόμενα «επικοινωνίας» με γραμμές υποστήριξης!!!
Κι όσο μεγαλώνω αυτή η ειρωνική προσέγγιση του γίγνεσθαι να μεγεθύνει αντί να αμβλύνεται, «πρώτα βγαίνει η ψυχή κι ύστερα το χούι» που λένε κι οι σοφές παροιμίες…
Η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια…
Κατά τη ρήση του Μαχάτμα Γκάντι.
Και πράγματι η φτώχεια είναι θέμα ταξικό και χρήζει πολιτικής βούλησης. Επειδή ωστόσο άλλο μία εφαρμογή δεδομένων και ψηφίων στην πραγματικότητα κι άλλο μία εφαρμογή της πραγματικότητας στα δεδομένα, κρίνεται ανυπόφορα στατική η ακροθιγής εκτίμηση των πολιτών με το επικά μοιρολατρικό «Από αρχής γενέσεως ο Κόσμος αυτός είναι»!
Κι αυτός που δεν δέχεται μοιρολατρικά τίποτα και πνίγεται στους συμβιβασμούς, κινδυνεύει απ’ το επαναστατικό του πνεύμα;;
Επειδή ο καταπιεσμένος δεν δύναται εκ των πραγμάτων να ειρηνεύσει με καμία άλλη Τάξη παρά μόνο να πολεμά. Και πως να πολεμήσεις όταν οι μάζες των ανέργων-καταπιεσμένων εμφανίζονται απογοητευμένες κι εξαθλιωμένες! Ίσως στη χειρότερη μορφή απομόνωσης να ωθεί το επαναστατικό πνεύμα, θα ήθελα να προσθέσω…
