Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.
Κάθε 1η του Μάη είναι μια καλή ευκαιρία για να αναθεματίζει η Φύση και τα ζωντανά την ώρα και τη στιγμή, οι οποίες άλλο εννοούν κι άλλης μεταχείρισης απ’ την παρερμηνεία των Θνητών τυγχάνουν…
Κι αφού η «Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών» μετεξελίχτηκε σε μιαν ανέμελη εκδρομή του κοριτσιού του Μάη με τ’ άνθη στα μαλλιά…
Κι αφού η Ελλάδα εξέρχεται από μνημόνια και καθεστώς υψηλών δημοσιονομικών ανισορροπιών «χωρίς δεσμεύσεις»…
Κι αφού το ποσοστό φτώχειας εμφανίζει «τάση σταθερότητας»…
Ας διανύσουμε τη διαδρομή ενός ανέργου εν έτει 2018, του οποίου τα αισθήματα κοινωνικής απόρριψης, συστηματικής περιθωριοποίησης, απαισιοδοξίας, ανησυχίας επαφίενται «καθαρά σεβιο-χημικές ανακατατάξεις», έτσι για να ‘βρουν και τα ψυχοφάρμακα τους αποδέκτες τους, επειδή και η Φαρμακοβιομηχανία «μια κρίση συσσώρευσης κεφαλαίου την περνάει»…
Μύρισε αλλαγή…
Κι αν δεκαετίες πριν παλεύαμε για δικαιώματα στην Εργασία, στον Ιδιωτικό κυρίως Τομέα να το ξεκαθαρίσω, διότι στον Δημόσιο τα προνόμια δίνονταν χωρίς να προηγηθούν μάχες αλλά για ψηφοθηρικούς λόγους, φτάσαμε στην είσοδο του 21ου αιώνα να μην έχουμε να παλέψουμε, αφού καταργήθηκε εντελώς το Δικαίωμα-πρόσβαση στην Εργασία.
Δόκιμο να ξεκαθαρίσω επίσης την κάθετη εναντίωσή μου προς τον Δημόσιο Τομέα με τον τρόπο που αυτός έχει δομηθεί, διότι:
Άλλο σύσταση δημόσιου κορβανά, στον οποίο έχουν πρόσβαση τα ενεργούμενα της Αστοκρατίας με προοπτική τις διεκπεραιώσεις της καταπιεστικής επικυριαρχίας της, η οποία καταλήγει σε κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, αφού ορίζονται Πολίτες Α’ και Β’ κατηγορίας με διαφορετικά δικαιώματα-υποχρεώσεις.
Άλλο σύσταση αυτόνομων συλλογικοτήτων ανά την επικράτεια, οι οποίες αποτελούμενες από ισότιμες ομάδες Πολιτών εργάζονται-διαχειρίζονται τον δημόσιο πλούτο με προοπτική τον διαμοιρασμό των αγαθών και την υπαγωγή όλων σε ίδια προνόμια-υποχρεώσεις. Σε αυτή την περίπτωση οι κοινωνικές ισορροπίες θα μπορούσαν να αντλούν την ευρέως δημόσια διάστασή τους δια της τήρησης κοινωνικών συμβολαίων.
Η καμπύλη της Ανεργίας έχει εκτοξευτεί την τελευταία δεκαετία, τη γνωστή μας ως περίοδο των Μνημονίων, στο κατακόρυφο. Ένα περίπου 30% του πληθυσμού στην επικράτεια τελεί υπό ανεργία, όπως δηλώνεται από επίσημες μελέτες, το οποίο τείνει ν’ αγγίξει το 50%, αν λάβουμε υπ’ όψιν:
Τους προσωρινά απασχολούμενους σε 5μηνα, 8μηνα και όλες τις παραλλαγές σε -άμηνα.
Τους μερικώς απασχολούμενους, περίπου δύο κι αν είναι τυχεροί τρεις φορές εβδομαδιαίως.
Τους ωρομίσθιους συνήθως σε Κέντρα Μέσης Εκπαίδευσης ή Ξένων Γλωσσών, όπως εργάστηκα κι εγώ επί χρόνια, οι οποίοι ανέκαθεν δεν ασφαλίζονταν απ’ τον εργοδότη, διότι ήμασταν «διορατικώς ευέλικτοι» και δεν περιμέναμε την επίσημη Κρίση, και σε συνεννόηση οι εργοδότες με τους ελέγχους του ΙΚΑ=προϊστάμενοι κρύβουν σε αποθήκες ή απομακρύνουν τον εργαζόμενο προς αποφυγή προστίμου, κι αν μιλήσεις χάθηκες από προσώπου πιθανής εργοδοσίας.
Τους δηλωμένους εν μαθητεία σε Δημόσιο και Ιδιωτικό, αφού έχουν αναλάβει Εταιρείες=Κοράκια τη διεξοδική διαχείριση του εργατικού δυναμικού.
Τους δικαιούχους voucher που αφορά σε θέσεις κοινωφελούς εργασίας, πάλι Εταιρείες=Κοράκια κρύβονται από πίσω απ’ τον «μοντέρνο θεσμό».
Τους μικρό-μαγαζάτορες, οι οποίοι βρίσκονται στην αγχόνη μη μπορώντας να πληρώσουν ταμεία-λειτουργικά ή συντηρήσεως έξοδα.
Τους προσερχομένους εν τόπω εργασίας αλλά μη αμειβόμενους λόγω οικονομικής δυσπραγίας των εργοδοτών, αληθινής ή επίπλαστης μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν.
Τους μη αμειβόμενους λόγω υπαγωγής της Επιχείρησης στον Νόμο περί Πτωχεύσεως.
Ο άνεργος γενικότερα του ευρωπαϊκού εδάφους περιήλθε σε αυτή την κατάσταση, επειδή οι Τεχνοδημοκρατίες προέβησαν σε μετεγκατάσταση των εργοστασίων σε χώρες της Αφρικανικής ή Ασιατικής Ηπείρου με απόληξη της κίνησης σε διττής ερμηνείας διάπραξη εγκλήματος. Αφ’ ενός η εκμετάλλευση των εργατικών χεριών στον εκεί χώρο δια μέσω της ευνοϊκής ισοτιμίας των νομισμάτων στη διαδικασία επιχειρηματικού ισοζυγίου, αφού τα κόστη υπολογίζονται με βάση υποτιμημένα νομίσματα ενώ ο τζίρος με βάση σκληρά νομίσματα, ευρώ ή δολαρίου συνήθως και το κέρδος εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη. Αφ΄ ετέρου ο παροπλισμός της εργατικής τάξης πρωτογενούς παραγωγής στις χώρες του αναπτυγμένου Κόσμου, κραταιά βιομηχανικές ανέκαθεν, συνιστά το μεγάλο μεταίχμιο της μετά-νεωτερικότητας.
Στον αναπτυσσόμενο Κόσμο, όπως η Ελλαδίτσα, δεν υπάρχουν στεγανά διασφάλισης του εργασιακού δικαιώματος, αφού εν πρώτοις «καταπαύτηκε» συντονισμένα η έστω δειλά ανερχόμενη πρωτοβουλία δημιουργίας Βαριάς Βιομηχανίας, «απαγορεύτηκε» εν συνεχεία δια των υπογεγραμμένων συμβάσεων-συνθηκών με τους Εταίρους επικυρίαρχους, όπως αναλύει στο έργο του ο Κος Δημήτρης Μπάτσης μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου και του Εμφυλίου εσωτερικά. Επιπροσθέτως, εν έτει 2010 και μετά, υπαλληλικές θέσεις στον τριτογενή κυρίως τομέα τελούν επίσης υπό επισφάλεια, ειδικότερα αν λάβουμε υπ’ όψιν πως ο αριθμός των επικυρωμένων συλλογικών συμβάσεων έχει υποχωρήσει εντελώς ενώ οι επιχειρησιακές-ατομικές συμβάσεις καλπάζουν την εμβέλειά τους αγγίζοντας το 92% το τελευταίο διάστημα. Γεγονός που αποδεικνύει την πλήρη οχύρωση των Επιχειρήσεων εις βάρος του εργαζομένου.
Πρόσω ολοταχώς λοιπόν για ισορροπία δημοσιονομική-θωράκιση του Κεφαλαίου και παρεπόμενα των εφαρμογών λιτότητας εμφανίζονται η αυξανόμενη ένδεια και κατ’ εφαπτομένη ο κοινωνικός αποκλεισμός.
(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)
