Πράξη 3η
Βλέπω γιορτινή ατμόσφαιρα…
Είναι η Μέρα των γενεθλίων σου
Δεν ξέρω τι θα πει:
«Η Μέρα των Γενεθλίων μου»
Ξεχνώ συνέχεια τους κανόνες και χάνομαι
Να! Κοίτα με
Κοίτα πως ξεφλουδίζω ανάμεσα στα μπαλόνια
Η αιώνια διαμάχη της ρέμβης
Και το διηνεκές του παρόντα Χρόνου
Λυωμένη Σκουριά η Σάρκα πάνω σε Άνθος
Και Φάντασμα κρυφογελαστό
Ανοίγω τα μάτια, αναπλέω σε όλα
Κλείνω τα μάτια κι εναρμονίζομαι με το Μηδέν
Η περίμετρός του μια Δάδα που καίει
Στο συνεχές του Ονείρου
Και τα μάτια μου ακόμη-ακόμη ανεστραμμένα
Πάνω στη χορδή του Μηδενός
Μη φανταστείς πως πίνω «στην υγειά» μου
Ω! Μα ξέρω!
Θα με θεωρείς απλώς «αλλήθωρη»
Έξω ακούω κάτι σκυλιά αδέσποτα
Την πέφτουν στις γάτες
Κι όσες γλυτώσουν
Τις ρίχνω στις γραμμές του Τραίνου
Φρρρρρρρ
Άκου! Σφυράει…
Δεν καταλαβαίνω τι λες
Δεν ξέρω καν από που ξεφύτρωσες
Η δική μου Μέρα Γενεθλίων είναι…
Έχω ήδη ενδελεχώς το νόημα εξετάσει
Το feeling και τα views ευθυγραμμίζοντας
Το σίδερο πάντα κολλάει στη βράση
Εκδοχές-Σχήματα-Καμπύλες Τάσης Καλεσμένων
«Μηχανισμό» και «περιεχόμενο» ρητώς
Μη μου βγει στην «ορθή επισκόπηση» αχός
Ακόμη και πιθανές πτώσεις αστεροϊδών
Στον Κήπο των εορτασμών
«Έχω ξεπεράσει και τα λάθη του παρελθόντος»
Με δόμησε στον αυτόματο η Ψυχιατρική δεόντως
Απλό δεν είναι έτσι κανείς να γιορτάσει
Δίχως μεθόδευση σιμά στο καραβοστάσι
Η «ενημέρωσή» μου
Η «εξημέρωσή» μου
Με πειθαρχία και υποταγή
Εγώ καθορίζω τον «πυρήνα» στη γιορτή
Και η «Δημοκρατία» καταγράφει
Καταγράφει και με επευφημεί…
Εγώ βαρέθηκα να με γαμάνε
Μ’ ακούς;
ΒΑ-ΡΕ-ΘΗ-ΚΑ
Κι ύστερα να το παίζουν στη Φρίκη μου «αλληλέγγυοι»
Έστησα όλους τους επισκέπτες
Εκεί έξω μαζεμένοι σφαδάζουν απ’ το κωλοδάχτυλο
Δεν βιάζομαι να γνωρίσω κανέναν
Μ’ ακούς;
ΚΑ-ΝΕ-ΝΑΝ!
Δεν με ρώτησαν αν ήθελα να γιορτάσω μαζί τους
Απλώς και αναιδώς στριμώχτηκαν
Μια θέση να εξασφαλίσουν στη γιορτή
Μάλλον σου φαίνομαι κωμική
Κι ίσως και κάπως αλλοπρόσαλλη
Μα δεν μένω πια στη Γειτονιά σου
Την έφραξες δίχως σίδερα μα μ’ Ιδεολογία
Τους Χρόνους αλλάζεις σαν τα πουκάμισα
Μια Ζωή στη μαλακία
Είμαι των μπαλονιών η Κόρη
Και δεν προσεύχομαι πάνω από τάφους
Δεν έχω όρεξη για επισκέπτες
Στάζουν οι εμετοί απ’ το στόμα μου
Και δεν δίνω δεκάρα
Δεν γουστάρω να με «φτιάξει» κανένας
Δεκάρα τσακιστή για εργασία σε κλουβάκια
Με πιάνει Πόνος σαν θυμάμαι κάτι από σένα
Έτσι με την ευλυγισία σου να αιωρείται
Καυλώνεις έξω απ’ τα διατηρητέα και την ασφάλεια
Την αποφορά ποστάροντας τους είδους μας
Δεν θέλω να σε ξαναδώ
Φύγε!
Είναι η Μέρα των Γενεθλίων μου
Είμαι «κοινωνικά δραστήρια»
Κι έχω ανάγκη τους Καλεσμένους μου
«Πολιτισμό» αιώνων κουβαλώ
Διαχειρίζομαι τις αντοχές μου
Για λίγες ώρες κορεσμού
Υπέγραψα κι όλες τις εγκυκλίους
Εεεεε
Κι όμως!
Η παγωνιά δεν λέει να ζεστάνει
Στον Φράχτη γύρω Σκοπευτές
Κι άλυωτο τόσο Χιόνι…
Δακρύβρεχτα κι απολογητικά λογύδρια
Εν δυνάμει Δολοφόνος
Αυτό είσαι
Εν δυνάμει Δολοφόνος
Να! Άκου!
ΧαΧαΧα
Μπορώ ν’ αυνανιστώ εδώ
Σε Θέα Κοινή
Να γυμνωθώ απελπισμένη
Το μεδούλι μου να ρουφώ διχασμένη
Το σπέρμα να εκπορθήσω τ’ Ουρανού παλαβωμένη
Να ετοιμάσω μια λεκάνη αχνιστά σκατά
Για το Επίδομα που μου υπόσχονται οι Μπάτσοι
Ένα κουβά εμετό και σάλια
Για τα δανεικά που πετούν οι Ρουφιάνοι
Κι έτσι λερωμένη να οργιστώ
Κάτω απ’ τα drones να οργιστώ που στέλνεις
Να βρίσω με τα πιο χυδαία λόγια
Λόγια-Λόγια-Λόγια
Αυτό είσαι
Ακούς;
Ένα Μανιφέστο εκ γεννετής μουδιασμένο
Κατουράς-Φτύνεις-Χέζεις
Απ’ όλες τις τρύπες εκκρίνεις Λόγια
Κι ύστερα υπομονετικά κι υπόδουλα
Τα γλείφεις
Τα καταπίνεις
Τα αναχαράζεις
Τα ξερνάς
Είναι κι αυτός ένας τρόπος
Ένας άλλος τρόπος να δεις τον Κόσμο
Των γενεθλίων σου…
Άρχισα να υποψιάζομαι
Τα κεφάλια των ανθρώπων είναι έρημος
Ίσως καλοσχεδιασμένα θερμοκήπια
Κήποι ωστόσο δεν είναι…
