Ένα Παιδί ανυποψίαστης Ομορφιάς,
Στη μινιατούρα του ο Άνθρωπος∙
Στην κοσμική του σφαίρα ένας Χαζός,
Με ισχυρές Προθέσεις.
Ιστορικά ανιχνεύεται η ίδρυση του πρώτου γνωστού «Ασύλου για ψυχικά αρρώστους» το 705 Μ.Κ.Ε στη Βαγδάτη, το οποίο λειτουργεί στη βάση της εφαρμογής «ανθρωπιστικών μεθόδων θεραπείας». Είναι η περίοδος που στη Δύση κυριαρχεί ο «δαιμονισμός» ως εξήγηση του «απόλυτα αρνητικού στοιχείου» και καλείται ο Θεός και οι εκπρόσωποί του στη Γη να αναχαιτίσουν στο όνομα του «ανθρωπισμού» επίσης τους «εξωανθρώπινους εμβολισμούς».
Με τον εκφυλισμό της θεοκρατικής εξουσίας η Δύση αναζητά ερείσματα πιο στιβαρά, ώστε να εξυπηρετείται η εξουσιαστική σκοπιμότητα, κάτι που επιτυγχάνεται με την παρέμβαση της Ιατρικής ως «αυθεντικός βραχίονας οργανικοποίησης» των μορφών αντίστασης.
Τον 16ο αιώνα, πριν ακόμη από τις Μεγάλες Επαναστάσεις, ο Andreas Vesalius, Φλαμανδός ανατόμος γνωστός για την πραγματεία του «Περί της κατασκευής του ανθρώπινου σώματος=De humani corporis fabrica libri septem» το 1543, με την οποία περιγράφει εκ νέου το ανθρώπινο σώμα διορθώνοντας τα λάθη του Γαληνού, ανατέμνει τον εγκέφαλο επαναπροσδιορίζοντας τις έννοιες του «φυσιολογικού»-«παθολογικού» και αναγορεύοντας τον Εγκέφαλο σε «όργανο-έδρα» της Νόησης αποδίδοντας τη Διαταραχή σε πιθανές «βλάβες» του.
Στο backround της θεωρίας συντελούνται πολιτικό-οικονομικές ανακατατάξεις, οι οποίες εξωθούν τεράστιες μάζες ανθρώπων στη στέρηση από την προσωπική τους σχέση με τα εργαλεία και την καθημερινότητα διαβίωσης. Νέοι τρόποι παραγωγής «εξαγοράζουν» την εργατική δύναμη των ατόμων, οι οποίοι μαστίζονται από την Ανεργία όχι ως «συγκυριακή κατάσταση» αλλά ως «συστατικό στοιχείο της οργάνωσης της Οικονομίας».
Ακολουθεί ο θρησκευτικός Τριαντακονταετής Πόλεμος, 1618-1648, κατά τη διάρκεια του οποίου αρχικά μαίνονται συγκρούσεις μεταξύ των Διαμαρτυρομένων και των Καθολικών κρατών, προσαρτημένα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, σημερινή Γερμανία, αλλά εν συνεχεία εμπλέκονται όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης. Καθολικοί-Προτεστάντες-Καλβινιστές-Λουθηρανοί, αντιμαχόμενες ομάδες, προκαλούν με τα μισθοφορικά-τυχοδιωκτικά στρατεύματά τους εκτεταμένες σφαγές στην περιοχή. Κρούσματα κανιβαλισμού και ανελέητη πείνα σαρώνουν τους πληθυσμούς. Η Συνθήκη της Βεστφαλίας υπογράφεται το 1648 και πέρα από την αναδιανομή των εδαφών οδηγεί σε ισχυροποίηση του κρατικού θεσμού. Το «απείθαρχο ληστρικό στράτευμα» ενδύεται τον μανδύα του «Εθνικού Στρατού» και ο Κάτοικος μετονομάζεται σε Πολίτη, ιδιότητα που υπονοεί την υπακοή-υποταγή στα θεσπίσματα-ψηφίσματα του Κράτους, κομβικό σημείο της γέννησης του Εθνικισμού.
Η βίαιη μετατόπιση των δραστηριοτήτων δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, αν δεν εγκλωβιστεί μεθοδικά και επιτηδευμένα σε ασαφή περιγράμματα καθορισμού που θέτει η εκάστοτε Εξουσία. Και η περιφρούρηση των επιθυμητών ενδιαφερόντων εν κινήσει στην ανθρώπινη σκέψη τελείται υπό τις προύποθέσεις της «Συμμόρφωσης» και της «Ομοιομορφίας».
Σε αυτό το σημείο είναι λοιπόν που η «Κανονικοποίηση» επιζητά μεθόδους εκμηδένισης της ανθρώπινης βούλησης, η οποία για να υφίσταται θα πρέπει κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν να παρουσιαστεί απαλλαγμένη από τις όποιες εσωτερικές της αντιθέσεις προς διασφάλιση της κατίσχυσής της.
Μέσα σε αυτή την απροσδιόριστη πολιτικά-οικονομικά-κοινωνικά εποχή και συγκεκριμένα το 1620 ιδρύεται το «Σωφρονιστήριο του Αμβούργου», προάγγελος της σύστασης δεκάδων ανάλογων εστιών «βοήθεας» με προοπτική τη θεσμοθέτηση το 1676 από τον Λουδοβίκο τον 13ο, του «Γενικού Νοσοκομείου», πρώτα στο Παρίσι και σιγά-σιγά στο έδαφος της Ευρώπης.
Στον «διαφωτισμό» της οποίας συμβάλλουν:
-
ο G. Stahl, που ξεχωρίζει τις «οργανικές» από τις «λειτουργικές» «διαταραχές».
-
ο W. Battie, που διαχωρίζει την αιτιολογία των «ψυχικών διαταραχών» σε ενδογενή και εξωγενή.
-
ο B. Spinoza, που φιλοσοφεί σχετικά με τα «ψυχολογικά φαινόμενα», τα οποία αντιδιαστέλλει ως την «άλλη όψη του φυσικού» στον ίδιο ζωντανό οργανισμό, ανοίγοντας διαύλους ενασχόλησης με το «δυναμκό του Ασυνειδήτου».
-
ο Ph. Pinel, που «ελευθερώνει τους έγκλειστους των ασύλων από τις αλυσίδες» σε μία περίοδο ωστόσο που η Αστική Τάξη δεν δρα «εν επαναστάσει» αλλά «εν εξουσία» με γνώμονα τη συγκρότηση της μισθωτής εργασίας.
-
ο J. Heinroth, προλειαίνει το έδαφος της «ψυχανάλυσης» θεωρώντας την Προσωπικότητα σαν προϊόν «της εξωτερίκευσης των εσωτερικών αντιθέσεων μεταξύ των Ενστίκτων, του Εαυτού και της Συνείδησης».
-
ο J. Falret αντιστρατεύεται τους χαρακτηρισμούς «Τρέλλα» και «Ψυχασθένεια» ως προσβλητικούς αντικαθιστώντας τους με τον όρο «συναισθηματιή αλλοτρίωση».
-
ο J. Moreau συνδέει την «ψυχική ασθένεια» με τα όνειρα.
-
ο J. Reil προτείνει ως «θεραπευτική πράξη» την εργασιακή απασχόληση!!
-
ο F. Mesmer εισάγει τον Υπνωτισμό στη «θεραπευτική» των «διαταραχών».
-
ο J. Langermann διακηρύττει ότι «οι ψυχικές διαταραχές μπορούν να επιφέρουν οργανικές δυσλειτουργίες» και καταφέρνει την γραφειοκρατική επικύρωση της «ειδικότητάς» του.
Στην ουσία δρομολογείται μια σειρά «απεριόριστων αρμοδιοτήτων» της Εξουσίας αναφορικά με τη λήψη και εκτέλεση οποιασδήποτε απόφασης επί του Πολίτη. Ένα πλέγμα «επιστημονικοφανούς επιχειρηματολογίας», που θα δύναται υπό τον πλέον «ηθικό χιτώνα» του «ανθρωπισμού» να δικαιολογεί κάθε βίαιη δράση πάνω στο κορμί και στο μυαλό του Πολίτη.
Το 1908 οργανώνεται στο Σάλτζμπουργκ το πρώτο «ψυχαναλυτικό Συνέδριο» με σκοπό την «οργανωτική μορφοποίηση της ψυχανάλυσης», το 1910 συμπηγνύεται η «Διεθνής Ψυχαναλυτική Ετιαρεία» και το 1915 γίνεται στο Μόναχο το τέταρτο «ψυχαναλυτικό Συνέδριο».
Στο οικονομικό φόντο της εποχής τα «γεράκια ελέγχου» προβαίνουν σε μια σειρά από πανικούς προς επίδειξη δυνάμεως-συμμορφώσεως των Τραπεζών ως «μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις» με στόχο την αναγκαστική υπαγωγή τους στην «Κεντρική Τράπεζα», γέννημα των γνωστών Ροκφέλλερ και Ρότσιλντ. Το 1907 ο Πωλ Βάρμπουργκ, ο οποίος έχει νυμφευθεί τη Νίνα Λόεμπ, γόνο του ιδιοκτήτη της «Κουν, Λόεμπ και Σία» της μεγαλύτερης αμερικανικής διεθνούς τραπεζικής εταιρείας, διοργάνωσε την ίσως σπουδαιότερη μυστική συνάντηση στην ιστορία των ΗΠΑ. Οι Νταίηβιντσον της Τζ. Π. Μόργκαν- Βάντερλιπ της National City Bank των Ροκφέλλερ-Άντριου, Υφυπουργό Οικονομικών-Στρονγκ της Εταιρείας Μόργκαν προσεκλήθησαν στη λίμνη Τζέκυλ της Πολιτείας της Γεωργίας, ώστε να εγκρίνουν τη σύσταση της Κεντρικής Τράπεζας. Σαν Νομοσχέδιο έμεινε προσωρινά στο χρονοντούλαπο, αφού οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν στενές επαφές με το Χρηματιστήριο. Δι’ ανατάσεως χειρός των Δημοκρατικών θα ήταν πιο εύπεπτο το ψήφισμα. Κατ’ εφαπτομένη ο δημοκράτης Ουίλσων κατά την προεκλογική του εκστρατεία πρότασσε την αντίθεσή του στην ίδρυση Κεντρικής Τραπέζης αλλά ηλίου φαεινότερον ήταν πως θα υπερψηφιζόταν το νομοσχέδιο, αφού χρηματοδότες της εκστρατείας του ήταν γνωστοί χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί και ο ιδιοκτήτης των Νιου Γιορκ Τάιμς. Το 1913 η Κεντρική Τράπεζα ήταν πλέον γεγονός με τον βουλευτή Λίντμπεργκ να διατείνεται πως «…αυτός ο Νόμος δημιουργεί το πλέον γιγαντιαίο τραστ εις την γην, σαν αόρατος Κυβέρνηση μέσω της δυνάμεως του χρήματος, η οποία απεδείχθη ότι υπάρχει και θα μονιμοποιηθεί…».
Με πρώτο της μέλημα την πυροδότηση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε κάθε χώρα στρατολογούνται στελέχη για να εκπαιδευτούν-προωθηθούν σε καίριες θέσεις προς εφαρμογή του Σχεδίου: σαν δανειστές όλων των εμπόλεμων εστιών και από ασφαλές προπύργιο στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Κάθε ανταγωνιστική συνομάδωση ατόμων χρίζει τους διαπρύσσιους κήρυκές της για να διασφαλίσει την επιβίωση-αναπαραγωγή της και την εκμεταλλευτική της δράση επί των ανταγωνιστών. Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να είναι σε θέση να ελέγχει τις συγκρούσεις, που προκύπτουν απ’ τις δομικές της αντιθέσεις. Η «Επιστήμη» όφειλε τώρα ν αναπτύξει μια ευεπίφορη «οργανωτική δομή» που θα της επέτρεπε να διαδραματίσει τον ρόλο του «κοινωνικού αναμορφωτή» και μόνος δρόμος είναι η «θεσμοποίηση» ενός ασφυκτικού μονοπωλίου Ιδεών με κύριο μέσο επιβολής του τα «διαγνωστικά χαρακτηριστικά».
Το 1930 δημιουργείται η Σχολή Πολιτισμού και Προσωπικότητας!!
Ανθρωπολόγοι καθοδηγούνταν από μία θεωρία, η οποία επιβεβαίωνε αξιωματικά ότι ο Πολιτισμός και η Προσωπικότητα σχετίζονται αμοιβαία. Θεώρησαν τον Πολιτισμό ως ένα σύνολο συνθηκών, που προσδιορίζει τις πρώιμες εμπειρίες και, συνεπώς, διαμορφώνει την ανθρώπινη προσωπικότητα. Εξ’ αιτίας των πιέσεων που ασκούν οι διαδικασίες «Κοινωνικοποίησης», προκύπτουν ορισμένα κοινά σημεία στην ανάπτυξη του ατόμου μέσα σε μία συγκεκριμένη Κοινωνία.
Λαμβάνεται ως δεδομένη η «κοινωνική ή πολιτιστική ομοιογένεια» ενώ η διαφοροποίηση ως φυσική τάξη των πραγμάτων υπονοείται ως «Παθολογία ή Δυσλειτουργία». Οι «προσωπικότητες-πυρήνες» δεν είναι κατά τον A.F.C. Wallace τίποτ’ άλλο παρά «αφηρημένες έννοιες, σταχυολογημένες από περιγραφές προσωπικοτήτων διαφόρων ατόμων, με τα μη-κοινά χαρακτηριστικά τους συνήθως παραμερισμένα, είτε στην χειρότερη περίπτωση συναγωγές από πολιτιστικές περιγραφές». Έτσι λοιπόν πολλές έρευνες κατέληξαν σε «ανακαλύψεις χαρακτηριστικών» «προσωπκοτήτων-πυρήνων», που ουσιαστικά προέκυπταν ως λογικές συναγωγές.
Πολλές μελέτες για τον «εθνικό χαρακτήρα» και την «τυπική προσωπικότητα» χρησιμοποίησαν τα test Rorschach και κατέληξαν στην περιγραφή ανθρώπων από την άποψη της «ψυχοπαθολογίας». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μελέτη «Ο λαός του Alor» της Ελβετίδας Cora Dubois, η οποία παρατηρεί 50 περιπτώσεις ατόμων από την νήσο του Alor, που ανήκει σε σύμπλεγμα νησιών της Ινδονησίας. Τα ερευνητικά «ευρήματα» οδήγησαν την «Ειδικό» στην περιγραφή της «προσωπικότητας-πυρήνα» των αυτοχθόνων ως «κυρίαρχη από φόβους-καχυποψία-δυσπιστία-εγωκεντρισμό-απληστία-ρηχότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις-έλλειψη συναισθηματικής ανταπόκρισης». Κατά τρόπο παράδοξο ωστόσο και παρά την επιβεβαίωση των παραπάνω ιδιοτήτων, η συγγραφέας καταλήγει πως «δεν υπήρξαν ενδείξεις νευρωσικών συγκρούσεων»!!
Στο γενικότερο πλαίσιο οι «Πολίτες» στις δυτικές κοινωνίες συνθλίβονται στις μυλόπετρες του οικονομικού κραχ του 1929.
Η ανείπωτη ευεξία, η οποία εδραζόταν στην καλπάζουσα χρηματιστηριακή αύξηση του πλούτου, διακατείχε τον αμερικανικό λαό. Η καμπύλη στη Νέα Υόρκη είχε ξεπεράσει κάθε πιθανή προσδοκία υπερβαίνοντας το 400%. «Διαπρεπείς επιστήμονες» εδραίωναν το περιστύλιο του χιμαιρικού οικοδομήματος με διθυράμβους περί σταθερής επενδυτικής τροχιάς, ώσπου άκρατες-μαζικές πωλήσεις μετοχών και μεριδίων να κλυδωνίσουν ανεπιστρεπτί τα σαθρά θεμέλια μιας οικονομικής θεωρίας ερμητικά αποκλεισμένης απ’ τον ευρύτερο κοινωνικό κλοιό και τους απροσδιόριστους προσανατολισμούς ή εναλλαγές, που θα εδύναντο το άσπρο να μετατρέψουν σε μαύρο εν μία νυκτί, αφού από τις 19 ως τις 23 Οκτωβρίου 1929 το μαζικό κύμα πωλήσεων στάθηκε ικανό για να καταρρεύσει η Wall Street. Αυτοκτονίες χρηματιστών κι άτακτες εξεγέρσεις μπογιάτισαν το έδαφος με μελανόχρωμα, ώστε να μείνει ανεξίτηλο στην ιστορική μνήμη το εν λόγω χρονικό στίγμα σαν Μαύρη Τρίτη. Απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού η δεκαετία του ’30 ξετύλιγε το κουβάρι της αναπροσαρμογής. Το σύνθημα του Λένιν κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία του 1917 δεν προεικόνιζε συνομάδωση φραξιών αλλά με τη γραφειοκρατία αποτελούσε το νόμιμο μηχανισμό του βαθέως σταλινισμού, οι ανακατατάξεις δεν σηματοδοτούσαν παρά μία αναγεννώμενη εσωτερική αστοκρατία, η οποία τσάκιζε δια ροπάλου κι εκκαθαρίσεων κάθε αγωνιστική φωνή.
Συνακόλουθα το διάλλειμα των εχθροπραξιών με την έναρξή του στη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε φτάσει στο τέλος του…
