Όσον αφορά στις αστείες αλλά λίαν εντεταλμένες ατάκες των δημοσιογραφίσκων της συμφοράς:
-
Ο «Κίνδυνος για διολίσθηση σε εξωθεσμικά δρομάκια» είναι στην ουσία ευκαιρία προς την Ελευθερία.
-
«Παρακρατικούς» δεν χρειάζεται το Κράτος. Στην ουσία είναι οι κρατικοδίαιτοι που κάνουν όλη τη λάτζα. Όσο για τους αστυνομικούς σίγουρα δεν περιμένουν τους «Παρακρατικούς» για να δράσουν. Είναι η δουλειά τους αυτή, να καταστέλλουν κάθε υποψία Κρίσης. Έχει σχηματιστεί ένας ιδιότυπος στρατός για να μην χρειάζεται να βγαίνουν τα τανκς, επειδή έχουμε και «δημοκρατία».
-
«Οι άνθρωποι των Γραμμάτων» ανέκαθεν είναι στυλοβάτες του Κράτους και πάντα βάζουν πλάτη στη συντήρηση και διατήρηση της αυταρχικότητας.Επομένως ανασκουμπώνονται και σε τούτη την «επικίνδυνη συγκυρία» για να «σώσουν τη Δημοκρατία», των αντιπροσώπων δηλαδή!
-
Όσο για την «πίεση της Τρόικας», την οποία επικαλούνται τα κομματόσκυλα της προηγούμενης κυβέρνησης. Οι Βάρβαροι πάντα ήταν μία λύσις. Για να νομοθετούνε τα εγχώρια κοράκια με τις τόγιες τους αλλά να δείχνουν στον Ορίζοντα αλλοδαπούς Βαρβάρους, που τελικά αποκαλύπτονται ημεδαποί Βάρβαροι.
Το Σύστημα τρέμει, επειδή οι άνθρωποι το απαξιώνουν.
Μετά από πολύ καιρό
Αλλά επιτέλους το απαξιώνουν.
Εξ’ ου και οι εκλογικές συνεργασίες και τα κοινά ψηφοδέλτια.
Κάθε κακομοίρης δίνει γη και ύδωρ για να είναι μεταξύ των αντιπροσώπων της επόμενης διακυβέρνησης στο Κοτέτσι.
Ήδη καλούν τους ανθρώπους να προσέλθουν πάσι θυσία στις κάλπες τα κομματόσκυλα προσπαθώντας να περιορίσουν τη δυστοπική αυταρχικότητα του Κράτους σε συγκεκριμένη εκάστοτε κυβέρνηση.
Με την προσωποποίηση επιτυγχάνεται βέβαια η διατήρηση των θεσμών και κατ’ εφαπτομένη παραμένουν στις θεσούλες τους οι βολεμένοι.
Το βαθύ Κράτος δηλαδή παραμένει στο απυρόβλητο.
Πρόσσω ολοταχώς για τη μοναδική ελπίδα, τη «Δικαιοσύνη», η οποία θα ιεραρχήσει τη «σοβαρότητα των εγκλημάτων» αλλά και τα «περιθώρια επιείκειας».
Στο πλαίσιο του «δημοκρατικά & νόμιμα επιτρεπτού» πάντα.
Επειδή το «επιτρεπτό» όσο και το «απαγορευμένο» μετατοπίζουν ενίοτε τη σταθερότητά τους.
Όπως ορίζει άλλωστε και η ποινική πρακτική!
Επειδή πάνω απ’ όλα διακυβεύεται η διατήρηση των «θεσμών».
Όσο σάπιοι κι αν είναι…
Κατά την ταπεινή μου γνώμη όσοι επιμένουν να υποστηρίζουν αλλά και να προσανατολίζουν προς το υπάρχον συστημα, καλώντας σε ψήφο εμπιστοσύνης στη σαπίλα, δεν είναι παρά κυρ-Παντελήδες που θέλουν τη βόλεψή τους.
Νέτα-σκέτα.
Το τέλος της Ιστορίας, που έδωσε τυρί σε πολλούς γραφιάδες της νεωτερικότητας και της μετα-νεωτερικότητας, δεν ήρθε.
Ω! Τι κρίμα
Πάει κι η νεωτερικότητα.
Πάνε κι οι «δημοκρατικοί θεσμοί».
Δεν «συσπειρώνεται» ο Κόσμος
Ούτε κομματικά
Ούτε θρησκευτικά
Ούτε Ιδεολογικά
Έτσι γίνεται
Όταν το Κράτος δολοφονεί παιδιά
Μπορεί να εκτροχιάστηκε ένα τραίνο και να δολοφονήθηκαν παιδιά και Νέοι
Τους οποίους Νέους είχαν στο στόχαστρο και κατά τη διάρκεια της υγειονομικής δικτατορίας.
Τους οποίους Νέους έχουν μονίμως στο στόχαστρο.
Το Σύστημα πάντα στοχεύει στη Νιότη.
Εχει αθωότητα κι επομένως είναι πιο εύκολο να την πλάσει το Σύστημα κατά το δοκούν.
Μπορεί λοιπόν να εκτροχιάστηκε ένα τραίνο και να δολοφονήθηκαν παιδιά και Νέοι.
Αλλά τώρα κινδυνεύει να εκτροχιαστεί το Σύστημα συθέμελα.
Και κυρίως αυτό απασχολεί το Κράτος.
Πεντάρα δεν δίνει για τους Νέους που δολοφόνησε.
Σημασία έχει για το Κράτος η 24ωρη παρακολούθηση των φορολογουμένων από την ΑΑΔΕ.
Κυρίως κι αδιαλείπτως
Και με τεχνητή νοημοσύνη.
Επειδή είμαστε μονδέρνοι πια…
Τι μένει λοιπόν;;
Ρητορικό το ερώτημα Συν-Οικουροί στο Κοτέτσι…
-
Κείμενο: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
