Πράξη 2η
Ξυπνώ το πρωί
Τα Πάντα ρει
Τα Πάντα ρει
Κι Εγώ μαζί…
Λένε πως η Άνοιξη είναι πολύ Όμορφη
Τότε γιατί βλέπεις τόσους Αρματωμένους
Θεό τους να ‘χουν τους εφευρέτες Όπλων;
Τόσους ακαταδίωκτους γραβατωμένους
Με το τουφέκι στημένο στους Κροτάφους;
Τόσους «Αλάνθαστους» Μπαμπούλες;
Τόσους ασθενικούς από ασιτία;
Τόσες Γριές να ψάχνουν στα σκουπίδια;
Και τόσους Δημοτικούς Συμβούλους και Παππάδες
Με τις χοντρές κοιλιές τους να συνεδριάζουν;
Τόσους αοιδούς να ξελαρυγκιάζονται
Τόσοι Πορνοποιοί στα θέατρα
Τόσες Πομπές Δωσίλογων
Τόσες Πομπές Δωσίλογων…
Γοητευτικοί παρηκμασμένοι Νταβατζήδες
Γοητευτικοί παρηκμασμένοι Νταβατζήδες…
Once in Prague
Κάψαν οι Φοιτητές τις παπικές τις βούλες
Σήμερα Σώματα με καριέρα στην Κόλαση
Δεν παίζει
Δεν παίζει…
Πάνω σε πειραγμένα σαράβαλα οι Φοιτητές γυμνοί
Όργωσαν ουρλιαχτά στον Ήλιο
Τροχοί νεκρωμένοι σήμερα στον Κινητήρα
Η Κίρκη φόνευσε τους Εραστές
Και περιόρισε τον χρόνο τους στη Γραφειοκρατία
Ακόμη τους βλέπω να πλένουν το πέος τους
Χαρά στάζοντας σκοτεινή
Να μην προλαβαίνουν ωστόσο
Να κουμπώσουν το παντελόνι τους
Τι είναι ψέμα και τι αλήθεια…
Βλέπεις τις ξεσκισμένες σάρκες μου;;
Σεις με κρεμάσατε στο τσιγκέλι
Για να ‘χετε «αιτία» να με «σώσετε»
Μ’ ασυναγώνιστη «Αγάπη» κι όλοι «παρόντες»
Η Μάνα
Ο Πατέρας
Οι Συγγενείς
Οι Κρατικοί «ναυαγοσώστες»
Αναρτημένοι στις βλεφαρίδες μου
Με τσάκιζε ένας αδυσώπητος Πόνος
Μα σεις μου βάλατε φιογκάκια
Ν’ αποδεικνύω στους «Επικρατούντες» Αθωότη
Ν’ ακούω τις σιωπηλές τσιρίδες μου
Ν’ απολογούνται στη Γέννα που αξιώθηκα
Στη Γέννα που με χτύπαγε
Από Φράχτη σε Φράχτη σα χταπόδι
Ληστής να γίνω με Άστρα και Φωτιά
Μπορεί και να άξιζε να υπάρξω
Ακριβώς για να ξεθάψω απ’ το Πατάρι
Όσα δεν άντεχε η Φωτογραφία που φτιάξατε
Gros plan μ’ ένα κινητό
Προέκταση του χεριού μου
Στη Γέννα που με χτύπαγε
Από Φράχτη σε Φράχτη σα χταπόδι
