Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη.

«Να είσαι προσεχτικός και δύσπιστος. Αυτό είναι το θεμέλιο της ορθής σκέψης.»
Επίχαρμος
Ποιητής του 5ου αιώνα π.Κ.Ε.

Έπαινοι και χαϊδολογήματα…

Κάποιοι συμμετέχουν ex officio στην εδραιωμένη ιστορία των εθνών, ένεκα του τίτλου «μέγας ανήρ», ο οποίος τους αποδόθηκε παράτυπα. Στο παλκοσένικο της ιστορίας μεγαλούργησαν προσωπικότητες άξιες στιγματισμού λόγω της στυγερότητας, που επέδειξαν και ο «σωτήρας» παρουσιάζεται πάντα σαν ενσάρκωση του Αληθινού-Θεϊκού-Αιώνιου. Η λατρεία των «Μεγάλων» συνιστά νόσο ενδημική κατά τον Κο Κυριάκο Σιμόπουλο. Ίσως να γινόμασταν πιο ακριβείς αν την νόσο συνοδεύαμε με το επίθετο πανδημική, αφού η καθαγιαστική εποποία δεν αφορά μόνο σε ελληνικής καταγωγής δυνάστες και αποδεδειγμένα οι λαοί ανά τον κόσμο υπόκεινται σε επονείδιστα τεχνάσματα γαλούχησης-κατήχησης, τα οποία δεν συνιστούν παρά όπλα εξουσίας. «Ο πόλεμος των Υιών του Φωτός εναντίον των Υιών του Σκότους», ένα εκ των χειρογράφων της Νεκράς Θάλασσας, που ανιχνεύτηκαν το 1947 κοντά στο Κιρμπέτ Κουμράν στην περιοχή της ερήμου της Ιουδαίας, προέβλεπε εκτεταμένες εχθροπραξίες μεταξύ των λαών. Οι προβλέψεις ωστόσο αναφύονται απ’ την εκ των έσω γνώση, κάτι που μάλλον επικυρώνεται με την χιλιετιών υστερότοκη ρήση του Αλμπέρτ Καμύ: «Η πρόθεση είναι να παραδεχτώ την πραγματικότητα της στιγμής σαν λογικό έγκλημα, και αυτό είναι μια προσπάθεια για να κατανοήσω την εποχή μου». Η απονομή λοιπόν του τίτλου «Μέγας» δεν απορρέει από αντικειμενικές σταθμίσεις αλλά συνιστά προϊόν συστηματικής προπαγάνδας. Η ανάρρηση στην εξουσία πολιτικών-δυναστών ερείδεται πάντα στην συναλλαγή και όλα τα παρεπόμενα της διαφθοράς. Η αλήθεια βέβαια ενοχλεί και η αποκάλυψη των φενακισμών αντιμετωπίζεται εχθρικά. Όσο όμως οι εκπαιδευτικοί, ιστορικοί, καλλιτέχνες, αναγνώστες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς ενστερνίζονται την κατάφωρη μυθολόγηση των γεγονότων, τόσο οι λαοί θα παραμένουν θύματα-οι ελεύθεροι θεσμοί θα καταλύονται-η ευημερία κι ο πολιτισμός δεν θα προάγονται…

Οι Μεγάλοι της Ιστορίας…

Αν για κάτι οφείλουμε να τους ξεχωρίσουμε, αυτό είναι η τάση τους για κατακτητικούς πολέμους και ανελέητους σφαγιασμούς λαών.

Μέγας Αλέξανδρος: Φίλιππος κι Αλέξανδρος εισάγουν τον άκρατο ιμπεριαλισμό. Ο χειρότερος εχθρός των ελληνικών πόλεων τον 4^ο αιώνα π.Κ.Ε. δεν ήταν οι Πέρσες αλλά η στρατοκρατική δυναστεία των Μακεδόνων, η οποία υψηλοφρονώντας αφ’ ενός έναντι των αυτόνομων πόλεων-κρατών της αρχαιότητας κι αφ’ ετέρου της περσικής αυτοκρατορίας, προβαίνει σε προσάρτηση και υποταγή τους με απώτερο στόχο την ίδρυση της νέας «σατραπείας». Ο Δημοσθένης είχε προτείνει σύμπηξη ευρύτερης συμμαχίας υπό το πλαίσιο της κοινοπραξίας, κάτι που θα επέτρεπε την αναχαίτιση πιθανής εκ βορρά εισβολής αλλά ταυτοχρόνως το ανέγγιχτον των θεσμών. Ο Ισοκράτης ωστόσο, πράκτορας της μακεδονικής μοναρχίας υποστήριζε τη συνάσπιση υπό τον ισχυρό μονάρχη. Παρεπόμενη συνέπεια η παρακμή τους και η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο είχε πολλά ακόμη να υποσχεθεί, αν δεν επενέβαινε ο εκθεμελιωτικός επεκτατισμός της μακεδονικής απολυταρχίας, παντελώς ξένος προς τις πολιτιστικές πραγματώσεις των ανεξάρτητων πόλεων. Δόκιμο να γίνει μνεία στο ολοκαύτωμα της Θήβας, πόλη-κράτος, το οποίο δήλωσε θαρραλέα ανταρσία. Ο ανδρικός πληθυσμός σφαγιάστηκε και 30.000 άτομα-γυναικόπαιδα πουλήθηκαν σε δουλαγορές, όπως ο Πλούταρχος αναφέρει. Ο Paul Cloché, όπως και άλλοι ιστορικοί διατείνονται πως η συνένωση του ελληνικού κόσμου σε ενιαίο κράτος δηλώνει ανοδική πορεία, την ίδια στιγμή που ο Δημοσθένης εξονειδίζει και μέμφεται τις φονικές δηλώσεις του μακεδονικού δεσποτισμού, αφού εξανδραποδίζει τους πολιτικούς και τους ρήτορες των ελεύθερων πόλεων επιβάλλοντας ολιγαρχικά καθεστώτα. Ο «εκπολιτιστής της Ανατολής» ή «οραματιστής της παγκόσμιας συμφιλίωσης», τίτλοι που εξωνημένοι υμνωδοί κι αυλοκόλακες απέδωσαν στον Αλέξανδρο, δεν είναι στην ουσία παρά ο σφαγέας όλων των υποψηφίων για τον θρόνο του Φιλίππου και ο «σκαπανέας» του χριστιανισμού. Κατ’ επέκταση άνοιγε τον δρόμο για τη ρωμαιοκρατία και την βυζαντινή φεουδαρχία.

Μέγας Κωνσταντίνος: Και Μέγας απ’ τους ιστορικούς και Άγιος απ’ την Εκκλησία. Απ’ τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, της αμάθειας πάντως σίγουρα, ο λαός. Βυζάντιο αποκαλούμε την πολιτειακή κοιτίδα, η οποία δομείται υπό εικονοκλαστική προοπτική στην επικράτεια της Κωνσταντινούπολης, πόλη η οποία ιδρύεται απ’ τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος κατακτά την εξουσία με πραξικόπημα των «πραιτοριανών» και αμέσως με βέλτιστη οξυδέρκεια αντιλαμβάνεται την επιταγή μεταφοράς του διοικητικού-πολιτικού κέντρου της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας απ’ τη Ρώμη, η οποία δηλώνει εμφανή σημάδια κόπωσης κι αδυναμίας να υποστηρίξει τις πολύπλευρες ανάγκες του κράτους. Στην ουσία κατά την ανάρρησή του η εξουσία είναι χωρισμένη σε τέσσερις ηγεμόνες: Κωνσταντίνος στη χώρα των Κελτών-Μαξέντιος στην Ιταλία-Λικίνιος και Μαξιμίνιος Ντάια στο ανατολικό κομμάτι. Η ανενδοίαστη φιλοδοξία του Κωνσταντίνου τον οδηγεί σε εξόντωση των συνεξουσιαστών επιστρατεύοντας τη δύναμη των όπλων-τη δολιότητα-την απάτη κι επιβάλλοντας τη damnatio memoriae, δηλαδή την υποχρεωτική απόσβεση μνήμης των ειδεχθών εγκλημάτων. Προκάλεσε πολύνεκρους εμφυλίους-ληστρική πολιτική για την κατάκτηση της μονοκρατορίας. Διέφθειρε το ιερατείο εκχωρώντας του προνόμια και πλούτη. Συνακόλουθα με την εκκοσμίκευση-συμμετοχή του κλήρου στην εξουσία αλλοιώθηκε-εφθάρη η αρχική διδασκαλία. Ο κύριος Σιμόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά: «τα αρχαία κείμενα,  που αναφέρονται στη δράση-βίο του, διαστρέφουν εμπροθέτως την ιστορική πραγματικότητα. Χρειάζεται εξονυχιστική διερεύνηση των πηγών-λεπτομερής ανάλυση και διασταύρωση του ιστορικού υλικού. Τα στοιχεία αποτελούν προϊόν παραχάραξης και περισσότερη αξία παρουσιάζουν εξωφιλολογικές πηγές, όπως επιγραφές-εγχαράξεις νομισμάτων-έργα τέχνης…»

Μέγας Θεοδόσιος: Αναγορεύεται Μέγας απ’ την Εκκλησία επειδή ανακήρυξε τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους. Γιος στρατηγού, μετά τον θάνατο του οποίου θα περιβληθεί την αυτοκρατορική πορφύρα χάρη στην εύνοια του Γρατιανού, πρώτου Αύγουστου. Ασπάζεται ως ένδειξη καιροσκοπισμού τον χριστιανισμό και μετά την ανάρρηση στον θρόνο προβαίνει άρδην σε κατάργηση του διατάγματος της ανεξιθρησκείας καταναγκάζοντας σε ομερτά την κάθε δογματική παρέκκλιση. Εναρμονίζεται με την τακτική του Κωνσταντίνου. Μέσω της παροχής προνομίων στο ιερατείο εξασφαλίζει την ένθερμη επικουρία των επισκόπων, οι οποίοι μετατρέπονται σε φερέφωνα της εξουσίας. Αν ο Κωνσταντίνος ενσαρκώνει τον Μωυσή, ο Θεοδόσιος υποστασιώνει τον Δαυίδ, ώστε ανενόχλητος να προχωρήσει σε μαζικές σφαγές και στην τρομαχτική καταστροφή των πολιτιστικών θησαυρών της ελληνικής αρχαιότητας με το περίφημο έδικτον της Θεσσαλονίκης το 380 μ.Κ.Ε. Η εκτίναξή του στην απόλυτη εξουσία, θρησκευτική και κοσμική, επιτρέπει την πρόταξη φονικού ξίφους ενάντια σε οιαδήποτε αίρεση. Ακόμη και κάποιοι αντιρρησίες, όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που τολμούν να εναντιωθούν σε ζητήματα βίας, ρέπουν εν τέλει σε εναγκαλισμό των ειδεχθών θεσμοθετήσεων-εγκλημάτων.

Pages: 1 2