Πριν αρκετά χρόνια, ίσως όχι και τόσο αρκετά αν τοποθετήσουμε τον Χρόνο στον πυρήνα της Αιωνιότητας, ένας έφηβος αποφάσισε να κάνει μια βόλτα το βράδυ με φίλους του στα σοκάκια της μεγαλούπολης, τα νυχτερινά τερτίπια πάντα γοητεύουν τη Νιότη και εκστασιάζουν το άναρχο της σκέψης της.
Μια Νύχτα που σήμανε το πέρασμά του στην Αιωνιότητα, αν εν τέλει τοποθετήσουμε την Αιωνιότητα στον πυρήνα του Χρόνου.
Ο Θάνατος έσπερνε Φως στο διάβα του και σηματοδοτούσε μια μαζική εξέγερση, με ηχηρούς πυρσούς στον πυρήνα της για Ελευθερία.
Κάποιοι είπαν πως ήταν Αναρχικός.
Εγώ, επειδή απεχθάνομαι τις ταμπέλες, θα πω πως αν η Νιότη, με το υπερβατικόν που τη διέπει, άτρομα κι ανυπάκουα φέρει άνθη και φωτιά στα δάχτυλα, τότε ο νεαρός Αλέξανδρος άνοιγε παράθυρα σε σκοτεινές αυλές χωρίς να μεριμνεί για επιστροφή…

Τα γεγονότα είναι γνωστά σχετικά με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Γνωστές είναι και οι μεθοδεύσεις του Κράτους στην πολύκροτη Δίκη.

Η Χώρα τότε εισερχόταν σε μνημονιακή τροχιά και σε μεγάλο ποσοστό τους οι κάτοικοι δεν γνώριζαν ή δεν ήθελαν όχι απλώς να αντιληφθούν τη νοσηρότητα, στην οποία είχε ήδη εγκλωβιστεί το «κοινωνικό σώμα» δια μέσω του χρηματισμού από τον πακτωλό κονδυλίων που άφηνε στη φάκα η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μήτε φαντάζονταν την προκρούστεια κλίνη, στην οποία θα υποβάλλονταν, ή την κατάρρευση πασών αξιών και την απογύμνωση κάθε προπετάσματος δικαιολόγησης τόσο του πολιτικού συστήματος ως κρατική μηχανή όσο και του ποιμνίου σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο ως κορπορατική βάση υποστύλωσης της σαπίλας.
Σε παγκόσμιο επίπεδο έχει προηγηθεί η 11η Σεπτέμβρη, η οποία σηματοδότησε μια σειρά πολεμικών συρράξεων οικονομικών συμφερόντων, αν και ενδύθηκαν τον χιτώνα των «ανθρωπιστικών παρεμβάσεων». Ήδη η Ευρώπη ξεκινά ένα μπαράζ νομοθεσιών κεντροθετημένων στο επίδικο της «ασφάλειας», οι οποίες συνιστούν ένα πυκνό πλέγμα καταστολής κι ελέγχων.

Τον Δεκέμβρη του 2008 ξεχύνονται στους δρόμους πλήθη καταπιεσμένων, άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας-χρώματος-ιδιότητας-εθνικότητας, και σε πάλη σώμα με σώμα με τα αστυνομικά όργανα του Κράτους δεν διεκδικούν απλώς, μα παίρνουν, έστω και προσωρινά, αυτό που τους αποστερεί η κάθε μορφή «προστασίας».
Με πρωτοφανή για τα ιστορικά δεδομένα κομβικότητα, ο Άνθρωπος πλημμυρισμένος από Φλόγες επιτέλους αναθρώσκει.
Ακηδεμόνευτος αποκαθηλώνει την όποια «αντιδραστική τακτική» της Κυριαρχίας, κατά την οποία άπασα διαδήλωση-εκδήλωση οργανώνεται υπό «πρωτόκολλα» και καταλήγει εν τέλει να είναι μια καλοστημένη κανονικότητα.
Η αποκαθήλωση βέβαια γίνεται βιαίως κι επιγεννά προβληματισμούς στους κόλπους της Εξουσίας, η οποία δεν αρέσκεται στο ανεξέλεγκτον, το οποίο δείχνει να θέλει να επανεμφανιστεί αργότερα στις Πλατείες αλλά και στην περίοδο του δημοψηφίσματος.
Ωσαύτως επιδίδεται σε εκστρατεία καπελώματος της κάθε κίνησης, το οποίο καπέλωμα καλείται να φέρει εις πέρας η Αριστερά, ένεκα και της κυμματοθραυστικής ιδιότητάς της, ως κηδεμονευτική διοργανώτρια, η οποία κατάφερε να ανακόψει την όποια πρωτοβουλία καθιστώντας τη δομικά συντηρητική και προσανατολίζοντάς τη στα «εργασιακά προνόμια».

Μια στροφή 360 μοιρών, ως γνωστόν πρόκειται για έναν ολόκληρο κύκλο, ο οποίος σε ξεκινά από ένα σημείο και σε επιστρέφει στο ίδιο ακριβώς σημείο, κατά την οποία οι Θνητοί έφευγαν απ’ την αποχαύνωση υλικής ασφάλειας, βυθισμένοι τεχνηέντως απ’ τα οικονομικά πακέτα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, και αναλώνονταν στη διεκδίκηση μιας νέου τύπου αποχαύνωσης με ορίζοντα την «εργασιακή επανάκτηση» ως κριτήριο «χειραφέτησης». Επιστροφή στο «σπίτι», το οποίο δεν είναι νεότευκτο αλλά κατασκευάστηκε κατά τη βιομηχανική επανάσταση, διαδικασία κατά την οποία το οικονομικό-πολιτικό ιδεολόγημα της αστικής Τεχνο-Δημοκρατο-Δικτατορίας έχτισε το κοινωνικό οικοδόμημα στα πρότυπα λειτουργίας εργοστασίου, όπως αυτό κινείται πάνω στον επιμερισμό των βαρδιών=τρία οχτάωρα. Κι από κει κι έπειτα η μέριμνα εστιάζει:

• στη διασφάλιση όχι μόνο του οχταώρου ως «σύμβαση πλήρους ωραρίου» αλλά και της σίγουρης καθημερινής επανάληψης του οχταώρου ως «σύμβαση αορίστου χρόνου»

• στη διασφάλιση της μέγιστης πιθανής αμοιβής του οχταώρου με τον συνδικαλισμό των καλοπληρωμένων εργατοπατέρων να συνθέτει πλοκάμια κηδεμονίας πλήρους ένταξης του ανθρώπου-γρανάζι στη Μηχανή

• στη διασφάλιση των «προνομίων υγεινιστικής ασφάλειας και συνταξιοδοτικής και συνθηκών εργασίας» κατά το οχτάωρο.

Να σ’ έχω σκλάβο δηλαδή στη γαλέρα αιώνια κλέβοντας τη ζωή σου με αντάλλαγμα μια ελεγχόμενη πρόσβαση σε αγαθά που εγώ θα ορίζω και μια περίθαλψη κατά την οποία στην ουσία σε καθιστώ πειραματόζωο των «επιστημών» αστικού τύπου που ευφηύρα.

Έτσι παγίωσε τη θέση της η Αριστερά, συμπεριλαμβανομένου και του κομμουνιστικού κόμματος, ως εμπροσθοφρουρά των μεταπολιτευτικών Τεχνο-Φασισμο-Κοινοβουλευτισμών, οι οποίοι:

• εγκαθιδρύθηκαν ως «Δημοκρατικά Πολιτεύματα»

• μετέτρεψαν την οικειότητα-κατανόηση-βοήθεια μεταξύ των ατόμων σε ΜΚΟ επιδοτούμενες από ευρωπαϊκά-κρατικά κονδύλια

• θέσπισαν τη διδαχή μαθημάτων «τεχνο-διοίκησης» σε όλα τα πανεπιστημιακά Ιδρύματα, τα οποία έχουν μετατραπεί σε «Παρόχους Προγραμμάτων» πλέον που ρομποτοποιούν τον Φοιτητή ανάγοντάς τον σε υπάκουο «Διεκπεραιωτή» της γραφειοκρατίας

• θέσπισαν την «Ψυχολογία» ως «Επιστήμη», την οποία κατέστησαν μάλιστα και κρατικοδίαιτη για να ξεπλένει τα άπλυτα του εκφυλισμού του ανθρώπινου είδους.

Κι εδώ κρίνεται δόκιμη η εξής αποσαφήνιση:

• το δικτατορικό καθεστώς υφαρπάζει τον κυβερνητικό θώκο δια εμφανούς πραξικοπήματος. Δεν περιμένει αδειοδότηση του ποιμνίου. Αποφασίζει και εισβάλλει μία ωραία πρωΐα στο κυβερνητικό Μέγαρο, ξηλώνει τα παράσημα του Αρχηγού Κράτους, τα φοράει το ίδιο καμαρώνοντας και ετυμηγορεί απροκάλυπτα ενάντια σε ό,τι σταθεί εμπόδιο στις στοχευμένες διεκπεραιώσεις του.

• Τα καθεστώτα ωστόσο φασιστικού και ναζιστικού χαρακτήρα φέρουν εκμαγείο αποπροσανατολισμού και γι’αυτό τυγχάνουν ευρείας αποδοχής, κάτι ανάλογο ισχύει και με τα καθεστώτα κομμουνιστικού τύπου. Οι Χίτλερ-Μάο-Πινοσέτ-Μουσολίνι-Στάλιν-Φράνκο κατάφεραν να δημιουργήσουν στρατιές ένθερμων υποστηρικτών. Όλων το πρόταγμα ήταν κάποιος «εχθρός», απέναντι στον οποίον όφειλε να συσπειρωθεί ένα «ιδεώδες» για το «καλό» της Ανθρωπότητας, στο όνομα του οποίου θυσιάστηκαν εκατομμύρια ψυχές.

Μετά την άνευ προηγουμένου καταστολή των Αγανακτισμένων στις Πλατείες και τον κατακερματισμό τους από κομματικά συμφέροντα.
Μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος το 2015 αυξάνει και η απογοήτευση-ματαίωση.
Κι ενώ οι δολοφονίες ανθρώπων από κρατικές σφαίρες αυξάνουν επίσης, οι άνθρωποι δείχνουν οπισθοχώρηση, ούτε καν αναδίπλωση και ανασύνταξη δυνάμεων, ώστε να εκφύγουν των δεσμών που τους επιφυλάσσει η εξαθλιωτική τακτική. Καμία άλλη εν ψυχρώ δολοφονία κατά τη δωδεκαετία, που ακολούθησε, δεν καταφέρνει να βγάλει τον Άνθρωπο στον δρόμο με την ίδια ζέση του αναθρώσκειν.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2