Αν υπολογίσουμε τον χρόνο που αφιερώνεται σε εκπροσώπους νεοφασιστικών μορφωμάτων πριν το 2012, έτος εισαγωγής της Χρυσής Αυγής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, με σκεπτικισμό θα συνειδητοποιήσουμε πως ο στατήρας γέρνει υπέρ τους και εύλογα θα αναρωτηθούμε γύρω απ’ τους λόγους. Σίγουρα ο φωνακλάς ετοιμοπόλεμος καλεσμένος στο πάνελ συνδαυλίζει την περιέργεια των ακροατών και κατ’ εφαπτομένη επιδαψιλεύει μεγαλύτερα ποσοστά τηλεθέασης. Δεύτερον ο λαϊκισμός, με τον οποίον οι εκπρόσωποι φασιστικών κομμάτων θίγουν θέματα, τα οποία οι υπόλοιπες παρατάξεις επικαλύπτουν με μισόλογα ή λυρισμούς, γοητεύει και εγείρει προβλήματα διασαφήνισης-κατανόησης. Τρίτον οι εκφραστές της ακροδεξιάς ανοίγουν μόνοι τους τις πόρτες. Στις 26 Ιουνίου 2006, οι Χρυσαυγίτες εισβάλλουν στα γραφεία ΕΤ-3 στη Θεσσαλονίκη με ρόπαλα και κράνη με σκοπό να διεκδικήσουν την προβολή των απόψεών τους. Το άξιον απορίας ωστόσο είναι η έκβαση του επεισοδίου. Απ’ τους 48 συλληφθέντες κρατείται μόνο ένας, στον οποίον εκκρεμούσαν καταδικαστικές αποφάσεις για υγειονομικές παραβάσεις. Το δημοσιογραφικό πάνθεο τάσσεται απλώς γενικά κι αόριστα ενάντια στις απειλές και την άσκηση βίας!!!

Με τις ευλογίες της Ορθοδοξίας…

Η Εκκλησία εναγκαλίζεται συγκεκαλυμμένα αλλά ειδεχθώς τις πρακτικές του βαθέως Κράτους. Γενικότερα η Ιεραρχία επιτελεί έργο εξ αποστάσεως αποφεύγοντας εμφανή ανάμιξή της, εκτός σε διακύβευμα περί των «κεκτημένων» της. Σε δυσοίωνες ιστορικές περιόδους, δικτατορίες-επαναστάσεις-πολέμους-εμφυλίους ωστόσο προχωρεί σε παρεμβάσεις κατασιγαστικές του λαού, προς αποφυγή κλυδωνισμού του παγιωμένου συστήματος υπέρ της. Ο Αμβρόσιος των Καλαβρύτων φερ’ ειπείν ξεσπάθωσε υπέρ του Μιχαλολιάκου τον Μάη του 2012. Ομοίως και ο Σεραφείμ του Πειραιά φέρεται να στεφανώνει τον Μιχαλολιάκο, κραδαίνοντας ξίφη ενάντια σε σιωνιστικά lobby κεφαλαίου, τα οποία καταπιέζουν τις βάσεις. Με αποκορύφωμα τη στάση του Ανδρέα, μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως-Κονίτσης-Πωγωνιανής, να επιλαμβάνεται της δράσης των Χρυσαυγιτών εκστομίζοντας «Δεν μας φοβίζει κανείς ΣΥΡΙΖΑ και κανένα ΚΚΕ. Τους ξεπατώσαμε στον Γράμμο. Και θα δώσω σ’ αυτά τα καλά κι αγωνιστικά παιδιά ευχή και προσευχή να μην αργήσει ο καιρός, που οι μαύρες μπλούζες τους θα αντικατασταθούν από λευκές και μπλε».

Η στενή σχέση Ορθοδοξίας-Ακροδεξιάς έλκει τις ρίζες της από παλαιότατων χρόνων. Αρκεί να θυμηθούμε το συλλαλητήριο του Μάη 2000 απ’ τον Χριστόδουλο ενάντια στην κατάργηση αναγραφής του θρησκεύματος στην ταυτότητα. Το κίνημα εμφάνιζε ιδιότυπο πολιτικοχριστιανικό χαρακτήρα, τον οποίο υποστήριζαν πρωτουργοί νεοφασιστικών συνιστωσών, ΕΛΚΙΣ-ΔΗΚΚΙ-ΒΕΟ και επιλεγμένοι εθνικιστές της Νέας Δημοκρατίας, Ψωμιάδης-Βουγιουκλάκης. Τα συνθήματα παρέπεμπαν σε φοβικά σύνδρομα, τα οποία διαποτίζουν τις βάσεις των μαζών. Ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής διατείνεται πως «Η Εκκλησία με τον Στρατό αποτελούν τα στηρίγματα του έθνους». «Περιττό να προσθέσω πως ο μόνος άγιος που προβάλλεται απ’ τα α έντυπα της Χρυσής Αυγής είναι ο Κοσμάς ο Αιτωλός, του οποίου εκτιμάται ιδιαίτερα ο αντιεβραϊκός ζήλος και οι εσχατολογικού κλίματος προφητικές επιδόσεις», αναφέρει ο κύριος Ψαρράς χαρακτηριστικά. Τροφή για αδαείς όλες οι ανακοινώσεις της οργάνωσης, αφού αν ξυστρίσουμε την ομαλοποιημένη επιφάνεια και καθ’ όλα τεχνήεντη συναρμογή των δύο φορέων, θα ανακαλύψουμε εύκολα παρόμοιες εθνικοσοσιαλιστικές δοξασίες των μεν προς τους δε. Σίγουρα δεν μπορεί να τάσσεται απλός πολίτης υπέρ των σιωνιστικών κεφαλαιοκρατικών lobby, χωρίς αυτό να σημαίνει ωστόσο πως θα ασπάζεται την τακτική αντιμετώπισης των φουσκωμένων παλικαριών της ακροδεξιάς. Η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση δεν πρεσβεύει τίποτ’ άλλο παρά ένα θετικό Χριστιανισμό, ο οποίος αλιεύει τον πυρήνα του σε βάση αρχέγονου γερμανικού χαρακτήρα καθαρότητας!!!

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν…

Το 1889 ο Χαρίλαος Τρικούπης δήλωνε από το βήμα την κρισιμότητα της οικονομικής κατάστασης. Πλέουμε ακυβέρνητοι εν μέσω καταιγίδας και το σκαρί της Δημοκρατίας ταράσσεται από αλλεπάλληλους κυματισμούς απαξίωσης του κομματικού συστήματος-οικονομικής εξαθλιώσεως-κρίσης κοινωνικών αξιών. Η πολιτική συγκυρία ευνοεί την αδυναμία διατύπωσης εναλλακτικού πολιτικού σχεδιασμού εξόδου απ’ τον κυκεώνα. Ακόπως τεκμαίρεται η εγκληματική συνεισφορά των ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας στην παγίωση της Ακροδεξιάς στο πολιτικό-κομματικό στερέωμα. Η ελπίδα, η οποία κυοφορήθηκε με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ καταβαραθρώθηκε εν μία νυκτί, με τον Αλέξη Τσίπρα να φέρει τεράστιες ιστορικές ευθύνες, αφού γνώριζε την υποβόσκουσα και σοβούσα κατάσταση που δρομολογούν Τραπεζικά και Χρηματιστηριακά συμφέροντα. Αν μη τι άλλο περισσότερο έντιμο θα ήταν να αποφύγει λαοκαπηλείες-δημοκοπίες και κατ’ επέκταση να μην κηλιδωθεί η Αριστερή Ιδεολογία, η οποία σίγουρα στη θεμελιακή της βάση αναφύεται διαφορετική απ’ την συγκυριακή εφαρμογή της σπιλώνοντας-εξισώνοντας τα δύο άκρα με απεχθή τρόπο. Στον αντίποδα η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται σαν απόλυτος εκφραστής της απελπισίας και κατ’ εφαπτομένη σαν μόνη δίαυλος διαφυγής απ’ το τούνελ χωρίς φως. Αντιπαραβάλλοντας με την άνοδο του Φύρερ στη Γερμανία της κρίσης και της εξαθλίωσης.

Δόκιμο σε αυτό το σημείο να θυμηθούμε πως τα μνημόνια υποστηρίζονται κατά βάσην και αρχή από ακροδεξιά κόμματα: ΛΑΟΣ το 2012, ΑΝΕΛ το 2015. Η σύμπηξη της συμμαχίας με αριστερά κόμματα είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα και προάγγελος άκρατης απόγνωσης και ζοφερότητας.

Το Μεσοπρόθεσμο του 2010 απ’ το κόμμα των τοκογλύφων προέβλεπε τόκους 111 δις, ποσό που αναπροσαρμόστηκε πολλάκις με τα επόμενα νομοσχέδια.

Στιγμιαία ονομάζονται τα εγκλήματα, τα οποία πραγματώνονται σε μία μοναδική χρονική στιγμή. Ο άδικος χαρακτήρας τους αφορά σε συμπεριφορά και όχι σε αποτελέσματά τους. Διαρκή ονομάζονται τα εγκλήματα, τα οποία πραγματώνονται παρατεταμένα. Στο διαρκές έγκλημα μετά την παράνομη πράξη διαπιστώνονται παραλείψεις, οι οποίες δύνανται να συντηρούν την παράνομη πρότερη κατάσταση. Αν Δίκαιο είναι ένα σύνολο κανόνων, που θεσπίζει ή αναγνωρίζει η πολιτεία για να ρυθμίζουν εξαναγκαστικά την κοινωνική ζωή στο πνεύμα της Δικαιοσύνης.

Σύμφωνα με τη θεμελιώδη διάταξη του άρθρου 14 παράγραφος 1 Ποινικού Κώδικα δίνεται ο νομοθετικός όρος της έννοιας του εγκλήματος, το οποίο αφορά σε άδικη πράξη και καταλογιστή σε ενοχή του δράστη, τιμωρούμενη απ’ τον Νόμο. Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο να επισημανθεί η εξειδίκευση της αρχής nullum crimen nulla poena sine lege, σύμφωνα με την οποία τόσο η ποινή όσο και το έγκλημα πρέπει να προβλέπονται απ’ τον Νόμο, ώστε να υφίστανται.

Και τη στιγμή που η κάθε κομματική παράταξη συνιστά μέρος του συστημικού θέσφατου, αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα εις βάρος της Ανθρωπότητας, θα υπαχθούν σε διαδικασία «στιγμιαίου ή διαρκούς εγκλήματος»…

Pages: 1 2