Ως εικός…
Αγαπημένε οδοιπόρε, Καθόσουν σταυροπόδι δίπλα στη μεγάλη βαλίτσα, μικρή παιδούλα αμίλητη και σκεφτική. Φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα και τα πανταλόνια με προσοχή διπλωμένα μη και χαλάσει η τσάκιση. Εκούσια ή ακούσια θα κλίνονταν για τόσες ώρες τα ενδύματα μέσα στη σκοτεινή αποσκευή; Μα κανείς δεν τα ρωτούσε, ούτε κι αυτά θ’ απαντούσαν. Ίσως από αξιοπρέπεια, ίσως επειδή ανάλογη γνώση θεωρούταν μερική, ενίοτε …
Η αβοήθητη μοναξιά της Γυναίκας…
Αγαπημένε οδοιπόρε, «Une fois le but ouvert, les bras se baissent»*, σου ‘λεγε ένας Γάλλος φίλος σου. Κι ήσουν σίγουρη για τ’ αδηφάγο της επιβεβαίωσης. Είναι σαν να οραματίζεσαι τον Νάρκισσο σκυμμένο στις πηγές ν’ αυτοθαυμάζεται κι η αέρινη της Ηχούς μορφή να τρέχει στο κατόπι του. Κι οι Όνειροι έπρεπε να επιστρέψουν στο σπήλαιό τους, να κολυμπήσουν στα γαλάζια …
