Ο Μονόλογος της Εύας
Καυχιέσαι πως με Γνωρίζεις! Πόση αστειότητα στης Πλάνης τα συρτάρια! Η Οροφή αποσύρεται, Σαρκοβόρο το Σύμπαν αποδεκατίζει τις γωνίες∙ Βάζω τα σωθικά μου στο πιάτο του Hannibal, Και ανοίγω Σαμπάνια. Νυχτώνει και κάπου Ξεχάστηκα… (Ακούστε την απαγγελία) Το όνομά μου είναι Εύα, Εδώ και αιώνες∙ Του Εωσφόρου ερωμένη μα σύζυγος του Αδάμ, Και πάντα Ανυπόταχτη στης Αλήθειας …
Το Αντικείμενο
Καθώς βγαίνει ο Άνθρωπος απ’ της Εφορίας το κτήριο, Παρωδεί τα θεραπευτικά στερεότυπά του∙ Την προσήλωση γελειογραφεί του Εαυτού του. «Ο κλίβανος του βοσταντζήμπαση ήτον έκτρωμα γενιτσαρικής θηριωδίας ή απομίμησης της φρικώδους Ιεράς Εξετάσεως;» αναρωτιόταν ο Χουρμούζης. Όλα τα ζώα υπηρετούν τη διατροφική αλυσίδα, ίσως σε στιγμές παροξυσμού να εκτροχιάζονται και να επιτίθενται σε μέλος ομοειδών αλλά κατά βάσιν …
