Η «επιτυχής εφαρμογή» της βοήθειας σε Τουρκία…
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία εισήρθε σε τροχιά εθνικοαπελευθερωτικών διεκδικήσεων υπό την Ηγεσία του Κεμάλ, ο οποίος επέβαλλε μία ιδιότυπη Δημοκρατία δια της καταργήσεως των αντιπολιτευτικών κινημάτων, της κατάπνιξης της φωνής της μειονότητας των Κούρδων και της αποσπάσεως των θεσμών απ’ την επιρροή του Ισλαμισμού. Ο θάνατος του Κεμάλ το 1938 κληροδότησε εύρωστο τον φανατικό εθνικισμό, ο οποίος κατά τον Β’ Παγκόσμιο ζήτησε βοήθεια απ’ τις ΗΠΑ, επειδή ήταν σε διαμάχη με την ΕΣΣΔ για τον έλεγχο των Δαρδανελίων. Συνακόλουθα εισήχθη και αυτή μετά βαΐων και κλάδων στο Δόγμα Τρούμαν, εντεταλμένοι του οποίου στόχευσαν άμεσα στην ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και στην επίρρωση του Δημοκρατικού κόμματος, του οποίου το καταστατικό παρουσιαζόταν φίλα προσκείμενο με τη δεξαμενή πολιτικής και οικονομικής στάσης των ΗΠΑ και το οποίο κέρδισε το 1950 τις εκλογές, μία δεκαετία διεφθαρμένης και δικτατορικής διαχείρισης με τυφλή υπακοή στις αμερικανικές επιταγές. Το 1952 εισέρχεται στο ΝΑΤΟ επίσημα, αφού προηγουμένως είχε αποστείλει πρώτη στρατιωτικό δυναμικό κατά της Κορέας.
Το 1960 το Φοιτητικό Κίνημα διεξάγει έντονους αγώνες αντίθεσης στη πολιτική χάραξη της χώρας, το οποίο καταστέλλεται βιαίως και η χώρα οδηγείται σε πραξικόπημα και επιβολή στρατιωτικού Νόμου Τάξης. Απορρέουν η διάλυση του Κοινοβουλίου και ο διορισμός της Επιτροπής Εθνικής Ενότητας, μεθοδευμένη από Στρατιωτικούς, η αναθεώρηση του Συντάγματος, η περιθωριοποίηση των αριστερών κομμάτων. Το 1965 ο Ντεμιρέλ, ήδη εκπρόσωπος μιας αμερικανικής Εταιρείας, με το Κόμμα της Δικαιοσύνης, δεξιών καταβολών, κερδίζει τις εκλογές και προωθεί φιλοαμερικανική-αντιλαϊκή μεταρρύθμιση με βασικό αγκάθι τη σύσταση του μεγαλύτερου μόνιμου στρατεύματος απ’ όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ, που σημαίνει απορρόφηση του 20% απ’ τον προϋπολογισμό των Δαπανών για εξοπλισμούς. Σ’ αυτό το σημείο αρχίζει τεχνηέντως να ενθαρρύνει την ίδρυση οπλισμένων ομάδων φασιστικής προδιαθέσεως και θρησκευτικής διαπνοής, οι οποίες επιτίθενται κατά των εργατικών σωματείων και των φοιτητικών οργανώσεων, με αποκορύφωμα την εν ψυχρώ δολοφονία του φοιτητή Ντερμιτζιόγλου μέσα στο «Σπίτι του Σπουδαστή». Η κατάσταση εκτραχύνεται, όταν κατεβαίνουν στους δρόμους αγανακτισμένοι πολίτες διαδηλώνοντας με το σύνθημα «ο Βεντάτ δολοφονήθηκε απ’ τον Ιμπεριαλισμό», και συλλαμβάνονται δεκάδες άνθρωποι.
Το 1969 ο 6ος Αμερικανικός Στόλος καταπλέει στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας, οργανώνεται μεγάλη διαδήλωση κατά του Ιμπεριαλισμού, η οποία δέχεται επιθετική καταστολή από Δυνάμεις Αστυνομίας αλλά και από τις οπλισμένες Οργανώσεις στρατολογημένων θρησκόληπτων. Λίγο αργότερα άλλη διαδήλωση υπέρ διεκδικήσεως εργατικών δικαιωμάτων πνίγεται στο αίμα με 4 νεκρούς. Ανοίγει ένας ατέρμονος κύκλος βίας: πάνω από 40 άνθρωποι δολοφονούνται μετά από σύλληψή τους απ’ τον Στρατό – οι Κούρδοι διώκονται ανηλεώς με δικονομικό πρόσχημα τον «αυτονομισμό» – ο Τύπος υπόκειται σε υποχρεωτικό φίμωτρο, με δεκάδες συγγραφείς-μεταφραστές-εκδότες να δικάζονται και το 1970 κλείνουν τα Πανεπιστήμια ως «εστίες εκκόλαψης ανησυχίας».
Υπό αυτές τις συνθήκες οι ζυμώσεις καταλήγουν στη σύμπηξη αντιστασιακών δυνάμεων, όπως ο Απελευθερωτικός Στρατός του Τούρκικου Λαού=THKOκαι το Απελευθερωτικό Μέτωπο του Τούρκικου Λαού=THKC, οι οποίες επιδίδονται στον ανταρτοπόλεμο των πόλεων και στην απαγωγή 4 αμερικανών στρατιωτικών. Παράλληλα μία ανεξέλεγκτη οικονομική κρίση αρχίζει να μαστίζει τα λαϊκά στρώματα, καθώς δρομολογείται η είσοδος της χώρας στην Κοινή Αγορά. Η έκρυθμη κατάσταση συνεχίζεται με τη δολοφονία του ηγέτη του Κόμματος των Εργατών-με την τοποθέτηση βόμβας σε αίθουσα συναυλιών και πάνω από 30 τραυματίες-με τις καταστροφικές επιθέσεις φασιστικών ομάδων σε βιβλιοπωλεία-με τραμπουκισμούς ενάντια σε Κούρδους-με βασανισμούς και εκπαραθυρώσεις αναρχικών-με ξυλοδαρμούς σπουδαστών και βιασμούς γυναικών.
Το κλίμα είχε καταστεί ευεπίφορο, ώστε τον Μάρτιο του 1971 να κυκλοφορήσει μία Διακήρυξη του Στρατού με υπογραφές των Διοικητών και των τριών όπλων, η οποία κατηγορούσε την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία για «αναρχία». Στην αρχή το εκμαγείο πλάνεψε αρκετούς, όπως το Κόμμα των Εργατών – το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα – το Συνδικάτο των Δασκάλων, τα οποία προσήλθαν σε υποστήριξη της Διακήρυξης, καμβάς πάνω στον οποίο ενορχηστρώθηκε άψογα το πραξικόπημα!! Μόνο το DISK=συνομοσπονδία προοδευτικών συνδικάτων καλούσε μάταια σε νηφάλια διεκδίκηση βασικών ελευθεριών. Όσοι απ’ τους Στρατιωτικούς αντιτάχθηκαν, εκδιώχθηκαν. Ο Στρατός όφειλε πάση θυσία να διατηρήσει τα συμφέροντα του Ιμπεριαλισμού, όχι μόνο για λόγους πεποιθήσεως αλλά και για το συμφέρον των στρατολογημένων, αφού είχε πλέον δημιουργηθεί το OYAK=οικονομικό τραστ που εκπροσωπούσε τους αξιωματικούς μετόχους στο χρηματιστήριο!! «Η Τουρκία ήταν η πρώτη χώρα, στην οποία υλοποιήθηκε συμμετοχή ολόκληρου του Σώματος των Τούρκων Αξιωματικών στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο της Τουρκίας», διατείνεται ο Riemen σε δημοσιευμένο κείμενό του. «Κι επειδή είναι απαλλαγμένη από φόρους η OYAK, συνιστά μία απ’ τις μεγαλύτερες μετοχικές Εταιρείες της Τουρκίας και συμμετέχει σε βιομηχανικές επενδύσεις μαζί με τα μεγάλα Μονοπώλια», διαπιστώνει ο Giuseppe Gaddi. Όσο να πεις είναι ένας λόγος για να «υπεραμύνεσαι της Πατρίδας» ως στρατευμένος!!
Η Δικτατορική Κυβέρνηση Νιχάτ Ερίμ επιβάλλει στρατιωτικό Νόμο προς «αποφυγή ανησυχιών και αναρχίας», ο οποίος εφαρμόστηκε πρώτα στις βιομηχανικές περιοχές, όπου οι αδικημένοι εργαζόμενοι ασφυκτιούσαν, και στις αγροτικές περιοχές, όπου Κούρδοι εργάτες τελούσαν υπό στυγνή εκμετάλλευση. Σειρά είχαν τα πανεπιστήμια, όπου συνελήφθησαν εκατοντάδες Καθηγητές και σπουδαστές, καθώς και βασανισμοί τεσσάρων Συνταγματολόγων, οι οποίοι αρνήθηκαν να συναινέσουν τις εκτρωματικές μεταβολές του Συντάγματος. Στον τύπο και στο ραδιόφωνο φιγούραραν ονόματα επικίνδυνων επικηρυγμένων που «διέδιδαν την Αναρχία», στους πληροφοριοδότες δίνονταν αμοιβές προερχόμενες από «ειδικό κονδύλι για την καταπολέμηση των αναρχικών», χρήματα από Εταιρείες και Μυστικές Υπηρεσίες. Το THKC προχωρεί σε απαγωγή τον ισραηλινό πρόξενο ζητώντας απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων, διαπραγμάτευση την οποία αρνήθηκε άρδην η κυβέρνηση και αντ’ αυτού εξαπέλυσε 30.000 οπλισμένους φασιστοφρουρούς, οι οποίο έσπειραν τον τρόμο σε ολόκληρη την Πόλη δια των συλλήψεων εκατοντάδων τυχαίων ανθρώπων και του αμείλικτου βασανισμού τους. Πολλά μέλη του THKO σφαγιάστηκαν μετά από πατροναρισμένες δίκες, στις οποίες το κατηγορητήριο ήταν «η προσπάθεια επιβολής μιας Τάξης πάνω στις άλλες» και εννοούσαν την τάξη των καταπιεσμένων!! Συγγραφείς-Πανεπιστημιακοί-Διανοούμενοι-Δάσκαλοι καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών και οι Βιβλιοθήκες εκκαθαρίστηκαν από τα «επικίνδυνα έργα». Πάνω από 160.000 «αντιρρησίες» διώχθηκαν-Πάνω από 30 εκδοτικοί οίκοι υπέστησαν κυρώσεις λουκέτου-πάνω από 500.000 βιβλία δόθηκαν βορά στις φλόγες.
Αρχές του Γενάρη του 1972 80.000 στρατιώτες εισέβαλλαν εκ νέου σε οικίες τρομοκρατώντας και κάνοντας επίδειξη ισχύος με την πρόφαση της «ανακάλυψης παράνομων αναρχικών». Η αντίδραση ήρθε από τις οργανώσεις THKO και THKC, μέλη των οποίων απήγαγαν τρεις τεχνικούς του ΝΑΤΟ προσδοκώντας σε ανταλλαγή πολιτικών κρατουμένων. Εντοπίστηκε ωστόσο ο κρυψώνας, το σπίτι του Δημάρχου, και ο Στρατός υπό τα όμματα του Υπουργού Εσωτερικών ανατίναξε το οίκημα εξολοθρεύοντας ομήρους και αντάρτες.
Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1973 λειτουργούσαν τα «Κέντρα ανταρτοπόλεμου» με ειδικό εξοπλισμό για βασανιστήρια, ο αριθμός των θυμάτων είναι άγνωστος. Κάποια μερίδα της Κοινωνίας στάθηκε υπέρμαχος των βασανιστηρίων προτάσσοντας το ηθικολόγο διακύβευμα «περί κινδύνου από τον χιπισμό και την απομάκρυνση απ’ τα Θεία»!! Στην ουσία όμως η θέσπιση του καταχρηστικού Συντάγματος άφηνε έρμαιο τα εργασιακά δικαιώματα στις αυθαιρεσίες των θεματοφυλάκων της «Εθνικής Ασφάλειας και της Δημόσιας Τάξης».
Η νόθα συμβίωση του Κοινοβουλίου και του Στρατιωτικού Σχήματος εξυπηρετούσε την «κατ’ επίφαση δημοκρατικότητα», ώστε να μην αμφισβητείται το δικαίωμα εισόδου στην Κοινή Αγορά, απ’ το οποίο ευεργετούνταν Τουρκία και Γερμανία, αφού πάνω από 1.000.000 Τούρκων μεταναστών υποστύλωναν την εγχώρια Οικονομία με τα εμβάσματά τους και η Γερμανία συμπλήρωνε το εργατικό δυναμικό της.
