Η ανασυγκρότηση του Φασισμού μεταπολεμικά εδράζεται αφ’ ενός στην επιμονή του καπιταλισμού να κυριαρχήσει, κάτι που θα γινόταν με την επιβολή ενός φιλελεύθερου οικονομικού συστήματος ελέγχου των πλειονοτήτων και ταυτόχρονη υπόθαλψη της κοινωνικής αδικίας, και αφ’ ετέρου στα διεφθαρμένα ιδεώδη περί Δημοκρατίας που προώθησε η αριστοκρατική Διανόηση υποκρινόμενη ταυτοχρόνως τον «υπερασπιστή του λαού».
Ελλάδα και Τουρκία καταφεύγουν στη «βοήθεια» του Δόγματος Τρούμαν, το οποίο παρουσιάζεται ως από μηχανής θεός με προοπτική την ανάπτυξη στα στερημένα και ταλαιπωρημένα απ’ την κακουχία του πολέμου πληθυσμιακά υποστρώματα. Στην ουσία ωστόσο οι ΗΠΑ καιροφυλακτούσαν τη Βρετανική αδυναμία συγκράτησης των συντεχνιακών συμφερόντων της επί της Ελλάδος και την αντίστοιχη δυσλειτουργική αναπηρία της Γερμανίας επί της Τουρκίας.
Κατ’ επέκταση το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ οργάνωσε το αίτημα για παροχή βοήθειας με απώτερο στόχο την ανάληψη του πλήρους ελέγχου σε Βαλκάνια – Εγγύς και Μέση Ανατολή και κατ’ εφαπτομένη τη σταθεροποίηση της εξουσίας του κεφαλαίου. Μία επένδυση δηλαδή, η οποία ανέμενε την απόσβεση των δαπανηθέντων και κερδοφορία στο βάθος του χρόνου.
Στις 12 του Μάρτη 1947 συντονίζονται τα ραδιοφωνικά κύματα, ώστε εκατομμύρια ακροατών απ’ άκρη εις άκρον του Πλανήτη να εμβολίζονται με την προπαγανδιστική αναγκαιότητα λήψης μέτρων δια στόματος του Τρούμαν:
«Κύριε πρόεδρε -άρχισε το λόγο του ο Χ. Τρούμαν- μέλη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών η σοβαρότης της καταστάσεως την οποία αντιμετωπίζει σήμερον ο κόσμος, καθιστά αναγκαίαν την εμφάνισίν μου ενώπιον της κοινής συνεδριάσεως του Κογκρέσου. Η εξωτερική πολιτική και η εθνική ασφάλεια της χώρας ταύτης υφίστανται άμεσον τον αντίκτυπον. Μία άποψις της παρούσης καταστάσεως την οποίαν επιθυμώ να παρουσιάσω προς υμάς κατά την στιγμήν ταύτην διά να χρησιμεύση προς μελέτην και λήψιν αποφάσεως αναφέρεται εις την Ελλάδαν και εις την Τουρκίαν… Αυτή η υπόστασις του ελληνικού Κράτους απειλείται σήμερον υπό της τρομοκρατικής δράσεως χιλιάδων τινών ενόπλων, οι οποίοι αψηφούν την εξουσίαν της κυβερνήσεως εις τινά σημεία της χώρας. Εν τω μεταξύ η ελληνική κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν να αντιμετωπίση την κατάστασιν. Ο ελληνικός στρατός είναι ολιγάριθμος και πενιχρώς εξοπλισμένος. Χρειάζεται εφόδια και εξοπλισμόν, εάν πρόκειται να αποκατασταθή η εξουσία της Κυβερνήσεως επί του ελληνικού εδάφους. Η Ελλάς πρέπει να τύχη βοηθείας εάν πρόκειται να καταστή εις θέσιν να βοηθήση εαυτήν και να σεβασθή την δημοκρατίαν. Αι Ηνωμέναι Πολιτείαι πρέπει να παράσχουν τη βοήθειαν ταύτην… Σχετικά με τη βοήθεια προς την Τουρκία αυτή πρέπει να δοθεί προς τον σκοπόν της επιτεύξεως του απαραίτητου συγχρονισμού χάριν της διατηρήσεως της εθνικής αυτής ακεραιότητος. Η ακεραιότης αύτη είναι απαραίτητος διά την προστασίαν της τάξεως εις την Μέσην Ανατολήν… Εάν η Ελλάς περιπέση εις τον έλεγχον μιας ενόπλου μειοψηφίας το αποτέλεσμα επί της γείτονος Τουρκίας θα είναι άμεσον και σοβαρόν. Σύγχυσις και ανωμαλία θα διαχυθούν εις ολόκληρον την Μέσην Ανατολήν. Ετσι μάλλον η εξαφάνισις της Ελλάδος ως ανεξαρτήτου κράτους θα ασκήση βαθείαν επίδρασιν εφ’ όλων των χωρών της Ευρώπης… Αν δεν βοηθήσωμεν την Ελλάδαν και την Τουρκίαν κατά την μοιραίαν ταύτην ώρα το αποτέλεσμα θα είναι βαρυσήμαντον διά την Δύσιν και την Ανατολήν.»
