Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.
«Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό…»
Σχολίαζε με τη γνωστή στωικότητά του ο Berthold Brecht μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί η κοινή γνώμη τις εξελίξεις στην πολύπαθη Συρία. Ένας βομβαρδισμός με χημικά σε αντικαθεστωτικούς απ’ την κυβέρνηση Άσαντ, σύμφωνα με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, απ’ την ομάδα «Λευκά Κράνη», σύμφωνα με την ομάδα Σουηδών Γιατρών SWEDHR. Εικόνες περίτεχνα σκηνοθετημένες προβλήθηκαν ανελέητα κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα-πυροδοτώντας την οργή των πολιτών ανά τον Κόσμο. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα βέβαια, αφού η Ιβάνκα «ευαισθητοποιήθηκε», διότι έχει κι αυτή παιδιά και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσε τον μπαμπάκα Trump να μην αφήσει ατιμώρητη την αδικία!
Για να εξακριβωθεί πως παιδάκια με παιδάκια διαφέρουν ανάλογα με τη γωνιά του πλανήτη, στην οποία κατοικούν, μέσα απ’ τις καταγγελίες των Γιατρών, οι οποίοι διατείνονται για αλλεπάλληλες στυγερότητες, τις οποίες διέπρατταν τα «Λευκά Κράνη». Σκηνικό που πλαισιώνεται από ανεργία-πληθωρισμό-άκρατο υλισμό-εξαθλίωση-σκάνδαλα. Η Δύση αποδεικνύοντας την οντότητά της σαν αποφώλιος ρατσιστής και οι ΗΠΑ την αυτό-νομιμοποίησή της να διαπράττει το έγκλημα της επίθεσης, με τη γενοκτονία να συγκαταλέγεται στα συμπαρομαρτούντα της κίνησης. Εν μέσω μιας παγκόσμιας σχιζοφρένειας τα συστήματα διακυβέρνησης-οικονομίας χαρακτηρίζονται από εναλλασσόμενες διαθέσεις φαιδρότητας και κατήφειας, με Πολιτικούς και Οικονομολόγους να αναπαύονται απλώς στο γνωστικό τους οπλοστάσιο, ανίκανοι να σταθεροποιήσουν την περιπλεγμένη κατάσταση και στοχεύοντας σε άσχετες κατευθύνσεις ή εφαρμόζοντας τις βουλές των αφεντικών τους. Κι όλοι εμείς αφελώς καθισμένοι στ’ αμφιθέατρο, την επανάληψη ν’ αναμένουμε της τραγωδίας ή το νέο επεισόδιο…
Η Ιστορία…
Προπομπός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το κραχ του 1929, το οποίο στοιχειώνει κάθε ειδικό και μη του σήμερα. Στο λυκαυγές του 20ου αιώνα μία ανείπωτη ευεξία, η οποία εδραζόταν στην καλπάζουσα χρηματιστηριακή αύξηση του πλούτου, διακατείχε τον αμερικανικό λαό. Η καμπύλη στη Νέα Υόρκη είχε ξεπεράσει κάθε πιθανή προσδοκία υπερβαίνοντας το 400%. Διαπρεπείς επιστήμονες εδραίωναν το περιστύλιο του χιμαιρικού οικοδομήματος με διθυράμβους περί σταθερής επενδυτικής τροχιάς, ώσπου άκρατες-μαζικές πωλήσεις μετοχών και μεριδίων να κλυδωνίσουν ανεπιστρεπτί τα σαθρά θεμέλια μιας οικονομικής θεωρίας ερμητικά αποκλεισμένης απ’ τον ευρύτερο κοινωνικό κλοιό και τους απροσδιόριστους προσανατολισμούς ή εναλλαγές, που θα εδύναντο το άσπρο να μετατρέψουν σε μαύρο εν μία νυκτί, αφού από τις 19 ως τις 23 Οκτωβρίου 1929 το μαζικό κύμα πωλήσεων στάθηκε ικανό για να καταρρεύσει η Wall Street. Αυτοκτονίες χρηματιστών κι άτακτες εξεγέρσεις μπογιάτισαν το έδαφος με μελανόχρωμα, ώστε να μείνει ανεξίτηλο στην ιστορική μνήμη το εν λόγω χρονικό στίγμα σαν Μαύρη Τρίτη.
Απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού η δεκαετία του ’30 ξετύλιγε το κουβάρι της αναπροσαρμογής. Το σύνθημα του Λένιν κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία του 1917 δεν προεικόνιζε συνομάδωση φραξιών. Ωστόσο περίπου μία δεκαετία αργότερα με τη γραφειοκρατία ν’ αποτελεί το νόμιμο μηχανισμό του βαθέως σταλινισμού, οι ανακατατάξεις δεν σηματοδοτούσαν παρά μία αναγεννώμενη εσωτερική αστοκρατία, η οποία τσάκιζε δια ροπάλου κι εκκαθαρίσεων κάθε αγωνιστική φωνή. Οι πολιτικές συμβιβασμού εξαπλώνονταν και στα δύο άκρα του πλανήτη με περικοπές κατανάλωσης-αυξήσεις φόρων-στρατιές ανέργων-αφανισμό καταθέσεων-άδεια ταμεία-εκτεταμένες ταραχές. Συνακόλουθα το διάλλειμα των εχθροπραξιών με την έναρξή του στη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε φτάσει στο τέλος του…
Τα ερείσματα της Ιστορίας…
Είναι εύκολο να συντάξει κάποιος ένα θεωρητικό κείμενο. Στον αντίποδα είναι σχεδόν δυσπρόσιτη η ανασύνθεση γεγονότων και ανάδειξη ομοιοτήτων-διαφορών, με την τροποποιητική απειλή να καραδοκεί τόσο τον γράφοντα, όσο και τον αναγνώστη. Επιβάλλεται ωστόσο ο Πολίτης να εισέρχεται στα «χωράφια» της κάθε επιστήμης, διότι κρίνεται εγκληματική η αμέλειά του να επαφίεται στους «ειδικούς».
Πολλές πηγές δεικνύουν στοχευμένες ενέργειες σύστασης Παγκοσμίου Κυβερνήσεως απ’ την πυροδότηση αφ’ ενός των γνωστών επαναστάσεων κι αφ’ ετέρου των μαζικών πολεμικών συρράξεων. Το τοπίο ιστορικά-κοινωνικά-πολιτικά-διπλωματικά είναι θολό. Η διαβολική φυσιογνωμία του Στάλιν υπερφαλαγγίζει τους συν-επιγόνους για ν’ αδράξει ολοκληρωτικά την εξουσία. Ο Ατατούρκ επικρατεί στην Τουρκία ξεκαθαρίζοντας την περιοχή απ’ το ελληνικό στοιχείο, το οποίο ήταν «επικίνδυνα εμπορικό κι οξυδερκές» για τις Μεγάλες Δυνάμεις κι ο Μεταξάς στα ελληνικά εδάφη ποδηγετεί ομοιοτρόπως πάσα προοδευτική κίνηση. Η Κίνα κομουνιστικοποιείται υπό τον Μάο, η Ιταλία φασιστικοποιείται υπό το λοφίο του Ντούτσε, η Γερμανία ναζιστικοποιείται προσκυνώντας με δέος τον Φύρερ, η Ισπανία επιδαψιλεύει τιμές μέχρι το χώμα στον δικτάτορα Φράνκο. Οι ΗΠΑ τιμωρούνται επίσης ειδεχθώς για την άρνησή τους να συμμετάσχουν στην Παγκόσμια Κυβέρνηση πίσω απ’ την Κοινωνία των Εθνών με την υποβολή τους στο καταστροφικό κραχ του ‘29. Οι κοινωνίες μοιάζουν να εισέρχονται σε «καφκική μάχη» με αόρατο καθεστώς, αφού στην ουσία ο κύβος ερρίφθη από συντονισμένες προσπάθειες, ώστε η Αυστρία να μη σταθεί ως τροχοπέδη στο γενικό ολοκαύτωμα. Εβραϊκά συμφέροντα κατακερματίζουν τη Γερμανία στον Α’ Παγκόσμιο για να την ανασυγκροτήσουν στον Β’ προς τεχνήεντη ευρωστοποίηση του δίπολου Κεφαλαιοκρατισμός-Κομμουνισμός.
Από στρατηγικής απόψεως το κέρδος απ’ τον Β’ Παγκόσμιο είναι ο ΟΗΕ, σαν προκάλυμμα Παγκόσμιου Κυβερνήσεως, ο οποίος αμέσως μετά την άτυπη σύστασή του το 1941 στρέφει το γνώμονα προς την Υπέρ-κυβέρνηση. «Ένας άσπρος ελέφαντας-ένας Δούρειος Ίππος-μία γίδα του Ιούδα συγκροτούν τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών» σύμφωνα με τον Ιωάννη Αντωνόπουλο, Οικονομολόγο. Στο περιοδικό «Διεθνή Θέματα» τον Ιούλιο του 1955 ο καθηγητής Μακ Νωτ ισχυρίζεται πως «Είναι οι λαοί του κόσμου, που πιστεύουν στη μυθολογία της Ειρήνης του ΟΗΕ. Είναι μία μυθολογία διαπερασμένη με αληθινό Μακιαβελικό στυλ υπό κυβερνήσεων, οι οποίες δεν την πιστεύουν ούτε οι ίδιοι.»
Για να έρθει να προσθέσει ο Κλαρκ, υφυπουργός Εξωτερικών-Πρεσβευτής στο Μεξικό, σε μία ανάλυση του Χάρτου πως «…δεν υπάρχει όρος μέσα στον ίδιο το Χάρτη , που να αποβλέπει τον τελειωμό του Πολέμου. Ο Χάρτης κατασκευάσθη για να παρασκευάζει πόλεμο κι όχι να προωθεί ειρήνη. Πρόκειται για ένα ντοκουμέντο πολέμου κι όχι ειρήνης». Επιστέγασμα των δηλώσεων μπορεί να θεωρηθεί ο Ταχυδρόμος της ΟΥΝΕΣΚΟ, ο οποίος διατείνεται πως «Περισσότεροι των 100 πολέμων, επονομαζόμενων διεθνείς συγκρούσεις-ηθικές διαφορές συνέβησαν από τη λήξη του Β’ παγκοσμίου Πολέμου».
Η νεωτερικότητα των ερμηνειών…
«Ένα ταμείο με έδρα τον Παναμά, διευθύνεται από μία βίλα στο Λουγκάνο της Ελβετίας, από ένα Έλληνα διοικητικό με μεσάζοντα πώλησης απ’ το Λιχτενστάιν προς Βραζιλιάνους-Σκανδιναβούς επενδυτές…» Σενάριο, που δεν μπορεί να ελεγχθεί από κανένα Δικαστήριο, που επιφέρει ωστόσο ζημία δισεκατομμυρίων, που σιωπηλά χρεώνονται σε πλάτες φορολογούμενων-καταναλωτών. Ωσαύτως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ενδεχομένως να μετεξελίσσεται.
Τα ευρωδολάρια, αμερικανικά νομίσματα αποθηκευμένα σε τράπεζες του Εξωτερικού, τουτέστιν τα υπερεθνικά νομίσματα, που δεν ελέγχονται απ’ τους εθνικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, δεν υπήρχαν στην κρίση του ’29. Με τη δορυφορική επικοινωνία οι Εταιρείες γίνονται πραγματικά πολυεθνικές και εκμεταλλευόμενες ένα παράθυρο στο παγκόσμιο νομικό πλαίσιο, που οι εξανδραποδισμένοι κυβερνώντες δημιούργησαν, μπορούν να κατέχουν ποσά μεγαλύτερα απ’ το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα οποιουδήποτε κράτους. Στην ουσία εκμεταλλεύονται αυτό, που οι οικονομολόγοι ονομάζουν «κλιμακωτή οικονομία» και «τεχνολογική λογικοποίηση». Τακτική η οποία τους επιτρέπει να διαπράττουν τα πάντα και με το μικρότερο κόστος, όπως να δημιουργούν νομικό πλαίσιο φθηνών εργατικών, ώστε να κατασκευάζουν κομμάτια προϊόντων τους στην ανάλογη χώρα, να τα συναρμολογούν σε μιαν άλλη, να τα βάφουν σε μιαν άλλη, να τα αποθηκεύουν σε μιαν άλλη, να τα πουλούν σα μιαν άλλη. «Το αν προσπαθεί κάποιος να ελέγξει κάποιος μία πολυεθνική, είναι σαν να προσπαθεί να πιάσει ένα ψάρι με δύο δάχτυλα». Κατά τον Άλβιν Τόφλερ. Η «δημιουργική λογιστική» ανοίγει όλα τα σύνορα διάπλατα. Συνακόλουθα μεταφέρονται και οι φορολογικές υποχρεώσεις σε εδάφη ευεπίφορα. Αδόκιμο θα ήταν να ξεχάσουμε να αναφέρουμε τη συνθετότητα των μεταβαλλόμενων τιμών συναλλάγματος, ένα σύστημα που εισάγει την αστάθεια των σχέσεων ανάμεσα στις εθνικές νομισματικές μονάδες. Η Ιστορία λοιπόν σίγουρα δεν επαναλαμβάνεται, αφού δεν βρισκόμαστε σε αποτελμάτωση του βιομηχανικού πλαισίου αλλά μπροστά σε μία μετά-βιομηχανική και μάλλον υπέρ-τεχνολογική επανάσταση συνοδευόμενη από υπέρ-τραπεζική επανάσταση. Πιο συγκεκριμένα η Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής εξουσιάζει την προσφορά του χρήματος δια μέσω των επιτοκίων-των περιθωρίων δανεισμού υπολοίπων τραπεζών-της πλήρους επιστασίας του συστήματος-του ελέγχου των διεθνών συναλλαγών. Κατ’ εφαπτομένη η διαχείριση ολόκληρης της οικονομίας είναι στα χέρια της και μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να δημιουργήσει πληθωρισμό-ανατιμήσεις-διολισθήσεις-υποχωρήσεις-υπερθερμάνσεις. Υπό την κυριαρχία των συνωμοτών μίας Παγκόσμιας Κυβερνήσεως, καθίσταται ένα θαυμάσιο όργανο, το οποίο ανεβοκατεβάζει το Δημόσιο Χρέος των χωρών για να μπορεί να εισπράττει έτσι τεράστια ποσά από τοκογλυφικούς τόκους. Η πρότερη ιστορικά καταγεγραμμένη εμπειρία καταδεικνύει τους Παγκόσμιους Πολέμους σαν τέλειους μηχανισμούς διόγκωσης του Δημόσιου Χρέους σε διαπλανητική εμβέλεια…
Οι ιαχές στην πόρτα μας…
Η Συρία, δηλαδή τα πλούτη της συνιστούν μήλον της έριδος. Σε μελέτη, την οποία εκπόνησαν οι κύριοι Καρκαζής-Μπάλτος-Βιδάκης, διασαφηνίζεται επακριβώς το «σύνδρομον της παρεμβάσεως». Το 2009 εκκινεί απ’ το Τελ-Αβίβ το υπεράκτιο εξερεύνησης πετρελαίου και φυσικού αερίου, το οποίο καταλήγει στην ανεύρεση τεράστιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή της Μεσογείου, με τις χώρες Ελλάδα-Συρία-Λίβανος-Ισραήλ-Αίγυπτος-Λωρίδα της Γάζας να εμπλέκονται στο ανελέητο παιχνίδι της τυφλόμυγας. Πρόκειται για την ακούσια-εκούσια είσοδό μας σε νέα περίοδο. Ας μην εξηγήσουμε τον μνημονιακό δρόμο της χώρας μας, με τον οποίο έχουμε πάλι ασχοληθεί. Όσον αφορά στη Συρία και σύμφωνα με τους έγκριτους ανατόμους των πληροφοριών, «εκτός των υφισταμένων χερσαίων κοιτασμάτων, αναλογεί ένα σημαντικό μέρος αυτού τού υπεράκτιου ορυκτού πλούτου, στον οποίο προσβλέπουν οι μεγάλοι πολυεθνικοί πετρελαϊκοί όμιλοι. Πρόσθετα, η κατάλληλη αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης τής χώρας, της πρόσφερε την δυνατότητα για σταδιακή υιοθέτηση της «ενεργειακής πολιτικής των τεσσάρων θαλασσών», που φιλοδοξούσε να μετατρέψει την Συρία σε κόμβο μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Μαύρη Θάλασσα, την Κασπία, τον Περσικό Κόλπο και τη Μεσόγειο». Η Μεσόγειος φλέγεται και η Αραβική Άνοιξη δεν ήλθε δυστυχώς.
Στο σημείο αυτό η επανάληψη της Ιστορίας είναι πανομοιότυπη, αφού πρόκειται για σύγκρουση των ίδιων γιγάντων. Το καθεστώς του Άσαντ υποστηρίζεται απ’ την Ρωσία, ενώ οι «επαναστάτες» χαίρουν συμπαραστάσεως της Αμερικής. Στην αντιπαράθεση υφέρπει εγκιβωτισμός επιμέρους αντίταξης. Οι Ρώσοι στέκουν στο πλευρό των Σιιτών και κατ’ επέκταση του Ιράν, ενώ οι Σουνίτες προσδένονται στο άρμα της Αμερικής και κατ’ εφαπτομένη της Σαουδικής Αραβίας. Λίγο πιο μακρυά ένα άλλο σχήμα εγκολπώνεται ιδιότητες φλόγας. Η Κίνα αντιμέτωπη με τις ΗΠΑ για υπόγεια αποθέματα φυσικού αερίου στην περιοχή Φιλιππινών-Ταϊβάν-Μαλαισίας-Βιετνάμ-Μπρουνέι. Τα σούπερ τάνκερ πηγαινοέρχονται κάνοντας επίδειξη ισχύος τεντώνοντας το νευρικό σύστημα σε διαπλανητικό επίπεδο. Η Κριμαία επίσης παραπαίει. Οι δυνάμεις του ρώσικου στρατού αυξάνονται διαρκώς εντείνοντας τις τεταμένες σχέσεις Ρωσίας-Ουκρανίας. Η πόλωση βέβαια αφορά όλον τον πλανήτη…
Οι κρίσεις γεννάνε Κροίσους…
Στον Έλληνα εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση ανήκει η ως άνω ρήση και δεν είναι διόλου ψευδής. Το έτος 2016 σημειώνεται ως η χρονιά του ρεκόρ πωλήσεων όπλων σε παγκόσμιο επίπεδο, με την καμπύλη του κέρδους να αγγίζει το ύψος των 100 δις δολαρίων δηλώνοντας άνοδο που υπερβαίνει το 6% σε διάρκεια ενός έτους. Οι εστίες ακροδεξιάς πληθύνονται, οι κλοπές στρατιωτικών απορρήτων αυξάνουν, η τρομοκρατία γίνεται καθημερινότητα, η ασύμμετρη απειλή του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι ίσως ενώπιόν μας…
