Η Τελετή του Πεγιότ στους Ταραχουμάρα
Μια Κυριακή πρωί, ο γέρος ινδιάνος αρχηγ μού άνοιξε τη συνείδηση με μια σπαθιά ανάμεσα στη σπλήνα και την καρδιά .
«Έχετε εμπιστοσύνη», μου είπε, «μη φοβάστε, δε θα σας πονέσω διόλου», κι έκανε γρήγορα τρία ή τέσσερα βήματα πίσω, και αφού έγραψε στον αέρα πίσω του ένα κύκλο με τη λαβή του σπαθιού, έπεσε πάνω μου, προς τα μπρος, και μ’ όλη του τη δύναμη λες και ήθελε να με εξοντώσει. Η μύτη του σπαθιού, όμως, ίσα που μ’άγγιξε, και ανάβλυσε μια μικρή σταγόνα αίμα. Δεν ένιωσα τον παραμικρό πόνο, αλλά είχα πραγματικά την εντύπωση ότι ξυπνάω για κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν κακά γεννημένος και λάθος προσανατολισμένος, ενώ ένα φως που ποτέ δεν απόκτησα ένιωσα να με κατακλύζει.
Έπειτα από μερικές μέρες, ένα πρωί, την αυγή, ήρθα σε επαφή με τους ιερείς τουΤουτουγκούρι και την επομένη μπόρεσα επιτέλους να φτάσω στο Σιγκούρι.
«Ξαναράψου στην οντότητα χωρίς Θεό που σ’ εξομειώνει και σε γεννάει σαν να γεννιόσουν από σένα, και σαν εσύ ο ίδιος από το Μηδέν και εναντίον Εκείνου κάθε στιγμή να αυτοπαράγεσαι».
Τούτα δω είναι τα λόγια του Ινδιάνου αρχηγού καιδεν κάνω άλλο από το να τα επαναλαμβάνω, όχι ακριβώς όπως τα είπε, αλλά όπως τα ανάπλασα κάτω από φανταστικές εκλάμψεις του Σιγκούρι.
Αν τώρα οι Ιερείς του Ήλιου συμπεριφέρονται σαν εκδηλώσεις της Φωνής του Θεού ή του Λόγου του, δηλαδή του Ιησού Χριστού, οι ιερείς του Πεγιότ μ’ έφεραν αντιμέτωπο με το Μύθο του ίδιου του Μυστηρίου, μ’ έκαναν να βυθιστώ στα αρχέγονα μυθικά απόκρυφα μυστήρια, να διεισδύσω μέσα από αυτά στο Μυστήριο των Μυστηρίων, να δω την αναπαράσταση των ακραίων πράξεων, με τις οποίες ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ, ΟΥΤΕ ΑΝΔΡΑΣ ΟΥΤΕ ΓΥΝΑΙΚΑ, δημιούργησε τα πάντα.
Βέβαια, δεν έφτασα μέχρι εκεί με την πρώτη, και μου χρειάστηκε λίγος χρόνος για να καταλάβω, και τόσες χορευτικές κινήσεις, στάσεις και φιγούρες πουοι ιερείς του Σιγκούρι χαράζουν στον αέρα, σαν να ήθελαν να τις εξαναγκάσουν στη σκιά ή να τις τραβήξουν από τις σπηλιές της Νύχτας, κι εκείνοι ακόμη δεν τις καταλαβαίνουν πια, δεν κάνουν άλλο παρά κάνοντάς τες να υπακούν από τη μια μεριά, σ’ ένα είδος σωματικής παράδοσης και από την άλλη, στις μυστικές διαταγές που τους υπαγορεύει ο Πεγιότ, από το οποίο ρουφούν πάντα ένα εκχύλισμα, πριν βαλθούν να χορέψουν για να πέσουν σε τρανς μεμεθόδους προϋπολογισμένες.
Θέλω να πω πως κάνουν αυτό που το φυτό τους λέει να κάνουν, αλλά το επαναλαμβάνουν σαν κάποιο μάθημα όπου οι μύες υπακούν, αυτοί όμως μέσα από τα τινάγματα των νεύρων τους δεν καταλαβαίνουν πια, δεν καταλαβαίνουν περισσότερο από τους πατέρες τους ούτε απότους πατέρες των πατέρων τους. Γιατί, μεταξύ των άλλων, ο ρόλος του κάθε νεύρου είναι υπερτονισμένος.
Δεν ικανοποιήθηκα, και όταν ο χορός τελείωσε, θέλησα να μάθω περισσότερα. Πριν παρευρεθώ στην τελετή του Σιγκούρι, έτσι όπως την εκτελούν οι σημερινοί Ινδιάνοι ιερείς, ρώτησα πολλούς Ταραχουμάρα που ζουν στο βουνό και πέρασα μια ολόκληρη νύχτα μ’ένα νεαρό ζευγάρι όπου ο σύζυγος ήταν ένας μύστης τούτης της τελετής κι έμοιαζε να ξέρει ένα σωρό από τα μυστικά της. Και αυτός μου έδωσε θαυμάσιες εξηγήσεις και διασαφηνίσεις ακριβέστατες για τον τρόπο που ο Πεγιότ αναβιώνει σ’ όλη τη διαδρομή του νευρικού Εγώ, την ανάμνηση παρόμοιων υπέρτατων αληθειών μέσα από τις οποίες η ανθρώπινη συνείδηση δε χάνει πια, αλλά ξαναβρίσκει την αντίληψη του Απείρου.
