Πράξη 2η
Well, well, well…
Σας βλέπω με Ύφος τουλάχιστον ένα μέτρο
Σαν τον Απέθαντο τον καπετάν
Ονειρευόταν μια «πολύφερνη Νύφη»
Μια «καρδιοκλέφτρα» τον σακάτεψε «Καλλονή»
Πήρε στο σπίτι μια «σύζυγο γκρινιάρα»
Την επροξένεψε μια «γριά μεσίτρα» πονηρή
Κι απέ ούλες στη γκλάβα του είμαστε «Πόρνες ξετσίπωτες»
Ξέρεις πόσες κασόνες μπύρες ήπιαν
Και να μου παραγγέλνουν;
Τα ντέρτια της Ψυχής
Πόσα τραύματα στα γόνατα μονάχα
Απ’ τα σπασμένα πιάτα
Μες στο ενθουσιώδες κλίμα
Να ‘σου και κάτι νταήδες που μου θέλουν βολτούλες
Σκυμμένη να με τραβολογάνε στ’ αυτοκίνητά τους
Ν’ απαρριθμούν τις καύλες τους
Που ‘σαι Πανάγο!
Απ’ την πλατεία να με περάσεις
Την Cosmote να πλερώσω που έληξε
Μόλις τους γλεντάς έτσι τους παντρεμένους
Νομίζουν ότι δεν σε συγκινεί καμιά απόλαυση
Στόματα που ανοιγοκλείνουν
Φτύνοντας άδειες κουβέντες
Όσο περνούν τα χρόνια
Αναθεωρώ πλήρως τις απόψεις μου
Το μοναδικό Φως στο Κορμί είναι ένας γλόμπος
Πρέπει κάμποσα σκαλιά να κατέβεις
Για να τον ξεβιδώσεις
Η Ζωή είναι μια τολμηρή φαρσοκωμωδία
Και τη γιομίσανε οι αγοραφοβικοί με δακρύβρεχτες ηρωίδες
Δράματα μυθιστορηματικά για Βίο ανεπαρκή
Με το procès της «βελτιωμένης» Σκέψης
Μα η Ζωή!
Είναι μια φαρσοκωμωδία…
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής
Στον υπόκωφο ρόγχο της πόλης
Βλέπω αυτό που λεν οι άνθρωποι για «προηγμένο»
Από μέσα μπέλα μπέλα κι από έξω κατσιβέλα
Γεμάτος ο Τόπος ανεμογεννήτριες
Τους Πούστηδες
Τους Αλήτες
Τους Άχρηστους
