Η Θεά Αφροδίτη, χυτό σε κασσίτερο του 2011 και αναγωγή στην Κυκλαδική Τέχνη.
Στην Κυκλαδική Τέχνη έχει μεγάλη αδυναμία επειδή «είναι η μόνη αληθινή και πλησιέστερη στον άνθρωπο. Τότε που μιλούσε για τη Ζήση και τον Ασκληπιό. Αργότερα στην Κλασσική περίοδο των Τεχνών οι Άνθρωποι ξέφυγαν προς τη σύγχρονη Εποχή, την Καπιταλιστική, όπως θα έλεγε κι ένας Πολιτικός…», όπως ισχυρίζεται.
Μπορούμε σ’ αυτό το σημείο να μνημονεύσουμε τη θέση του Αριστοτέλη, ο οποίος πρέσβευε πως οι πρακτικές επιστήμες δεν θα έπρεπε να εμπεριέχουν γνώση και οι φυσικές επιστήμες δεν έχουν πρακτική εφαρμογή. Και εννοούσε πολύ απλά πως απώτερος στόχος μιας επιστήμης θα έπρεπε να είναι η αξία και η σημασία που αυτή προσδίδει στη ζωή μας. Ας πάψει πλέον η αξιολόγηση μιας επιστήμης-ιδεολογίας να εξαρτάται απ’ τη συμβολή της στην κατανόηση αλλά να επεκτείνει τις θεραπευτικές της ικανότητες, αυτές που θα είναι ανεξάρτητες από οικονομικά συμφέροντα. Διότι διαφορετικά μιλάμε για αργυρώνητες προσανατολιστικές θεωρίες.
Η Κυκλαδική Τέχνη μπορεί να εντοπιστεί και στην «πρώτη εμπειρία απόλαυσης» κατά τον Lacan, ως αρχετυπική προβολή των πανίσχυρων ρευμάτων των επιθυμιών μας, οι οποίες εμφανίζονται απαλλαγμένες από φιοριτούρες προς εντυπωσιολαγνεία. Πρεσβεύει μιαν απεικόνιση ειλικρινή και ταυτοχρόνως απατηλή. Ύστερα σιγά-σιγά άρχισε ο άνθρωπος να ζει για να ρυθμίζει την κυβερνητική μηχανή και η Κοινωνία μεταλλάχτηκε σε υποζύγιο του Κράτους. Παρεπόμενο σύμπτωμα ήταν η υπαγωγή της Τέχνης στην αξιοθρήνητη ταυτοποίησή της με τον κρατικό μηχανισμό.
Παρακάτω βλέπουμε ένα γλυπτό του 2006, στο οποίο αναπαρίσταται η Διοτίμα, Ιέρεια και Φιλόσοφος που μιλούσε για τον Έρωτα στον Σωκράτη στο Συμπόσιο του Πλάτωνα. «Απ’ τον βράχο που φιλοτέχνησα την προτομή του Ζωγράφου Θ. Λαζαρή περίσσεψε ένα κομματάκι κι έτσι έφτιαξα την Διοτίμα.» αναφέρει ο κύριος Γουργιώτης. Η Διοτίμα είναι η μόνη γυναίκα που αναφέρεται στο έργο Συμπόσιο.
Ο Καλλιτέχνης επί τω έργω…
Εν είδει επιλόγου να επισημάνω πως έχει εμπνευστεί αρκετά γελοιογραφικά σκίτσα και έχει γράψει κι ένα θεατρικό σενάριο, το οποίο τιτλοφορείται: «Οι Μυλωνάδες» και παρουσιάστηκε στο θερινό Θέατρο στη Λιβαδειά την περίοδο του 2013. Οι «Μυλωνάδες» σύμφωνα με την πλοκή του σεναρίου είναι «όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μπορούν να εμπνέονται από τις μούσες. Πρώτοι μυλωνάδες είναι αυτοί οι άγνωστοι πρόγονοί μας που ανακάλυψαν τη φωτιά, τον τροχό, τα πρώτα πέτρινα εργαλεία και αυτοί που χάραξαν τις πρώτες βραχογραφίες στα σπήλαιά τους και έδωσαν ώθηση στη πνευματική εξέλιξη της ανθρώπινης κοινότητας.» Η ερασιτεχνική ομάδα έκανε πρόβες στο «θέατρο 8», υπαίθριος χώρος που με τη Δύση του Ηλίου τους υποδέχεται.
Στον χώρο που διαμένει είναι όλα τα έργα αρκετά στριμωγμένα. «Μέλημά μου είναι ένα χώρος μόνιμος και μεγαλύτερης εκτάσεως, ώστε να ξεναγεί τον δυνητικό θεατή. Ευτυχώς κάποιοι φωτεινοί δάσκαλοι φέρνουν τα παιδιά προς περιήγηση στο ταξίδι μου!» εκφράζει το παράπονο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις θα έπρεπε η τοπική Αυτοδιοίκηση να αφουγκράζεται τις ερωτογόνες ζώνες της περιφέρειάς της, ώστε να θάλπει υπό την αιγίδα της εκθεσιακούς χώρους και να προστατεύει-διατηρεί την ανεκτίμητη αυτή κληρονομιά, που Καλλιτέχνες αφήνουν χωρίς να έχουν προτάξει το κέρδος αλλά το μεράκι τους, ως πολιτισμικές βαλβίδες με την εσωστρέφειά τους να αναπολεί-αποκρυσταλλώνει το Παρελθόν και με την εξωστρέφειά τους να θέλγει το Μέλλον. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο οι μετοχές της Προόδου θ’ αποκτήσουν πραγματική αξία και οι Κοινωνίες θα πάψουν να υποδουλώνονται στο Κράτος ως βαστάζοι παρακμής.
Τον Δον Κιχώτη σε μπρούτζο μου τον έδειξε τελευταίο αλλά γι’ αυτό επέλεξα να τον καταχωρήσω στον κατάλογο των φωτογραφικών εκθεμάτων πρώτον, επειδή σηματοδοτεί τη συνολική μεταστροφή του φαντασιακού και προσιδιάζει στη μετεμψύχωση του ουτοπικού. Και να κλείσω με τον Δρομέα!
«Καπνίζεις;» με ρώτησε σε συνομιλία μας εκ του μακρόθεν, απ’ τα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης, ο κύριος Σπύρος.
«Όχι!» απάντησα αρκετά αφηρημένη και ούσα πεπεισμένη πως δεν μου χρειαζόταν καπνός για να επιτύχω την εγκαταβύθιση στα υπόγεια ρεύματα της Σκέψης.
«Και πως φιλοσοφείς; Ένα μαστορόπουλο έμαθε την τέχνη του Κανατά και κάποτε άνοιξε δικό του εργαστήριο, επειδή νόμισε πως είχε μάθει πολύ καλά την τέχνη. Τα κανάτια του όμως έσπαζαν στον φούρνο και απελπισμένος πήγε να ρωτήσει τον μάστορα κλαίγοντας και δηλώνοντας πως έκανε ό,τι ακριβώς έκανα και μαζί κατά τη διδασκαλία. Ο μάστορας τον περιγέλασε λέγοντάς του πως τα κανάτια σπάζουν, επειδή δεν καπνίζει μπροστά στον φούρνο, την ώρα του ψησίματος.»
«Είναι τόσες οι συσχετίσεις των εικόνων, που εμβολίζουν τις ύφαλες κι ασυνείδητες περιοχές του Νου…» επέμεινα. Φημίζομαι για την ισχυρογνωμοσύνη μου άλλωστε!
«Όταν κλαδέψω τον Μάρτη, θα σου δώσω αμπέλι να φυτέψεις. Πηγή γνώσης του Νου.» μου πρότεινε.
«Που να το φυτέψω; Εγώ μένω σε μία τρύπα 30 τετραγωνικών!» απάντησα ειλικρινώς αλλά ευθαρσώς δηλώνοντας την έκταση της αμάθειάς μου.
«Στο Υπερπέραν θα το φυτέψεις. Εκεί δεν έχει τρύπες. Όλο το Άπειρο δικό σου!» και με αυτή την απλοϊκή απάντηση με καληνύχτισε. Μέσα στο μικρό μου δωμάτιο άρχισα να σκέφτομαι έντονα πως επανάσταση κι αμάθεια αποτελούν αντικείμενο συνεξέτασης, αφού νόμιζα πως είχα ήδη επαναστατήσει προς τις μαύρες τρύπες του Σύμπαντος έχοντας στις αποσκευές μου τις ποιητικές μου ιστορίες…
* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
