Τι ακριβώς σημαίνει Δημιουργία;
Αντικατοπτρίζει τον «παραλληλισμό της με τα Όνειρα και τα άλλα μορφώματα του Ασυνειδήτου», σύμφωνα με τον Φρόυντ ή μήπως είναι η «κουρτίνα που ανοίγει την αισθητική μας εμπειρία» κατά τον Ρενέ Μαγκρίτ;
Όποια εκ των δύο ερμηνειών ασπαστούμε, ο όρος Δημιουργία ενέχει το προνόμιο και την τραγικότητα. Είναι η μάσκα του Ορφέα καθώς βουτά στους σκιερούς δαιδάλους για ν’ ανασύρει την Ευρυδίκη. Είναι το ίδιο θλιμμένο πρόσωπο που καταδύεται στην έγκλειστη ατμόσφαιρα του αποσπασμένου ΕΓΩ, το οποίο αυθαιρετεί δια των ελεύθερων παιχνιδιών του Νου-των αισθήσεων-της Φαντασίας.
Η Δημιουργία είναι η Σκιά της αρνητικής ή της θετικής θεώρησης της ιδιαίτερης πορείας του Δημιουργού, η οποία τον συνοδεύει στο ορατό και στο αόρατο μέλλον. Άλλοτε είναι ευδιάκριτη και άλλοτε δυσδιάκριτη, ορατή όταν και όσο θέλει ο Δημιουργός, αόρατη όταν δεν επιθυμεί.
Εδώ είναι τα «πέντε τέλεια στερεά, που εγγράφονται σε σφαίρα. Καθ’ ένα έχει τον ιδιαίτερο συμβολισμό του στην Αρχαιότητα. Εγγράφονται σε σφαίρα σημαίνει ότι όλες οι κορυφές του στερεού ακουμπούν ταυτόχρονα στην εσωτερική επιφάνεια της σφαίρας. Στη γλώσσα του Σύμπαντος εγγραφή σημαίνει Έρωτας. Ο συμβολισμός τους είναι γνωστός: το τετράεδρο=η φωτιά το εξάεδρο=η Ύλη, το οχτάεδρο=ο Χώρος, το δωδεκάεδρο=οι θεότητες, το εικοσάεδρο=το Νερό. Τα υπόλοιπα είναι μυστικά του Καλλιτέχνη!» μου εξήγησε αφήνοντάς με να περιπλανηθώ στα λαβυρινθώδη υπόγεια των «μυστικών του Καλλιτέχνη»!
Η Γεωμετρία ως Επιστήμη μελέτης του Χώρου διακρίνει τις επιφάνειες, τις γραμμές, τα σημεία και τις διαστάσεις τους. Στη συμπλοκή με την Τέχνη παρατηρείται μία ενστικτώδη αλληλουχία τρισδιάστατων απεικονίσεων. Σε όλες τις μορφές Τέχνης ο Δημιουργός εμφανίζεται ως «αρπεδονάπτης», ειδικοί υπάλληλοι στην Αρχαιότητα που επόπτευαν τον διαχωρισμό εκτάσεων προβαίνοντας σε μετρήσεις με το ειδικό σχοινί «αρπεδόνη». Στη καλλιτεχνική διαδρομή του Δημιουργού τα ετερογενή στοιχεία του ανάγλυφου συνδέονται με το συγκυριακό πρόταγμα της Δημιουργίας και όπως αναδύεται η γεωμετρική αίσθηση του Χώρου, το αίτημα για εσωτερίκευση του Κόσμου και ταυτόχρονη εξάλειψη κάθε αλλοτρίωσης συγκεκριμενοποιείται ως αντίλογος του ασυνειδήτου, με τον στοχασμό να τελεί υπό έξαρση αντιφατικά οριοθετημένη ή παρανοϊκά πολλαπλασιασμένη.
«Ταύρος. Χυτό σε μπρούτζο. 2003. Συμβολίζει τη δύναμη της γνώσης.»
Μνεία οφείλουν όλοι οι Πολίτες της Λιβαδειάς στο άγαλμα της Έρκυνας, το οποίο κολυμπά στο ομώνυμο Ποτάμι. Η Έρκυνα και η Περσεφόνη, Νύμφες της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, έπαιζαν με μία χήνα κοντά στο δασύλλιο του Τροφωνίου. Όταν το πτηνό κρύφτηκε κάποια στιγμή κάτω από μία πέτρα και στην προσπάθειά τους να το εντοπίσουν οι δύο νέες, ανασηκώνοντας στην πέτρα ανέβλυσε η πηγή, στην οποία έδωσαν το όνομα της Έρκυνα.
«Το 2006 τον Αύγουστο, πήγα στην Κοιλάδα των Μουσών για να φωτογραφίσω την πανσέληνο και μου βγήκε αυτή η περίεργη και όμορφη φωτογραφία. Δεν γνωρίζω αν είναι σφάλμα του φακού ή κάτι αληθινό αλλά αμέσως σκέφτηκα να την βάλω εξώφυλλο στο βιβλίο μου μαζί με τον Ζαχαρία, το παιδάκι που είχα φωτογραφίσει λίγες ημέρες πριν στο πανηγύρι της Δεσφίνας.»
Το βιβλίο «Ηλίου Πνοή», που έχει γράψει ο κύριος Σπύρος, πραγματεύεται διάφορες πληροφορίες για το μαντείο του Τροφωνίου υποδεικνύοντας με το προαίσθημα του Αληθινού Καλλιτέχνη τα όσα αφουγκράζεται-μελετώντας τα σημάδια πάνω στις πέτρες και στα μονοπάτια των βουνών γύρω απ’ το Ποτάμι. «Δεν διαθέτω την επιστημονική κατάρτιση για να τεκμηριώσω τις σκέψεις πάνω στα στοιχεία αυτά. Υποψιάζομαι όμως την αξία τους και επειδή πιστεύω πως δεν έχουν πέσει στην αντίληψη των Επιστημόνων, επειδή ποτέ τους δεν τα αναζήτησαν…» διατείνεται ο ίδιος σε απόσπασμα του βιβλίου του.
Και προηγήθηκε ψηφιδωτό με την Έρκυνα ως «μούσα μέλισσα», που αναζητά τη γύρη της Νόησης και κεντρίζει το σταφύλι της Γνώσης. «Μία διαδικασία, την οποία ελάχιστοι βιώνουν στη Ζωή», όπως εξηγεί.
Και μιας και αναφερθήκαμε στο Σταφύλι της Γνώσης, δόκιμο κρίνεται να τεθεί υπό τα όμματα του αναγνώστη το πανέμορφο γλυπτό, που έχει φιλοτεχνήσει ο κύριος Γουργιώτης το 2013 και το οποίο αναπαριστά τον Θεό Διόνυσο να κοιμάται σε μία βάρκα γεμάτη από σταφύλια. Δεν θέλησε να εξηγήσει τίποτα, ώστε να επαφεθεί στην ευρηματικότητα του κάθε θεατή!
Ίσως εδώ να είναι μία απ’ τις ελάχιστες φορές, όπου θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε τον όρο Φιλελευθερισμός, ως έννοια αδειοδοτική προς τα διάφορα ζευγάρια μάτια, που θα σταθούν πάνω στο έργο, ως μορφή Τέχνης αυτό-περιοριζόμενη που επιχειρεί να αποτελέσει την πρωτοτυπία της «έμμεσης δράσης». Είναι η υπέρτατη Ελευθερία ερμηνείας χωρίς υποβιβασμούς σε αναλυτικές θεωρίες, οι οποίες «επινοήθηκαν για να αποκτηνώνουν και όχι για ν’ ανυψώνουν τον Άνθρωπο» κατά τον Baruch Spinoza.
Ο Herman
Γερμανός ήρωας που εκπαιδεύτηκε στον ρωμαϊκό στρατό κι όταν οι Ρωμαίοι πήγαν να κατακτήσουν τη χώρα του στασίασε και πολέμησε στο πλευρό των συμπατριωτών του. Το έργο εστάλη σε έκθεση Γλυπτικής και οι Γερμανοί το κράτησαν επί 6 χρόνια, «μέχρι που έβαλα άνθρωπο απ’ την πρεσβεία για να το πάρει πίσω», όπως καταθέτει…
Αξιόλογα είναι και τα υφαντά, τα οποία φτιάχνει με τον παραδοσιακό τρόπο. Στην ακόλουθη φωτογραφία αποτυπώνεται το Κέρας της Αμάλθειας. Ένα υφαντό, το οποίο κατασκευάστηκε το 2014 με την τεχνική της κυκλικής ύφανσης, απ’ το κέντρο προς την περιφέρεια. «Το Κέρας της Αμάλθειας είναι το μυστικό του Κόσμου» κατά τη ρήση του.
Η ετυμολογία της λέξης Αμάλθεια παραπέμπει στο μάθος, το οποίο σημαίνει την έλλειψη, και στο α- στερητικό. Κατ’ εφαπτομένη η Αμάλθεια ενσαρκώνει τη γενναιοδωρία. Το σύμβολο της πλησμονής των αγαθών και της ευμάρειας των Ανθρώπων, όπως υιοθετήθηκε και στη Λατινική Γραμματεία ως cornu copiae. Στην εποχή του άκρατου Καπιταλισμού, όπου καθημερινά χιλιάδες άτομα πεθαίνουν απ’ την πείνα, η Ανθρωπότητα οφείλει να ενδυθεί τον μανδύα της Τατιάνας Μιλλιέξ στο έργο της «Από την άλλη όχθη του Χρόνου» και να αναφωνήσει: «Με κυνηγάνε τα παράθυρα, δεν μπορώ να τ’ αποφύγω, έχω την αίσθηση πως μένω χρόνια καρφωμένη σ’ ένα παράθυρο και κοιτάζω προς τα έξω. Η προσπάθειά μου είναι να κοιτάξω προς τα μέσα, αλλά δεν τα καταφέρνω. Φοβάμαι τα εσωτερικά των σπιτιών, μπορεί ύπουλα να ανακαλύψω πίσω μου μόνο το κενό, την μπουλντόζα, την τερατώδη πολυκατοικία και ξαφνικά να νιώσω πως είμαι χάρτινη, κολλημένη σε μία ψεύτικη κορνίζα…»
