Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.
Ενυπόθηκος και Δανδής…
Ο Charles Pierre Baudelaire έρχεται στον Κόσμο στις 9 Απριλίου 1821 από πατέρα ερασιτέχνη ζωγράφο και αγκιστρωμένο στα ιδεώδη του Διαφωτισμού. Όταν ο Joseph François Baudelaire αποβιώνει έξι έτη μετά τη γέννηση του Η μητέρα του αποφασίζει να ξαναπαντρευτεί τον Συνταγματάρχη Οπίκ. Το ζευγάρι απεικόνιζε κοινωνικές επιταγές, τις οποίες ο Charles όχι απλώς δεν ενστερνιζόταν αλλά κι επεδίωκε παντί τρόπω να καταρρίψει, έρεισμα της τρομερής αντιπάθειας, η οποία ήταν εκατέρωθεν έκδηλη.
Εξαρτημένος από διάφορες ουσίες, οι οποίες στέκονταν ως δεκανίκι στην απατηλή δραπέτευσή του απ’ την επαχθή επιβολή στερεοτύπων, ακολουθεί σκανδαλώδη τρόπο ζωής μέχρι το 1841, όπου αποφασίζει να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι στις Ινδίες. Κατέρχεται ωστόσο στον Μαυρίκιο, όπου η πένα του αποτυπώνει στο χαρτί τα πρώτα ποιήματα.
Το 1842 αποτελεί σημαντικό ορόσημο, αφού κάνει την εμφάνισή της η Jeanne Duval, η οποία τον εισάγει στο πνεύμα της ηδονής αλλά και στο πυορροούν τραύμα του μονομανικού πόθου. Συνακόλουθα την ίδια χρονιά ο έκφυλος βίος του στέκεται αφορμή, ώστε να τεθεί υπό δικαστική επιτήρηση. Το 1847 μία άλλη γυναίκα μπαίνει στην πολυτάραχη ζωή του, η Μαρί Ντομπρέν, οι οφθαλμοί της οποίας πυροδοτούν την έμπνευσή του. Αρκετά ποιήματα συνιστούν αφιερώσεις προς το πρόσωπό της. Το 1848 γίνεται μέτοχος της εγέρσεως των οδοφραγμάτων προτρέποντας τους «ανυπάκουους» σε ένοπλη επίθεση εναντίον του πατριού του Οπίκ.
Η πάρεση ταλανίζει την υπόστασή του ύπουλα, ώσπου χάνει τη μάχη με τη ζωή το 1867 στο Παρίσι. Ο ενταφιασμός του αποφασίζεται στον ίδιο τάφο με τον πατριό, που αντιπάθησε και με τη μητέρα του, την οποία δεν συγχώρησε, στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς…
Εντός των τειχών…
«Η επανάσταση είναι ένα μπλοκ, ζοφερό κι απαίσιο για τους μεν, ακτινοβόλο κι απαστράπτον για τους δε…» Η ρήση του Κορνήλιου Καστοριάδη επισημαίνει βαθυστόχαστα τη διττή όψη, η οποία συνοψίζεται στην πεποίθηση πως μετά ή εν μέσω επαναστατημένου ανάγλυφου το θρυμματικό στοιχείο της ύπαρξης ακροβατεί με το ένα του άνυσμα να αγκυρώνει σε σκλήθρα τραχιά υποτονικής αποτελμάτωσης και το άλλο να εκτινάσσεται στα ρείθρα της Δημιουργίας.
Οι εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι είναι κυρίως αμυντικοί. Το γαλλικό έδαφος επώασε τον νεοσσό του επαναστατικού πολέμου, ο οποίος εκπήγασε απ’ την ιδιότητα του ανθρώπου να εναντιωθεί στην αποικιοκρατική δυνάστευση και στο αφηρημένο κανονιστικό πλαίσιο. Αντικατόπτριζε τη βούληση μιας κοινωνίας να οδεύσει σθεναρά κι αμετάκλητα στην αυτοθέσμισή της. Η δυνατότητα της ανάληψης της εξουσίας μετετράπη σε ικανότητα, με την αντιφατική ωστόσο πολυμέρεια των διαφωτιστικών θέσεων να ελλοχεύει την μετεξέλιξη της κεντρικής αντίληψης, η οποία εν καιρώ δεν προσανατολίσθηκε στη διεργασία της αποκατάστασης των κακώς κειμένων αλλά στην συγκαλυμμένη επαναφορά τους, υπό άλλες αντηρίδες.
Στα μέσα του 19ου αιώνα η Γαλλική Κοινωνία είχε επιστρέψει στην αυθαιρεσία. Ο πολίτης ασφυκτιούσε εφαρμόζοντας ορισμένες νόρμες, οι οποίες απλώς τεκμηρίωναν το θεμελιώδες κείμενο μιας γενναίας απάτης κι ένιωθε να κολυμπά σε νερά παγωμένα εγωιστικού υπολογισμού, εφ’ όσον η προσωπική αξία συνέχιζε να υποσκελίζεται απ’ την ίδια της την ανταλλακτική έκφανση. Όσοι νοιάζονται για το κοινό καλό, θα πρέπει να εργαστούν και να εγγυηθούν την ισότιμη διανομή των αγαθών ως ελευθερία, η οποία με τη σειρά της εξαρτάται από την επιτυχημένη οργάνωση πολιτικής προσπάθειας. Στην ουσία ωστόσο η εξουσία είχε περάσει σε χέρια ενός εκπαιδευμένου καινούργιου κλήρου, ο οποίος κήρυττε το πρέπον ύφος λιτότητας υπό το πρίσμα καταπιεστικής νοοτροπίας και αναγκών.
Pages: 1 2
