Άβυσσος…
Ιχνηλασία: Αυτό το ΦΩΣ το αστραπιαίο ζήλεψε ο Άνθρωπος
Με την ιδιαίτερη πορεία να εκπορεύεται από αφετηρίες άπαχες
Όταν αναγνώριζε ως κεντρικό στοιχείο της Υπάρξεως
Τη Θνητότητα
Το κρήμνισε στα γκρίζα σύννεφα
Ως γνώσιμο άγνωστο της ανεπάρκειάς του
The Shark: Το Χώμα έπαιρνε μία μορφή προγενετήρια
Και τ’ άστρα λαμπύριζαν αλγόριθμους συμπαντικούς
Με την ερμηνευτική προσπάθεια στην Αισιοδοξία
Στην Εθελοτυφλία ίσως
Ίσως στων συμβόλων την κατάπτυστη εργολαβία
Κι όταν η Γυναίκα που τα είχε χάσει όλα
Την «αναρρίχηση χωρίς αναπτήρα» εξυμνούσε
Ήταν εύκολο να φαντάζονται «θέματα πρωτοποριακά»
Της Δόξας και του Χρήματος
Lee-Τσούλα: Μου φαίνεται ο Άνθρωπος μια «ξεραμένη λάσπη»
Πάντα έτσι τον σκεφτόμουν
Ανεξαρτήτως ηλικίας
Αντέχει τα πάντα και μπορεί
Μπορεί να γίνει κούτσουρο
Κούτσουρο και να μη νιώθει
Το σαράκι και τη γάγγραινα την τρυφερή
Ανακουφισμένος ν’ αξιώνεται το Λάλον Ύδωρ
Και την ευεργεσία της Αδράνειας
Ιχνηλασία: Ο Φόβος τριηραρχεί το ΦΩΣ
Και το ΦΩΣ σπέρνει τον Φόβο
Όλος ο τρόμος των Θνητών
Στον μυχό του ανθρώπου
The Shark: Αυτό το ΦΩΣ μισώ
Που ρουφά τη Λήθη στα βάραθρά του
Τους συμμάχους απ’ τους επικήδειους
Τα λουλούδια απ’ τον Στολισμό
Τις αστοχίες απ’ τη Φτήνια
Τις καρέκλες απ’ τα τραπεζάκια
Απ’ τους Ιερείς τις εξομολογήσεις
Τον σπαραγμό απ’ τις Αντιλόπες
Τις έξοχες περιγραφές του Χρώματος και τις ορθές κατασκευές
Της Μνημοσύνης τις απάνεμες ακμές
Lee-Τσούλα: Καλή η δύναμη αλλά κάποιες φορές θέλω
Να κουλουριαστώ σε στάση εμβρυική
Να σκεπαστώ με το Σκοτάδι
Αναγουλιάζω συχνά
Κρέμεται η Ψυχή από μιαν απρόσφορη Ανατριχίλα
Είναι κακό να λέμε κάποιες φορές πως φοβόμαστε;
Ιχνηλασία: Κι ήρθε που εθυσίασεν όλα του τα Οικεία
Στις αυτοσχέδιες απογοητεύσεις
Κι ο Άνθρωπος έγινε Πληβείος
Από Μνήμα σε Μνήμα ακροπατώντας
Κουβαλώντας πέτρες για το Σταυρό του
Θρυματίζοντας τον αυχένα σφίγγοντας τα γονατά απάνου
Lee-Τσούλα: Αν θέλω, θα πάω εκεί που μ’ αντέχουν
Επειδή στης Ζωής το εφήμερο μεγαλείο
Θα εξεγείρεται πάντα το ΜΠΛΕ
