Σονέτο Πρώτο

(Σε άλλες σφαίρες από τη δική μου πέφτω)

Πουλάκι μου μοναχικό σε τούτα εδώ τα μέρη

εκεί που κιόλας στράφηκες στην υψηλή τη σκέψη

στο Άπειρο ξαπόστασε: το χρέος που σου πρέπει

στο πράγμα να ισοζυγιαστούν τα έργα και οι τέχνες

Ξαναγεννήσου εκεί που πας∙ και τα μικρά παιδιά σου

ανάθρεψέ τα, τώρα που η μοίρα η σκληρή

μάζεψε τα φτερά της και δεν σου στέκεται φραγμός

σ’ όσα είχες αναλάβει και σε ξεστράτισε απ’ αυτά

Φύγε από μένα μακριά, μια πιο ωραία αγκαλιά

γιασένανε ποθώ∙ ένας θεός να σ’ οδηγεί

τυφλό τον λένε όλοι που τίποτα δεν βλέπουν

Ο Ουρανός να σε φυλά και να σου γωέφει

πάντα ειρηνικά ο μέγας αρχιτέκτων

και μην ξανάρθεις πια σ’ εμέ, δεν είσαι πια δικός μου.

Σονέτο Δεύτερο

Στην έξοδό μου απ’ τη στενή και μαύρη φυλακή

εκεί που χρόνια ολόκληρα το σφάλμα μου με κράταγε δεμένο

τις αλυσίδες παρατώ που μ’ είχανε σφιγμένο

βάναυσα και ζηλόφθονα τα χέρια του εχθρού

Στη Νύχτα να με ρίξουν, μες στο σκοτάδι το βαθύ,

δεν θα μπορέσουν πια∙ του Πύθωνα του κραταιού ο νικητής

που του πελάγου τα νερά με το αίμα του

έχει βάψει, τη Μέγαιρά μου κέντρισε

Φωνή μου τροφοδότρια, σε σένα τώρα στρέφομαι κι ορμάω

ήλιε μου, θεϊκό μου φως, εσένα ευχαριστάω

χέρι μου πολυύμνητο σε σένα την καρδιά μου θυσιάζω

Γιατί εσείς με πήρατε μακρυά από τα νύχια τούτα τα γαμψά

γιατί εσύ ήσουν που μ’ οδήγησες σε πιο ωραίους τόπους

κι εσείς μου τη γιατρέψατε την άρρωστη καρδιά.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2