Συστήνονται βέβαια ΕΔΕ…
Η χιτλερία δεν σταματάει στα σύνορα του ναζιστικού κόμματος και της χώρας της Γερμανίας, αλλά παρεμφαίνει καθορισμένη τοποθέτηση κινήσεων-αντιδράσεων ανθρώπου απέναντι στον άνθρωπο.
Ας αρχίσουμε με το αρκτικόλεξο ΕΔΕ=Ένορκη Διοικητική Εξέταση. Στον Κώδικα Δημοσίων Υπαλλήλων στο μέρος Ε’=Πειθαρχικό Δίκαιο, στο τμήμα Α’=Παραπτώματα και ποινές στο άρθρο 106 ορίζεται η έννοια του παραπτώματος, ο οποίος παραπέμπει σε παράβαση υπαλληλικού καθήκοντος συντελουμένη είτε με υπαίτια πράξη είτε με παράλειψη, και του υπαλληλικού καθήκοντος, το οποίο παραπέμπει σε υποχρεώσεις που επιβάλλονται από κείμενες διατάξεις. Στο άρθρο 4 του Συντάγματος δηλοποιείται ευκρινώς η «δυνατότητα ισότητας των Ελλήνων Πολιτών ενώπιον του Νόμου, ανεξαρτήτως δημοσίων ή ιδιωτικών αξιωμάτων που κατέχουν». Η απλοϊκή μου σκέψη διερωτάται λοιπόν αν η σύσταση ΕΔΕ δεν συνιστά έναν εξ ορισμού διαχωρισμό ανάμεσα στους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι καλούνται στα Ποινικά-Αστικά Δικαστήρια, και στους εργαζομένους στον δημόσιο τομέα, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με την ανακριτική διαδικασία που διενεργείται από συναδέλφους τους. Πρόκειται για σαφή πειθαρχική αυτοτέλεια κι ανεξάρτητη από κάθε άλλη ποινική διαδικασία. Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο να θέσουμε κι άλλο «απλοϊκό» ερώτημα: Όταν στην εγκύκλιο επισημαίνεται η στόχευση αντιμετώπισης φαινομένων διαφθοράς, πως επιτυγχάνεται η πάταξη παράνομων συμπεριφορών που έχουν ήδη εντοπιστεί στο σώμα της δημόσιας διοίκησης δια μέσω ολοκλήρωσης της πειθαρχικής εξέλιξης από ενεργούμενα του ίδιου μηχανισμού, τα οποία θα φοβούνται ανάλογη κύρωση για τον εαυτό τους; Πάνω απ’ το 90% των ανακριτικών διαδικασιών τύπου ΕΔΕ έχουν έκβαση θετική προς τον κατηγορούμενο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να αποδοθεί μία ευθύνη περί αγνώστων. Ομοιοτρόπως η ΕΔΕ, η οποία διενεργείται για διάφορους λόγους “διαφάνειας” βάζει στο χρονοντούλαπο «εξαφανισμένους φακέλους ασθενών», το 2009 δηλώθηκαν μόνο 444 στο Λαϊκό μόνο Νοσοκομείο Αθηνών!!
Σε άρθρο του κυρίου Κιτσή αναλύονται υποθέσεις αθώωσης επίορκων υπαλλήλων δημοσίου φορέα προερχόμενοι απ’ ΙΚΑ-ΕΣΥ-Εφορία-Πολεοδομία. Πιο συγκεκριμένα το 75% των περιπτώσεων τυγχάνει πλήρους αθώωσης, ενώ στο υπόλοιπο ποσοστό επιβάλλεται προσωρινή παύση με στέρηση αποδοχών αλλά επαναφορά του ατόμου στην εργασία
Brandsnames στην εργασία…
Η εργασία διολισθαίνει όταν η παραγωγή ανατίθεται στη βάση όχι σαν βιοποριστικό έργο αλλά σαν επίτευξη δομημένων στόχων.
Με την «μετανάστευση» της εργασίας, αφού οι μετεγκαταστάσεις σε χώρες με χαμηλό κόστος παραγωγής προωθούνται ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, η κερδοφορία εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη. Εργολήπτες – υπέρεργολάβοι – εργολάβοι συνιστούν τους διαμεσολαβητές ιδιοκτησίας αλλά κι επαχθών λογιστικών υπολογισμών. Οι βιομηχανικές – εταιρικές ζώνες στον τρίτο Κόσμο αποτελούν οικονομικές περιοχές απαλλαγμένες από φόρους. Η τακτική συναντάται στο παρελθόν στις προ-ρωμαϊκές πόλεις-κράτη, οι οποίες ανακήρυσσαν τα λιμάνια τους «ελεύθερα», ώστε να διαφεύγουν ελέγχων. Στους αφορολόγητους θύλακες στις μέρες μας συμπεριλαμβάνονται: το κλειστό κύκλωμα αφορολογήτων ειδών σε αερολιμένες, περιοχές ελεύθερων τραπεζικών συναλλαγών, τελωνειακές αποθήκες υπό άρση αδασμολογήτου. Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας υπολογίζει πως σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχουν 850 – 1000 ανάλογες ζώνες, στα κάτεργα των οποίων απασχολούνται 27 εκατομμύρια εργάτες. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου συμπληρώνει πως απ’ τη δράση στις εν λόγω ζώνες διαπιστώνεται ροή εμπορικής αξίας της τάξης 250 δις δολαρίων. Οι συνθήκες εργασίας αντικατοπτρίζουν πλαίσιο σκλαβιάς: 14 ώρες στη Σρι Λάνκα – 16 ώρες στην Κίνα – 12 σε Ινδονησία και Φιλιππίνες, με τη συντριπτική πλειονότητα των εργατών να αφορά σε γυναίκες.
Στην ουσία πρόκειται για στρατιωτικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις εργαζομένων, αφού οι αμοιβές είναι χαμηλότερες από κάθε επίπεδο διαβίωσης – η εργασία αμιγώς ιεραρχημένη – η επιτήρηση με προσβλητική συμπεριφορά, μοντέλο το οποίο εξαπλώνεται σιγά-σιγά και στην ελληνική επικράτεια, μετά την υπαγωγή της στη «Βαλκανιοποίηση των Μεσογειακών Χωρών». Ο εργαζόμενος αντιμετωπίζεται σαν φοιτητής, κι ας μην θεωρηθεί υποτιμητικό, που αναζητά απλώς το χαρτζιλίκι του κι όχι σαν ενήλικας με υποχρεώσεις. Η χλαίνη προσωρινότητας, αφού οι συμβάσεις υπογράφονται διμερώς αλλά ακυρώνονται μονομερώς, ενέχει αγχωτική ανασφάλεια και διαιώνιση της αστάθειας. Η πληρωμή με κουπόνια υποκρύπτει συνάψεις μεταξύ συγκεκριμένων εταιρικών συμφερόντων, διαδικασία η οποία αφ’ ενός ελέγχει πλήρως την καταναλωτική δράση του απλού πολίτη κι αφ’ ετέρου στραγγαλίζει τους μικρο-επιχειρηματίες. «Ελεύθερος και ανόθευτος είναι ο ανταγωνισμός, όταν όλοι οι συμμετέχοντες στην οικονομική ζωή υπάγονται κατ’ αρχήν στους ίδιους κανόνες. Ο ανταγωνισμός αυτός θα θιγόταν, αν χορηγούνταν στους φορείς του ιδιαίτερα προνόμια ή αποκλειστικά δικαιώματα ή δημιουργούνταν – διατηρούνταν (de facto ανοχή) μονοπώλια.» αναφέρουν σε πτυχιακή τους εργασία οι κύριοι: Αλεξοπούλου Ευτυχία – Μαρία, Ευσταθίου Αναστάσιος. Δια μέσω μίας ανάλογης ωστόσο πρακτικής υπονομεύεται ο ανταγωνισμός εις βάρος πάντα των μικροπωλητών, μετατρέποντας την εμπορική διαδικασία αν όχι σε μονοπωλιακή σίγουρα σε ολιγοπωλιακή.
«Οι άνθρωποι τείνουν να γίνονται αντικείμενα μισθολογικών παζαριών» διατείνεται η Naomi Klein στο βιβλίο της «No Logo». Οι θέσεις προσωρινής εργασίας αυξάνονται βυθίζοντας σε απελπιστική εξαθλίωση τεράστιες πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες δυσφορούν στη διελκυστίνδα αφ’ ενός του φόβου περί μετεγκατάστασης του εργοστασίου εργοδοσίας κι αφ’ ετέρου του άγχους αναδιαρθρώσεως των πλάνων αναδόμησης ιεραρχίας στο εσωτερικό της επιχείρησης. Στον αντίποδα σύμφωνα με την Αμερικανική Εργατική Οργάνωση AFL-CIO «τα εκτελεστικά στελέχη 30 Εταιρειών, που πραγματοποίησαν τις μαζικότερες απολύσεις, είδαν μισθούς-μπόνους-αποζημιώσεις ν’ αυξάνονται κατά 67, 3%». Η Klein αναφέρει πως «ο Φίσερ της Eastman Kodak, ο οποίος περιέκοψε 20.100 θέσεις εργασίας, έλαβε την ίδια χρονιά το δικαίωμα προαίρεσης αγοράς μετοχών της εταιρείας του αξίας περίπου 20 εκατομμυρίων δολαρίων». Τα bonus τελευταία έχουν μετακυλιστεί στη βάση της πυραμίδας εργαζομένων, με αποτέλεσμα να καλλιεργείται ο κακός ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργαζομένους, οι οποίοι παλεύουν να αυξήσουν την επίδοσή τους με γνώμονα λίγα ψωροευρώ, τα οποία ωστόσο είναι απαραίτητα για τη επιβίωσή τους. Περιττό να εστιάσουμε στο γεγονός του κατακερματισμού του συνδικαλιστικού-εργατικού ιστού, αφού οι μεμονωμένες αντιδράσεις οδηγούν σε στιγματισμό – απόλυση του κριτικά οξύνους – θαρραλέου εργαζομένου.
