Πράξη τρίτη
Νιότη: Από τους χείριστους ως τους βέλτιστους σαδισμούς
Ωριμότητα: Je ne suis qu’ un putain de tueur.
Νιότη: Υπάκουη και στεγνωμένη πόρνη η Γνώση
Ωριμότητα: Ego fucking interfectorem.
Νιότη: Το Ψέμμα είναι η περιουσιακή κατάσταση της Αλήθειας
Ωριμότητα: I am fucking killer. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν βλέπει.
Νιότη: Επιτήδειοι κι αδαείς σε γαμική συναλλαγή για την καριέρα τους
Ωριμότητα: Μια γαμημένη δολοφόνος είμαι. Να μην κινηθεί ΚΑΝΕΙΣ.
Νιότη: Ας μην είχα δει ποτέ, ακούς; ΠΟΤΕ, ντυμένο το άστρο πριν το ξεβράκωμα
Ωριμότητα: Οι συναντήσεις μας προϋποθέτουν ΠΟΝΟ στην Ανθρωπότητα,
Η οποία δικαίως ανησυχεί…
Νιότη: Βουνό.
Γρύλλοι-Τυφλοπόντικες-Αρουραίοι,
Δεν έχω την υπομονή να παρακολουθήσω όλα εκείνα∙
Που στ’ Όνομά μας διαδραματίζονται…
Ωριμότητα: Ποτάμια.
Εκείνο το αναπόδραστο της Ύπαρξης,
Αποπνικτικά διαμερίσματα τα μυριάδες ακατάληπτα βίτσια της∙
Μέσα στη Μοναξιά δίχως στηρίγματα ελευθερώνεται κανείς…
Νιότη: Η Γοργώ η Μέδουσα με τ’ άγριο βλέμμα,
Ξερνοβολώ σκυμμένη πάνω απ’ την τουαλέτα∙
Πολυσύχναστοι δρόμοι το στομάχι και τα μάγουλα.
Μια ερίτιμος κυρία ψεκάζει τους άστεγους με εντομοκτόνο,
Ένας έγκριτος κύριος ραντίζει τα πληθυσμιό-ζιζάνια με φυτοφάρμακα∙
Γη και Ουρανός κομματιάζονται εντελώς ενάντια,
Στα κατά τ’ άλλα «οργανικά» προϊόντα.
Στη Γη μόνο αποδίδουν σέβας στις ξυλόσομπες άλλωστε,
Ο Ουρανός είναι απλώς ένα κακόφημο μέρος∙
Με φωνές δυνατές.
Η απέλαση απ’ τον Παράδεισο ήταν το Επιμελώδημα,
Που με ματωμένες παλάμες έτρεξε στην αγκαλιά της Λήθης∙
Στο παρασκήνιο κρύβεται Κάποιος που ισχυρίζεται πως,
Το όνομά του είναι Κανένας και σιχαίνεται το αίμα που στάζει∙
Λες αυτός να πληρώνει τα έξοδα παραστάσεως!
Το όμορφο είδωλό μου εφοδιάζεται μ’ ένα μοδάτο Ρέμινγκτον…
Ωριμότητα: Οι άνθρωποι είναι «αυτόνομες Υστερίες»,
Κάνουν απολογισμούς διαποτισμένοι από εθνικές νευρώσεις∙
Στρουθοκάμηλοι και Κροκόδειλοι χτενίζουν τα λέπια τους,
Πασάροντας μαγκιά σε Ινστιτούτα Πειραματικών Τεχνών∙
Και χαφιεδίζοντας τα Όνειρα των Άλλων.
Ψείρες και Αλεπούδες πλέκουν τη Δημοσιότητα σε κοτσίδες,
Προβάλλοντας ειδίκευση στα Γραφεία Δημιουργικής Τέχνης∙
Και ξεθεμελιώνοντας την υπόσταση των Άλλων.
Ένα Φως οξύ κυλάει πάνω στα λιγδιασμένα σκεύη των Ανθρακωρύχων,
Μάλλον ηδονίζομαι απ’ τις μουτζούρες στα εξωχρονικά σημεία∙
Άλλο Δικαιοσύνη κι άλλο Ηθική,
Η πρώτη σταυρώνεται για το Χρήμα∙
Η δεύτερη σέρνεται υπό το πρόσχημα της πρώτης.
Όταν διαισθάνθηκα πλήρως την Ανθρώπινη Ουσία,
Οπλοφόρησα χωρίς την παραμικρή ανάγκη κάποιας μετάνοιας∙
Όπου ακούς να συμφωνούν πολλοί,
Λογάριαζέ τους για Προδότες…
Νιότη: Μεταξύ Πλούτου κι εξαθλίωσης ένα εκβαρβαρισμένο Film Noir,
Μπορούν Όλοι να με δουν Ολόκληρη∙
Κανείς δεν μπορεί να με σαλέψει απ’ τη θέση μου.
Τα γεμάτα καλοκαίρι χείλη μου σε όποια μορφή κίνησης,
Όλοι μπορούν ν’ αποδώσουν τιμή στην αυνανιστική νευρικότητά μου∙
Νώτα ακάλυπτα με τη ροή ανάλυσής τους,
Λυώνει η άπειρη Νύχτα στο στόμα μου∙
Καθώς Ουρλιάζω και ξεχειλίζουν τα Α-δέσποτα κι Α-φύλακτα.
I’m a winner…
Ωριμότητα: Ένα ασφαλίτικο κονίαμα η Τσιμεντοκονία,
Με βασικό υλικό της τα πτώματα∙
Κάτι σαν «Τεχνική λείανσης των Επιφανειών».
Τσαρλατάνοι σε τρίκυκλα υποκρίνονται τη «Μέρα χαρούμενης Σκέψης»,
Όταν δεν υπάρχει Βία να ουρλιάζει τον «κανένα ρόλο»∙
Λογάριαζε κρυφό Εξουσίας πρόσωπο και την ακρότατη συνέπειά του.
Έχω υποχρεώσεις «Ερωμένης» με σημαδεμένους μηρούς,
Ο έρωτας πάντα έκανε προσφορές στη χαρτοπαιξία∙
Τελετουργία ενστίκτων να εξευμενίσει την Ελευθερία.
I’m a sinner…
