Πράξη δεύτερη
Νιότη: Βενζοδιαζεπίνες Μείζονες ή Ελάσσονες στους Υπονόμους,
Αδειάζει η Μορφή από ψυχή.
Ωριμότητα: Θ’ αστράψω στη Φαγούρα δυο χαστούκια μη και ξυπνήσει
Νιότη: Νευροδιαβιβαστές, Υποδοχείς και Xanax
Ωριμότητα: Κοσμοπλημμύρα μα δεν ακούγεται ανάσα
Νιότη: Ξεχειλωμένα στηθόδεσμα, Καπότες και Φωνές
Ωριμότητα: Το πρόβλημα ξεκινά,
Όταν γνωρίζεις τι λέγεται πίσω απ’ την πλάτη σου…
Νιότη: Νεκρική Ησυχία και Σκύλοι παντού με κόκκινα μάτια,
Κράνος με νουθετούν να φορώ∙
Η Πηγή διασώζεται στην προγενέστερη καταστροφή της.
Ωριμότητα: Αγυρτείες «φιλάνθρωπες» ενάντια στις θηλές που θάλλουν,
Ενάντια στον Πάνα τον Τραγοπόδαρο∙
Και το νησιώτικο σύμπλεγμα των Ηδονών.
Νιότη:Φωτιά.
Έχω ένα σουγιά κρυμμένο στις πιέτες της αναπνοής,
Να απειλήσω τη νεοτεριστική εργοδοσία∙
Τόσο μα τόσο ενημερωμένη για τις τεχνικές του management.
Για ποιον λόγο να σωθούν τα κεφαλαιώδη στοιχεία,
Των κοινωνικών αποστάσεων…
Ωριμότητα: Θάλασσα.
Όπως φουσκώνει απ’ τον φωταγωγό και βροντάει τα φέρετρα να σπάσουν,
Πίσω απ’ τα καφάσια το αχαλίνωτο σεξ του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου∙
Όπως φτύνει κομμάτια Αίμα στην καταβόθρα της Ελεημοσύνης.
Όπου υπάρχει Φασαρία, μυρίζει Ενοχή…
Νιότη: Τίποτα δεν έχει αναγγελθεί,
Στο Ποδήλατό μου Θύελλες και Πόλεμοι∙
Κι ο Τρόμος της εκκίνησης αειπάρθενος,
Με νήμα να υφαίνει τα Μελλούμενα.
Αργά-Αργά συγκεντρώνονται επιτροπές Φαντασμάτων,
Έχοντας διατηρήσει τον «εγωισμό» τους καλοστεκούμενο∙
Να μαίνονται για τσάκισμα των κατεργάρηδων.
Αργά-Αργά ο Πόνος συγκροτείται στις κοφτερές του ιδιότητες∙
Τινάζει την αυτοπρο(σ)βολή όπως το κέρμα οι Παρίες.
Έτοιμες οδηγίες για την κατεύθυνση,
Που είναι πάντα Μία και Μόνη∙
Ανάθεμά Σε σαν Πατρίδα με τα νομότυπα χορικά της,
Πιπιλίζεις τους Νόμους του «Αντίστροφου»∙
Καλύτερα απ’ τους Άλλους.
Ωριμότητα: Τίποτα δεν αναμένεται!
Το ανοίκειο μιας μικροασθένειας είναι πως αφήνει μετέωρη,
Μετέωρη κι εντελώς ακατοχύρωτη την κατάρτιση των Γιατρών∙
Το ασυγχώρητο των εξ αμελείας πλημμελλημάτων είναι,
Είναι πως φράζει τη διεκδίκηση αγανάκτησης για τιμωρία∙
Το ανεπίτρεπτο της αυτοχειρίας είναι,
Είναι πως κλείνει τους «νέους δρόμους» κατανάλωσης.
Το αμάρτημά μου είναι,
Είναι που στην αντιπαράθεσή μου με τον Κόσμο∙
Δεν πήρα ποτέ το μέρος του Κόσμου.
Ανάθεμα τη Συμφορά μου,
Να αδικιέται μέσα στην ύποπτη παρόρμησή Σου.
Η θωριά η Αιώνια εν αμαρτίαις…
Νιότη: Οι σερβιέττες δεν επαρκούν να στύψουν,
Του Τεράστιου Συμπλέγματος τη μονομανία∙
Μήτε το «τέρμα κοντέρ» για μία ακόμη παλινδρόμηση.
ΌΛΟΙ οι συμμαθητές με γάμησαν στην τουαλέτα,
Τα σκαρφαλώματα στο πρώτο δεντρόσπιτο∙
Διδάχτηκα στο Σχολείο, ξέρεις,
Να πυροβολώ εξ επαφής∙
Κι όταν στο πεζοδρόμιο χυμένα τ’ ανατιναγμένα μυαλά,
Όλη συγκεντρωμένη του Κόσμου η Διανόηση∙
Να κατακτήσει το τσαγανό της Υπερβολής μου,
Όλη της Φειδώς την απένταρη δυστροπία.
Ποια είσαι;
Προβάλλεις μια δυσάρεστη γεύση,
Με νεφέλες Σταθερότητας∙
Κομματιάζομαι εντελώς ενάντιά μου,
Με την αυθόρμητα εύθραυστη μορφή μου…
Ωριμότητα: Την Πρώτη Φορά,
Το δίλημμα του ξύλινου θεατρίνου∙
Με την όρθια στάση στο πορφυρό βελούδινο σαλόνι,
Τώρα ποτίζω «φίκους μπέντζαμιν» σ’ ένα στενό μπαλκόνι∙
Μια «κόντρα αυτόνομη» η ασπρό-γκρίζα απόχρωση του κορμού τους,
Μια κραυγή από Αρχαία Τραγωδία το γυαλιστερό φύλλωμά τους.
Ο ιδιοκτήτης νομίζει πως «ψυχαναλύομαι»,
Μια πυρρά έκπληξης εν τέλει και πάντα επικίνδυνες οι φαντασιώσεις∙
Της Πρώτης Φοράς.
Τα βασανιστήρια ξέρεις,
Δεν χρησιμεύουν για να μας προστατεύσουν∙
Αν θα κλέβαμε ίσως,
Ίσως αν κλέβαμε το κενό χαρτί Του Ύπνου∙
Έστω για λίγο…
Ήταν λαθεμένοι οι οιωνοί ή εμείς λάθος τους ερμηνεύουμε;;
