Η βούληση του κοινωνικού…

Η κοινωνική κατάσταση είναι χαοτική. Κανείς απ’ τους δρώντες, άτομα ή ομάδες, δεν προτείνει σχεδιασμό ανέλιξης απ’ το πυρ το εξώτερον των κανιβαλικών πρακτικών. Οι διανοούμενοι, των οποίων βασικό μέλημα θα έπρεπε να είναι η άσκηση έντονης και συσπειρωμένης κριτικής στην οιασδήποτε μορφής εξουσία και στους θεσμούς, παρουσιάζουν σώμα κατακερματισμένο κι επαμφοτερίζουν σε διελκυστίνδα πρόκρισης του ιδιωτικού συμφέροντος. Ο κάθε «πικραμένος» πασχίζει να κερδίσει λίγους «πόντους προβολής», να διατρανώσει το ρίζωμα της ηγετικής του όψης, να κεφαλαιοποιήσει ακόμη και την παραμικρή χρήση αναλυτικών κατηγορημάτων.

Σαν προπατορικό αμάρτημα, οι ανισότητες είναι εδραιωμένες. Σαν αντιπολιτευτικές δυνάμεις, οι πνευματικές διαστάσεις δεν ευαγγελίζονται στην ουσία παρά ένα χάσμα μεταξύ «Είναι» και «Δέοντος», το οποίο υπερβαθαίνει αδιαλείπτως. Άριστα επαληθεύει η ρήση του Hedley Bull όταν υπερθεματίζει: «…Η χρήση κάθε είδους βίας ως αντίδραση σε αυτό που θεωρούν παραβίαση των κανόνων είναι αποδεκτή σε όλες τις κοινωνίες ως νόμιμη. Δεν υπάρχει γενικό δικαίωμα για αυτοδικία, που να ισχύει για κάθε άτομο ή ομάδα στο εσωτερικό καμίας κοινωνίας. Μόνο η ίδια η Κοινωνία στο εσωτερικό της έχει το δικαίωμα να διαπράξει κάτι τέτοιο χρησιμοποιώντας βία»…

Το μέλλον είναι αθώο…

Κραύγαζε ο Nietzsche πριν δεκάδες χρόνια. Ακόμη και η τάση να πραγματευτεί ένας γραφιάς, τη δυσπρόσιτη δομή της επικυριαρχίας πάνω στη ζωή του ή στις ζωές των συμπολιτών, είναι σαν να χτυπά γυμνά τα χέρια πάνω σε ακάλυπτη λάμα. Είναι ένα τεκμήριο άξιο προσοχής, ίσως και χλευασμού.

Κι όταν έχουμε ήδη φυτέψει το δέντρο μας, του οποίου η κρίση ξεχωρίζει για τη νηφαλιότητά μας και την αφυπνιστική μας επενέργεια;

Κι όταν έχουμε ήδη γεννήσει ένα παιδί, του οποίου η ύπαρξη δηλώνει τη διαύγεια των επιχειρημάτων μας και την τεκμηρίωσή τους;

Κι όταν έχουμε ήδη γράψει ένα βιβλίο, μέσα στις αράδες του οποίου ελλοχεύουν η κληρονομιά και το πρόταγμα της αυτονομίας μας;

Η λύπη ομορφαίνει, επειδή της μοιάζουμε…

Πόσο πιο άρτια να δώσει κανείς την έννοια της Λύπης εκτός απ’ την Τέχνη, ειδικότερα εκτός απ’ την Ποίηση, κι ακόμη ειδικότερα απ’ την πένα του μοναδικού Ελύτη…

* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.

Pages: 1 2