Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.
«Το ιατρικό κατεστημένο έχει γίνει σημαντικότατη απειλή για την υγεία. Το ιατρικό επάγγελμα εξουσιάζει την επιστήμη της ιατρικής. Το αποτέλεσμα είναι ολέθριο και παίρνει διαστάσεις επιδημίας…»
Ιβάν Ίλλιτς
Η Λέσχη της Ρώμης…
Στην υγειονομική περίθαλψη τίθενται ολοένα και περισσότεροι περιορισμοί από επαγγελματίες, χωρίς να διευκρινίζεται αν η επιστασία δηλώνει αρωγή στον απλό πολίτη ή στα υγειονομικά επαγγέλματα. Επί στρογγυλής τραπέζης οι «ειδήμονες» και υπό την αιγίδα όχι των εταιρειών Φορντ-Φίατ-Φολκσβάγκεν αλλά των Novartis-Merc–Pfizer-Glaxosmithkline και συναφών, οι αρχαιρεσίες στήνονται μαεστρικά σταθεροποιώντας το δογματικό άβατον της ιατρογενούς επιδημίας και εξοβελίζοντας τον άνθρωπο απ’ το δικαίωμα αντίληψης-ταξινόμησης-λήψης αποφάσεων. Το ιατρικό μονοπώλιο επεκτείνεται σφετεριζόμενο την ελευθερία του ανθρώπου. Οι κοινωνίες, Δεξιές κι Αριστερές, εκχωρούν στην επιστήμη της ιατρικής απεριόριστες παρεμβάσεις μέσω της πώλησης ιατρικών προϊόντων-υπηρεσιών, ακρωτηριάζοντας ταυτοχρόνως την αυτόνομη-ανοσοποιητική αντιμετώπιση των περιπλοκών έστω και ήσσονος σημασίας. Δόκιμη αναφορά σ’ αυτό το σημείο θα ήταν στη δίωξη αρκετών γονέων εν έτει 2013, οι οποίοι αποφάσισαν να προβούν σε κατ΄ οίκον τοκετό αλλά κι ενταφιασμό του πλακούντα κάνοντας και τη σχετική δήλωση στο Ληξιαρχείο της περιοχής. Ο Κος Κλεάνθης Γρίβας, ιατρός-κοινωνιολόγος, του οποίου εκδιώχθη και η κόρη στο πλαίσιο της ίδιας «παρανομίας», υποστηρίζει πως παλαιότερα «ο μεν τοκετός στο σπίτι δεν είχε τη σημερινή οικονομική σπουδαιότητα για κάποια επαγγελματική συντεχνία, ο δε πλακούντας δεν είχε την εμπορική αξία που έχει σήμερα, ως υλικό-αντικείμενο διαχείρισης. Τομείς όπου παίζονται μεγάλα συμφέροντα…». Οι λαοί της Δύσης μετεξελίσσονται σε αρρωστοφοβικοί-θανατοφοβικοί, με αποτέλεσμα ο ίδιος ο οργανισμός, ως άσηπτος, να επιτίθεται στον εαυτό του λόγω ελαχίστης έκθεσής του σε παθογόνα. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, σαν άλλο ιερατείο, ανακοινώνει καθημερινά επίπεδα επικινδυνότητας κι επιφυλακής υπό νεφελώδη κριτήρια, βυθίζοντας σε πανικό εκατομμύρια ανθρώπους και προτρέποντας τους σε χρήση φαρμάκων αμφιβόλου ενίοτε εγκυρότητας κι αναγκαιότητας. «Οι καινές επιδημίες είναι εν πολλοίς τεχνητές-ιατρογενείς-μηντιακές. Δεν υπάρχουν μέχρι να κοινοποιηθούν και οι πληθυσμοί να αρχίσουν να συμπεριφέρονται αντίστοιχα προς αυτές.» υποστηρίζει ο Κος Πέτρος Αργυρίου για να επαυξήσει ο Κος Goldacre Ben με την ρήση «Αν οι ασθενείς μάθαιναν τι επιτρέπουν οι γιατροί-ερευνητές-ρυθμιστικοί φορείς να εξυφαίνεται πίσω απ’ τις πλάτες τους, θα θύμωναν, επειδή θα κατανοούσαν πως η ιατρική δεν βασίζεται σε ενδείξεις-πορίσματα, που προκύπτουν από αξιόπιστες δοκιμές, αλλά σε δοκιμές, οι οποίες εμφανίζουν συχνά θεμελιώδη προβλήματα.». Ο ζωντανός οργανισμός έπαψε να ανταποκρίνεται στο περιβάλλον-στις εσώτερες αντιμαχίες και μετετράπη σε άθυρμα τεχνικής χειραγώγησης ένεκα της πρότερης μετατροπής της υγειονομικής περιθάλψεως σε εγχείρημα, που παράγει αρρώστια. Συνακόλουθα η ιατρικοποίηση της ζωής επαφίεται στη διόγκωση της έννοιας περίθαλψη πέρα απ’ τα επιτρεπτά-κρίσιμα όρια. Αυτή η ετεροτοπία καθίσταται άκρως νοσογόνα: οφείλει να παράγει περισσότερες κλινικές βλάβες απ’ τα δυνητικά της οφέλη-χαλυβδώνει το πολιτικό υπόβαθρο, που περιάγει την κοινωνία σε λανθάνουσα ολοπάθεια-εξαπατά κι αποπροσανατολίζει το άτομο απ’ τις ενδογενείς ικανότητές του προς ίαση, μερική ή ολική. Απότοκο της δυστοπίας είναι η διαίρεση των ανθρώπων σε δύο ομάδες εθισμένων: αφ’ ενός οι μακρόθυμοι, στους οποίους χορηγούνται ανεξέλεγκτα φάρμακα, αφ’ ετέρου τα θύματα της μακροθυμίας τους, οι οποίοι σπαράσσονται απ’ τις επιπτώσεις των χορηγηθέντων ουσιών…
Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…
Κινίνο-όπιο-ιπέκα συνόψιζαν τον κατάλογο των ουσιών, και μόνο στο λυκαυγές του 20ου αιώνα με την εμφάνιση της ασπιρίνης διευρύνεται το περιεχόμενο του πίνακα. Απ’ το 1899 ως και το 1950 ο αριθμός των φαρμάκων εκτινάσσεται στο μέγιστο με χιλιάδες νέες κυκλοφορίες, απ’ τις οποίες ελάχιστες απεδείχθησαν ασφαλείς και αποτελεσματικές, σύμφωνα με τον έλεγχο, που διεξήχθη απ’ τη Διεύθυνση Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ το 1962. Από ‘κει και ως τις μέρες μας η παρακμή της εποχής των φαρμάκων είναι σε συνεχιζόμενη τροχιά. Το 2008 27 κυβερνήσεις προέβησαν σε ρυθμιστικές πράξεις για 88 φάρμακα, αν και ανήκαν στον «ενοποιημένο κατάλογο προϊόντων προς απαγόρευση του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας», για να αποτελέσουν τεράστιες εμπορικές επιτυχίες. Σίγουρα ιατρική δεν υφίσταται χωρίς φάρμακο, χωρίς αυτό να εκχωρεί κανένα δικαίωμα απόκρυψης στοιχείων. Το οικοδόμημα της ιατρικής δυστυχώς παρουσιάζει ετοιμόρροπη εικόνα, λόγω της συστηματικής αλλοίωσης, στην οποία υπόκειται. Ο γιατρός ενημερώνεται προφορικά για την εγκυρότητα μιας θεραπείας από εμπορικούς εκπροσώπους-ιατρικούς επισκέπτες, έμμισθοι υπάλληλοι φαρμακοβιομηχανιών. Ο ασθενής προσέρχεται απαίδευτος επιδεικνύοντας πλήρη εμπιστοσύνη στον θεράποντα. Κανένας απ’ τους δύο δεν μπορεί να επαγγέλλεται τον ηθικό, αφού μέσα στην εκούσια ή ακούσια αδαημοσύνη τους απεργάζονται δεινά κατά της ανθρωπότητας. Ο νόμος δίνει την δυνατότητα σε μία εταιρεία να διεξαγάγει επτά δοκιμές αλλά να δημοσιεύσει μόνο τις δύο, οι οποίες κατά περίεργο τρόπο απολήγουν σε θετικά αποτελέσματα. Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο θα ήταν να αναφερθεί, πως το 85% των φαρμάκων, που χρηματοδοτούνται απ’ την Βιομηχανία δίνουν θετικά αποτελέσματα, ενώ όσα τυγχάνουν κρατικής χρηματοδότησης αγγίζουν μόνο το 50%. «Τα αποτελέσματα όλων των τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών είναι ευνοϊκά για το φάρμακο του χορηγού», ανακεφαλαιώνει η μελέτη των Fries & Krishnan το 2004. Στο σύνολό της η έρευνα παρουσιάζει πως κανένα αποτέλεσμα αρνητικό δεν δημοσιεύεται. Έστω βέβαια και τα μισά στοιχεία να αποσιωπώνται, είναι εύκολο να πείσουμε για κάτι που δεν ισχύει. Οι επιπτώσεις απόκρυψης στοιχείων συνιστά μέγιστο κίνδυνο, όχι τόσο για τον ειδήμονα, ο οποίος σε πιθανότητα παρενεργειών νίπτει τας χείρας του, όσο για τον ασθενή, ο οποίος είναι έρμαιο επιπλοκών και θύμα κερδοσκοπίας. Τη δεκαετία του 1980 χορηγήθηκαν αντιαρρυθμικά φάρμακα σε ασθενείς, που είχαν υποστεί καρδιακή προσβολή, ενέργεια συνετά προληπτική μεν καταστροφική δε, αφού μία ουσία, που εμπεριεχόταν οδήγησε στον θάνατο 100.000 ανθρώπους. Ενώ κινούμαστε σε περιβάλλον τεχνοκρατικό-επιστημοκεντρικό η παράνοια δηλοποιεί το σύμπτωμα μιας διαταραγμένης ανθρωπότητας, η οποία φαντάζεται τυχαίες μεταλλάξεις ιών την ίδια στιγμή κατά την οποία αδιαφορεί για όλους τους δυνητικά υπαρκτούς μεταλλαξιογόνους παράγοντες, οι οποίοι επισείουν σημαντικότατη απειλή, όπως ο ηλεκτρομαγνητισμός και οι εστίες ραδιενέργειας-τα χημικά απόβλητα σε υψηλές συγκεντρώσεις και οι μεταλλαγμένες καλλιέργειες-νοσοκομεία ως νοσογόνες εστίες και η άκρατη λήψη αντιβιοτικών. Οι συνομωσίες λοιπόν περί γρίπης πουλερικών-χοίρων και συναφών επιζωοτικών ιών δεν στόχευαν εξ αρχής παρά στη διάδοση-πώληση του αντιϊκού tamiflou και παρεμφερών σκευασμάτων. Παρτίδες εμβολίων διανεμήθηκαν ανά τον κόσμο μετά συνάψεως παχυλών συμβολαίων υποστηριζόμενα χρηματικά απ’ τον κρατικό κορβανά. Σύμφωνα με μελέτη-βόμβα που δημοσιεύτηκε το 2011, οι «εξ ατυχήματος» φαρμακογενείς θάνατοι πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς ξεπερνώντας ως αιτία θανάτου ακόμη και τα τροχαία στις ΗΠΑ. Ένας μελετητής της πληθώρας των στοιχείων επαμφοτερίζει ανάμεσα στην εγκληματική αμέλεια και στην εγκληματική πρόθεση, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο μπροστά στα δεδομένα: το 2009 η Pfizer καταβάλλει πρόστιμο εμπράκτου ενοχής στις αμερικανικές αρχές 2.300.000.000 $ για παράνομη διακίνηση των προϊόντων Bextra–Geodon–Zyvox–Lyrica. Την ίδια χρονιά το πρόστιμο της εταιρείας Eli Lilly για παράνομη προώθηση του Zyprexa ανέρχεται σε 1,4 δις $. Ακολουθούν το 2012 η Abbot Laboratories για το Depacote με 1,5 δις $ και η Glaxosmithklineνα στοχεύει σε ρεκόρ προστίμου 3 δις $ για τα προϊόντα Avandia–Wellbutrin–Paxil. Οι πρακτικές των εταιρειών, ας σημειωθεί, χαρακτηρίζονται στις σχετικές ανακοινώσεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ως εγκλήματα. Ακόμη κι αν αντιδιαστείλουμε τον υποτιθέμενο ανταγωνισμό ανάμεσα στους ίδιους τους κολοσσούς-εταιρείες, ώστε η μία να καταγγέλλει την άλλη προς όφελός της, σαν τα σκυλάδικα στην παραλιακή, που το ένα «κλείνει» το άλλο εναλλάξ, πάλι το ίδιο ερώτημα της αβεβαιότητας του καταναλωτή επικρέμαται σαν δαμόκλειος σπάθη και τα χρηματικά ποσά μόνο σαν «ακριβά συγχωροχάρτια», όπως εύστοχα χαρακτηρίζει ο Κος Αργυρίου, μπορούν να εκληφθούν…
Εντός των τειχών…
Ιδιότυπα επινοήματα της Γαλλικής Επαναστάσεως αποτελούν οι εξής ατεκμηρίωτοι μύθοι, που διαβεβαίωνε ο Διαφωτισμός: απ’ τη μία πως οι Γιατροί πλέον θα εκτελούν χρέη κληρικού κι απ’ την άλλη πως η αρχέγονη υγεία θα αναδυόταν εκ νέου να αναπληρώσει το απύθμενο κενό της πολιτικής τελμάτωσης. Η αρρώστια έγινε λοιπόν δημόσιο ζήτημα για να το επιβουλεύονται Ρυθμιστικοί φορείς-Επαγγελματικά σωματεία-Επιτροπές Δεοντολογίας, οι οποίοι ανεξαιρέτως συνηγορούν τεχνηέντως στην απόκρυψη στοιχείων. Στην καλύτερη των περιπτώσεων κάποια ανάλογη οργάνωση θα συνιστά απλή βιτρίνα εγκυρότητας, όπως το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας και Κλινικής Αριστείας, το οποίο ιδρύθηκε απ’ τη Βρετανική Κυβέρνηση με σκοπό την κατάρτιση προσεγμένων-αντικειμενικών συνόψεων όλων των διαθέσιμων στοιχείων για νέες θεραπείες. Σύμφωνα με τον Κο Goldacre Ben, το εν λόγω Ινστιτούτο δεν έχει καμία δυνατότητα πρόσβασης σε στοιχεία, που αποκρύπτουν ερευνητές-φαρμακευτικές, ή αν έχει αυτή είναι τόσο περιορισμένη όσο κι ενός απλού πολίτη. Παρ’ όλα αυτά εμφανίζεται σαν υπεύθυνο όργανο λήψης αποφάσεων αποτελεσματικότητας θεραπειών και σχέσεις κόστους-θεραπειών. Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο η Ρυθμιστική Αρχή φαρμάκων & Προϊόντων Υγείας=MHRΕ και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων=EMA έχουν πρόσβαση στις πραγματικές πληροφορίες, τις οποίες ωστόσο ποτέ δεν μοιράζονται με ασθενείς-γιατρούς-Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας και Κλινικής Αριστείας=NICE. Περιοδικά πανεπιστημιακών εκδόσεων συνιστούν εχέγγυα αμεροληψίας και ποιότητας. Οι εκδότες όμως, πανεπιστημιακοί και οι ίδιοι, άγονται και φέρονται από προσωπικά τους συμφέροντα κι επομένως δεν λειτουργούν πάντα προς το συμφέρον της επιστήμης. Είναι ευρέως διαδεδομένη η συμπεριφορά πανεπιστημιακών, που διεξάγουν έρευνες χρηματοδοτούμενες από φαρμακευτικές, να υπογράφουν «ρήτρες εχεμύθειας», που τους απαγορεύουν τη δημοσιοποίηση αναλύσεων χωρίς τη συγκατάθεση του χορηγού. Όταν ο χορηγός έχει το δικαίωμα απαγόρευσης, θα πρέπει να δηλώνεται η ύπαρξη ρήτρας εχεμύθειας στην πανεπιστημιακή μελέτη-στο πρωτόκολλο της δοκιμής-στην καταχώρηση του αρχείου, τα οποία θα είναι προσβάσιμα στο κοινό, ώστε όσοι διαβάζουν τα ευρήματα, να μπορούν να κρίνουν μόνοι τους την αξιοπιστία τόσο του χορηγού όσο και του ερευνητή. Στην ουσία επαφίεται στη νομοθεσία να καταργήσει τις ρήτρες χωρίς να αφήσει παραθυράκια. Τα επαγγελματικά σωματεία οφείλουν να πάρουν ξεκάθαρη θέση απέναντι στην παραπτωματική συμπεριφορά των δημοσιεύσεων εκ μέρους ερευνητών-φαρμακευτικών, ώστε να αποφεύγεται η παραπλάνηση των γιατρών και η επιδείνωση της κατάστασης των ασθενών. Οι Επιτροπές Δεοντολογίας οφείλουν να ενημερώνονται αλλά και να παρεμβαίνουν με αδιάφθορο τρόπο σε περιπτώσεις κάποιου ερευνητικού προγράμματος, του οποίου οι υπεύθυνοι δημοσιεύουν τα αποτελέσματα με την παρέλευση πέραν του ενός έτους απ’ τις δοκιμές. Μόλις το 2007 ψηφίστηκε νόμος, που απαιτεί την καταχώρηση όλων των δοκιμών σχετικά με φάρμακα-θεραπείες. Νόμος ωστόσο ανεφάρμοστος, αφού η κλινική επαφίεται σε φάρμακα, που παρασκευάστηκαν κατά τη χρυσή εποχή πριν από περίπου τριάντα έτη, πράγμα που καθιστά αδύνατη την πρόσβαση σε όλες τις δοκιμές. «Τα περισσότερα απ’ αυτά συνταγογραφούνται απερίσκεπτα, αφού οι γιατροί παρασύρονται απ’ τα μη αντιπροσωπευτικά δείγματα δοκιμών, οι οποίες επιλεκτικά δημοσιεύτηκαν, αφού πρώτα θάφτηκαν τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα σε μυστικά υπόγεια αρχεία του Τσέσαϊρ», υποστηρίζει ο Κος Goldacre Ben. Δυστυχώς αποδεικνύεται πως και μετά το 2007 οι Επιτροπές Δεοντολογίας επιτρέπουν σε εταιρείες-μεμονωμένους ερευνητές με ιστορικό απόκρυψης δεδομένων να συνεχίζουν δοκιμές σε ανθρώπους…
Πειραματικές μειονότητες…
«Το πυρηνικό κουτί της Πανδώρας», κατά τον Κο Αργυρίου, που σκόρπισε τον θάνατο σε ανυπεράσπιστους ιθαγενείς στα νησιά Marshall, στις κατά συρροήν πυρηνικές δοκιμές. Άτομα-ομάδες περιθωριοποιημένα-ιδρυματοποιημένα χωρίς δυνατότητα αντίδρασης-αντίστασης. Ασθενείς σε τελικό στάδιο νόσου. Φυλακισμένοι ή άστεγοι. Ο ιατρικός πειραματισμός δεν έχει τέλος ούτε έλεος. Κατά τη διετία 1931-1933, στο νοσοκομείο Έλγιν του Ιλλινόις, ενέσεις ραδίου έγιναν σε ψυχιατρικούς ασθενείς. Ο σκοπός του πειράματος ήταν καθαρά ερευνητικός και όχι θεραπευτικός, με τους ασθενείς να είναι έρμαια στις προθέσεις-αποφάσεις των ειδικών. Απ’ το 1963 και μετά φυλακισμένοι, εύρωστοι και υγιείς, χρησιμοποιήθηκαν σαν πειραματόζωα σε ερευνητικό πρόγραμμα με επικεφαλής τον έγκριτο επιστήμονα Carl Heller. Ακτινοβολήθηκαν στους όρχεις προκειμένου να διαπιστωθούν οι επιδράσεις της ακτινοβολίας στα σπερματοκύτταρα-στην σπερματογένεση-στην έκκριση ορμονών. Τα υποκείμενα του πειράματος δεν ενημερώθηκαν ποτέ πλήρως κι ενδελεχώς, απλά δελεάστηκαν απ’ τα οικονομικά κίνητρα, που τους προσφέρθηκαν, 25 $ ημερησίως. Το δέλεαρ στα ανήλικα του σχολείου Fernald της Μασαχουσέτης το 1946, ένα ίδρυμα για «πνευματικά καθυστερημένα παιδιά», ήταν ένα λίτρο γάλα ημερησίως και απλά «εθελοντικά» θα συμμετείχαν σε μια σειρά διατροφικών πειραμάτων με ραδιοϊσότοπα, τα οποία τοποθετούταν στο πρωινό τους. Στο πλαίσιο του ίδιου ερευνητικού προγράμματος, οι πειραματισμοί συνεχίστηκαν τα έτη 1950-1953 με χορηγία ραδιενεργού ασβεστίου. Ο σκοπός δεν ήταν για άλλη μια φορά θεραπευτικός αλλά ερευνητικός, ώστε να μελετηθεί η απορρόφηση των στοιχείων και η κατανομή τους στο ανθρώπινο σώμα. Στις 24 Μαρτίου1945 ο Ebb Cade μετά από τροχαίο ατύχημα διεκομίσθη στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Oak Ridge. Κατά την περίθαλψή του του χορηγείται εν αγνοία του πλουτώνιο σε ενέσιμη μορφή. Η ενέργεια αποτελούσε προϊόν απόφασης του διοικητή υγείας του Los Alamos Luis Hempellman και ο Ebb Cade Human Product-12, κωδικοποιημένο όνομά του, συνιστά τον πρώτο νοσοκομειακό ασθενή, ο οποίος υπόκειται στην ανάλογη δράση. Μερικά χρόνια αργότερα άλλοι άνθρωποι έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης στο νοσοκομείο της Βοστόνης, όπου γίνονταν δοκιμές σε ανυποψίαστους-ανενημέρωτους ασθενείς μέσω χορήγησης ουρανίου προς έρευνα για την κακοήθεια στον εγκέφαλο. «Στην ουσία πρόκειται για το ίδιο ερευνητικό πρόγραμμα Manhattan Project, του οποίου οι εντολοδόχοι ήσαν διάσπαρτοι σε διάφορα πανεπιστήμια-νοσοκομεία και χορηγούσαν ραδιενεργές ουσίες ζιρκονίου-πλουτωνίου-πολωνίου σε ασθενείς, οι οποίοι είχαν χαρακτηριστεί ως ασθενείς τελικού σταδίου» δια πένας Κου Αργυρίου…
Από τον Άννα στον Καϊάφα…
Ο ασθενής ερείδεται στους εκπροσώπους της Ιατρικής προς πιθανή λήψη απόφασης, αποθέτοντας τις προσδοκίες του στα συστήματα διασφάλισης της ορθότητας της αποφάσεως και δεδομένου ότι η εμπλοκή του σε κάθε απόφαση είναι χρονοβόρα, πόσω μάλλον όταν η κατάστασή του επείγει. Μια όμως φαρμακευτική θέλει τη συνεχή χορηγία φαρμάκων της από γιατρούς και το επιτυγχάνει έστω και καμουφλάροντας την προσπάθεια σαν καμπάνια ενημέρωσης-βοήθεια προς άμεση λήψη απόφασης, διότι η αλήθεια είναι πως σύμφωνα με έρευνες ένας γιατρός θα έπρεπε να αφιερώνει ημερησίως 29 ώρες προς μελέτη ερευνών-δημοσιεύσεων, που αφορούν στον τομέα του, πράγμα πρακτικά αδύνατον. Οι φαρμακευτικές για να επιτύχουν τον στόχο τους, διαφημίζουν τις θεραπείες-σκευάσματα σε περιοδικά υπερτονίζοντας τα οφέλη αλλά υποτιμώντας τους κινδύνους. Προσφέρουν πλούσια δώρα-πληρωμένες διακοπές, αλλιώς ειπείν συνέδρια, κατά τα οποία παρουσιάζεται απίστευτος αριθμός ερευνών αλλά οι μισές εμφανίζονται στην επίσημη βιβλιογραφία, ώστε να καθίσταται αδύνατος ο εντοπισμός τους. Γιατροί και ιατρικοί επισκέπτες αναπτύσσουν προσωπικές σχέσεις, οι οποίες αναφαίνονται κι αναπόφευκτα-αμοιβαία επωφελείς. Ένας γιατρός έχει ανάγκη από συνεχή εκπαίδευση. Στις δεκαετίες που παρήλθαν απ΄ την αποφοίτησή του η επιστήμη της ιατρικής έχει αλλάξει ριζικά. Η μετεκπαίδευση κοστίζει ακριβά και το Κράτος δεν είναι διατεθειμένο να αναλάβει την ευθύνη. Οι φαρμακευτικές επωμίζονται τη χρηματοδότηση διαλέξεων-σεμιναρίων-εκπαιδευτικού υλικού-ημερίδων-συνεδρίων, με το αζημίωτο φυσικά. Επιπρόσθετα προσλαμβάνουν ειδικούς κειμενογράφους, οι οποίοι συντάσσουν επιστημονικά άρθρα σύμφωνα με τις εμπορικές προδιαγραφές και ζητούν από πανεπιστημιακούς να τα υπογράψουν. Προβαίνουν σε δωρεές σωματείων ασθενών. «Το 2014, το περιοδικό Hot Doc αποκαλύπτει κύκλωμα 4000 (!!!) Ελλήνων γιατρών που λαδώνονται υπό την πρόφαση της συμμετοχής τους σε στατιστικές μελέτες από την εταιρία Pfeizer για να σπρώξουν το φάρμακο για την μείωση της «κακής χοληστερόλης» Lipitor που ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία των στατινών. Οι στατίνες είναι φάρμακα best seller που φέρνουν στις φαρμακευτικές εταιρίες έσοδα πολλών δισεκατομμυρίων.», υποστηρίζει ο Κος Αργυρίου σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στις 19 Ιανουαρίου 2017. Ο φαρμακευτικός κλάδος δαπανά δυο φορές περισσότερα κονδύλια για διαφήμιση παρά για πραγματική έρευνα, χρήματα τα οποία προέρχονται στην ουσία απ’ τους ίδιους τους ασφαλισμένους ασθενείς. Απ’ το 1997 οι κανονισμοί έχουν κατά πολύ χαλαρώσει, ώστε οι διαφημίσεις φαρμάκων να επιτρέπονται σε έντυπα περιοδικά και σε τηλεοπτική μορφή, με τις παρενέργειες να τρέχουν περιληπτικά με αστραπιαία ταχύτητα στο κάτω μέρος της οθόνης…
Pages: 1 2
