Τα βράδια δεν κοιμάμαι!
Έρχονται στο κρεβάτι μου δίπλα Σκιές με τ’ αποστεωμένα χαρακτηριστικά τους και την εύλογη απόγνωση, με τ’ αδιέξοδα και τη θλιβερή βία στα βουλιαγμένα τους μάτια.
(Πατήστε για να ακούσετε την απαγγελία)
Αυτοί που σκαρφάλωσαν απ’ της Φυλακής τα σίδερα για να αιχμαλωτίσουν τη Χίμαιρα απ΄ τα ευτελή ανταλλάγματά της.
Και γίναν ήρωες μέσα στην αποκλήρωσή τους. Και γίναν λάβαρα μέσα στ’ άτυπα συμπτώματά τους.
Και γίναν πρόπλασμα μέσα στην εναρμονισμένη κώφευση του περιρρέοντος αυτισμού.
Μία Γυναίκα κακοποιημένη και το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτους της στο απέραντο φανταχτερό μιας Κοινωνίας σάπιας ,
που ανυψώνει τους Ιησουίτες καταποντίζοντας τις αγαθές προθέσεις της δήλωσης υπέρ της ανυπαρξίας των προσευχηταριών.
Ένας μαθητής νεκρός από όπλο αστυνομικού κι η γραμμική αφήγηση της πρόγνωσης της φονικής υποθήκευσης του μέλλοντός του
υπό τα απαθή βλέμματα μιας Πολιτείας εν αποσυνθέσει.
Μια ανήλικη Παλαιστίνια φυλακισμένη κι η χρονικογραφία της προβλεπόμενης υπαγωγής της σε δρώμενο εικαστικό
υπό την παχυδερμία μιας Επικαιρότητας που νοιάζεται για την ακροαματικότητα και τα κάλπικα χαρτονομίσματά της.
Ένας φοιτητής δολοφονημένος κι η διεκτραγώδηση της αυτοεκπληρούμενης προφητείας ενός Κόσμου με τα αιχμηρά αντικείμενά του,
που αρμενίζει την ένδειά του στον παραγωγικό μηχανισμό της Συνέργειας.
Δεν χρειάζεται πια να κάνω βόλτα στο κέντρο του άστεως ή κάτω απ’ τις γέφυρες ή πίσω απ’ τα κάργκο των λιμανιών και των αεροδρομίων.
Δεν χρειάζεται να ταξιδέψω πια στα γκέτο της Αμερικής, στα κλέφτικα ταμπούρια της Ασίας, στα εργασιακά κλουβιά της Αφρικής.
Είμαι δεμένη στο κρεβάτι και τους περιμένω!
Κι έρχονται Μόνοι τους.
Όλοι κι άλλοι πολλοί ακόμη, έρχονται τα βράδια με τις μυστικές τους εξομολογήσεις και μιλούν για ένα κατάστρωμα στοιχειωμένο από ουρλιαχτά σιωπηλά, και βρίζουν τη στρατηγική της γυρισμένης πλάτης, και απ’ τα ρούχα τους κρέμονται καπότες με σπέρματα ψυχολογικού συμπεριφορισμού, κι απ’ το στόμα τους τρέχουν σάλια κριτηρίων σωφρονισμού, κι οι μύτες τους στάζουν μύξες νομικών θεσμών υπακοής.
Με φωνή βραχνιασμένη εκστομίζουν πως «πέθαναν από φυλακή» κατά την εμπλοκή του Πανεπιστημίου Μακγκίλ στα πειράματα της CIA
για την οικοδόμηση της καινούριας προσωπικότητας.
Με βλέμμα που σπινθηρίζει καταδεικνύουν το λάδι που έριξε κι ο Διαφωτισμός, ώστε με τη συνειδητοποίηση της Ελευθερίας να γίνει απολύτως και ταυτόχρονα εύληπτο το «Πανοπτικόν» της πειθαρχίας.
Με αίμα παγωμένο σιχτιρίζουν τον Γιούεν Κάμερον, που ζύμωσε το ψωμί στην κολυμβήθρα της γέννησης ενός «Καταστατικού κάποιων Ψυχικών Διαταραχών».
Με ουλές μελανιασμένες καταψηφίζουν τον Θετικισμό, που επιστημοποίησε την παραβατικότητα κραδαίνοντας τα πρόστυχα σχόλιά του στην αναγωγή βιολογικών-ψυχολογικών-κοινωνιολογικών παραγόντων.
Με τραυματισμένο αλφαβητάρι αποδοκιμάζουν τον «ψευτό-προοδευτικό Σοσιαλισμό», που έδεσε πολλούς κορμούς δέντρων μαζί με κάβους χοντρούς πάνω στη «σύγχρονη κουλτούρα έκτακτων μέτρων».
Επικηρυγμένη η προσγείωσή τους κι ανώμαλη πάνω σε μια σκοτία παραμορφωμένη π’ ανήγγειλε διάλογο μαζί τους, ισότιμο επιφανειακά αλλά διαστρεβλωμένο εσκεμμένα .
Τα ρούχα τους σαπουνισμένα, καθώς της απομόνωσης η γεύση τους κοίμιζε σε κρεβάτι με παραπέτια μην «πέσουν», κι επέμενε να τους μάθει να πιπιλούν το δάχτυλο κάθε που έκλαιγαν, επειδή δεν είχε χρόνο για να τους ακούσει.
Η ερημιά τους παγιδευμένη σ’ ένα σχολείο γεμάτο κάγκελα.
Δάσκαλοι χώναν στο στόμα ορθοφροσύνη άχρηστη με τη χοντρή της βαθμολογίας τους βέργα.
Τρέχαν αίμα στιλπνό τα χείλη στην απελπισμένη τους διαδρομή να διαπράξουν όλες τις απαγορευμένες πράξεις δίχως να συλληφθούν.
Ο Δάσκαλος δεν συλλαμβάνεται ποτέ.
(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)
Pages: 1 2
