Μαινάδα
Κάποτε ήμουν συνηθισμένη:
Δίπλα στη φασολιά του πατέρα μου καθόμουν
Τρώγοντας τα δάχτυλα της σοφίας
Τα πουλιά κατέβαζαν γάλα.
Όταν βροντούσε κρυβόμουν κάτω από μια πέτρα επίπεδη..
Η μάνα των στομάτων δε μ` αγάπησε.
Ο γέρος συρρικνώθηκε ώσπου έγινε μια κούκλα.
Ω, είμαι πια μεγάλη δεν γίνεται να πάω πίσω:
Των πουλιών το γάλα είναι πούπουλα,
Τα φύλλα της φασολιάς μουγκά σαν χέρια.
Λίγα έχει να κάνεις αυτό το μήνα.
Οι νεκροί ωριμάζουν μέσα στ` αμπελόφυλλα.
Μια κόκκινη γλώσσα υπάρχει ανάμεσά μας.
Μητέρα, κρατήσου έξω απ` την αυλή μου,
Γίνομαι κάποιος άλλος.
Σκυλίσια μορφή, μακελάρη:
Τάισέ με τα μούρα του σκότους.
Τα βλέφαρα δε λένε να κλείσουν. Ο χρόνος
Ξετυλίγει την ατέλειωτη λάμψη του από τον
Μεγαλόπρεπο ομφαλό του ήλιου.
Πρέπει να την καταπιώ όλη.
Κυρά, ποιοί είναι αυτοί οι άλλοι μέσα στου φεγγαριού την δεξαμενή–
Σε μεθυσμένη νάρκη , τα μέλη τους σε συμπλοκή;
Μαύρο είναι το αίμα κάτω από αυτό το φως..
Πες μου τ` όνομά μου.
