Η αντιπαράθεση ανάμεσα στο ατομικό και στο οικονομικό δικαίωμα στην πασοκική περίοδο της ευμάρειας κυοφόρησε το δίπολο ανάμεσα στο οικουμενικό όραμα και στον πολιτισμικό σχετικισμό. Κι εδώ βρίσκει την υπόστασή του το έθνος-κράτος και το κύρος του ο διεθνισμός, οι οποίοι σε σύμπνοια αγαστή παλεύουν για να μην «παραλύσει ο παραγωγικός ιστός» και προβιβάζουν ως θεματοφύλακα των δικαιωμάτων την Επιστήμη, οι εκπρόσωποι της οποίας ευθύνονται για:
-
την ενοχοποίηση του σώματος
-
τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως σε σύγχρονη μορφή
-
η εργαλειοποίηση των μεταναστευτικών ροών προς ικανοποίηση πελατολογίου του κράτους, αφού ανοίγουν θέσεις εργασίας για «Ειδικούς Ανθρωπιστικών Σπουδών»
-
τον αμφιλεγόμενης επαλήθευσης και «επιστημονικής» ορθότητας-εγγυρότητας εγκλεισμό ανθρώπων σε ψυχιατρικά κολαστήρια
-
τις φυλακές των πολιτικών κρατουμένων
Αυτή η πρωτόγνωρη κομματική σύμπραξη με λάβαρό της τον «υγιεινίστικο ολοκληρωτισμό» και την «εθνική ενότητα» στηρίζεται στην «ανεύθυνη συμπεριφορά» του «Πολίτη», ο οποίος εντελώς άκριτα βουτύρωσε το ψωμί του με τη γιαλαντζί «υπευθυνότητα» για να αποκρύψει τη δειλία ή τη χαμηλή αντίληψή του. Ακόμη και συλλογικότητες κοινωνιστών-αναρχιστών με δήθεν ελευθεριακό πνεύμα αλλά πολλά συμπλέγματα «ισότητας» συμπαρατάσσονται στο πλάι των κρατιστών με γνώμονα τη δημιουργία «κοινού μετώπου απέναντι στην ιογενή απειλή».
Σε ένα περιβάλλον εγγενώς πλέον ιογενές λόγω λεηλασιών-συνεχιζόμενων αναπλάσεων εξευγενισμού-εκτεταμένης αστικοποίησης ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε παρά να γεννιέται τρωτός και σε συνδυασμό με τη χορήγηση χημικών φαρμάκων να μεταλλάσεται σε παθογενές-ακρωτηριασμένο ον.
Σύσσωμη η παγκόσμια κοινότητα κοιτάζει κατά πρόσωπο τον Θάνατο και ο Φόβος ριζώνει στα μύχια την απελπισία, μια κραυγή υποταγής στον γιατρό και στον αστυνομικό, οι οποίοι ηρωοποιούνται, επειδή στην ουσία μπουντρουμιάζουν μαζικά την κοινωνικοποίηση. Το σύνθημα «μένουμε σπίτι», το οποίο μεταλλάσσεται δολίως από τους αριστερούς μη μπορώντας να δικαιολογήσουν τη συμπαιγνία στο «όταν τελειώσει, θα λογαριαστούμε», ενσωματώνει συντεταγμένα τον καταιγισμό προσταγών. Η «Ανθρωπώ» κάνει αντιπολίτευση εν μέσω συναισθηματικής φόρτισης και ιδεολογικής αυταπάτης μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τη στιγμή που εκούσια έχει ιδρυματοποιήσει τη ζωή της αξιολογώντας την επιβίωση και με όποιο τίμημα ως υψηλότερη προτεραιότητα από την ελευθερία στέλνοντας SMS στα Υπουργεία για να λάβει άδεια εξόδου από την υβριδική της κάψουλα, πάγια τακτική μικροαστικής-τεχνοδημοκρατικής νοοτροπίας.
Μία μιλιταριστική πραγματικότητα εγκαθιδρύεται στο ευρωπαϊκό ανάγλυφο, στο οποίο έχουν κατισχύσει καθεστώτα με σαφές εθνικιστικό-ρατσιστικό υπόβαθρο και εκφασίζει την καθημερινότητα, αφού:
-
απενοχοποιεί τον πλουτισμό των αλυσίδων σούπερ-μάρκετ και τη χρήση καθαρτικών-φαρμάκων
-
προωθεί την εικονική τραγικότητα στο πλαίσιο πλαστικού χρήματος-ηλεκτρονικών συναλλαγών και δοσοληψιών-μετατροπή της ήδη στρεβλής εκπαίδευσης σε απλό βομβαρδισμό πληροφοριών εξ αποστάσεως.
Η διακυβέρνηση ανθρώπων, και μόνο στο βαθμό, που αυτή παρουσιάζεται ως άσκηση πολιτικής κυριαρχίας, δεν υποπίπτει σε απλή ιστορικιστική αναγωγή εναλλαγών «Καλού» και «Κακού» στον θρόνο, όπως αρέσκονται να εικάζουν οι αντιπολιτευτές.
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι άνθρωποι εμφανίζονται πρόθυμοι να ριχτούν στη μάχη προς περίσωση του έθνους-της θρησκείας-της οικογένειας-της κοινωνικής τάξης και άλλα ανάλογα. Η αλλοίωση φτάνει σε επονείδιστα όρια προπαγανδιστικής ύπνωσης των μαζών, διότι τόσο κοσμικοί όσο και θρησκευτικοί ηγέτες έχουν πλήρη επίγνωση πως η προσθήκη μιας επίφασης «υψηλού φρονήματος» συνιστά κεφαλαιώδους σημασίας έρεισμα σε χαμερπείς σκοπούς και δολοφονικές εκστρατείες. Η θεωρία του «δίκαιου πολέμου» στον Μεσαίωνα δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά η προσπάθεια της Εκκλησίας να υπηρετήσει τον Καίσαρα χωρίς να διακινδυνεύσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στον Θεό. Η μετατόπιση του Στάλιν προς το Ορθόδοξο Πατριαρχείο το 1941, παρά τις δεκαετίες θρησκευτικών διώξεων, αποτελεί μέγιστο παράδειγμα ελιγμών πραγματιστή ή φοβισμένου ηγεμόνα.
Η διακυβέρνηση λοιπόν και οι καθολικές επιταγές ελέγχου, που ευαγγελίζονται πια τα πολτικά σχήματα, δεν καθορίζονται μέσα στο πλαίσιο Οικίας-Εκκλησίας-Έθνους.
Η διακυβέρνηση οφείλεται σε κάποιο σύστημα υποτέλειας για τον απλό λόγο πως το «Κράτος δεν υπάρχει παρά μόνο για τον εαυτό του και πάντα σε σχέση με τον εαυτό του», όπως διατείνεται ο Michel Foucault.
Και Ελεύθερος είναι μόνον όποιος δεν φοβάται τον Θάνατο, έτσι ώστε να μην διαπραγματεύεται το παρόν για κανένα μέλλον…
-
Κείμενο: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
-
Στίχοι στην έναρξη του άρθρου: Ρούντιαρντ Κίπλινγκ
