Μέσα στη Ζούγκλα αλαφροπετά η σκιά κι ένας αναστεναγμός.
Είναι ο Φόβος, Μικρέ Κυνηγέ
Eίναι ο Φόβος
Τυλιγμένη στο πλοκάμι του διπλού Τρόμου η «Ανθρωπώ», ένας για την πιθανή προσβολή της από μια ασθένεια αμφιβόλων αιτιών και συμπτωμάτων και αποτελεσμάτων και ο άλλος για την οικονομική ασφυξία που ανεμίζει το σάβανο στη γωνία, στέκει με την πλάτη στον τοίχο και τα γαμψά της νύχια, με τα οποία την όπλισε η Φύση προς αντιμετώπιση προβλημάτων επιβίωσης, χωμένα βαθιά στη «θήκη από δέρμα και γούνα, κάτω απ’ τα μαξιλαράκια», πράγμα που σημαίνει αυτόματο περιορισμό των δυνατοτήτων αυτοάμυνας.
Ο Νους εμβολίζεται με δεκάδες εικόνες πτωμάτων & φερέτρων και ο Φόβος ενσταλλάζεται στις Ψυχές σε υπερδοσολογημένες ποσότητες, έτσι ώστε πανεύκολα να επιβληθεί η χουντική απαγόρευση κυκλοφορίας και μάλιστα σε μία συνομάδωση, επειδή την κανιβαλιστική παράφραση συνύπαρξης στην εδαφική επικράτεια δεν τη λες Κοινωνία σίγουρα, η οποία δέχτηκε ως Μάννα εξ ουρανού τη σκλαβοποίησή της. Ο Φόβος αναμορφώνεται συνεχώς ως ανησυχία για την ασφάλεια της ιδιοκτησίας-την πρόσβαση σε υλικά αγαθά ή σε υπηρεσίες υγείας.
Ο πλέον σοβαρός όμως φόβος είναι η μακάβρια αγωνία.
Η λέξη πανικός έλκει τις ρίζες της ετυμολογικά απ’ το όνομα του αρχαίου θεού Πάνα, ο οποίος εκδικιόταν, όποιον διέκοπτε τον ανέμελο υπνάκο του. Το κερασφόρο ομοίωμά του μετεξελίχθηκε σε αντιπροσώπευση των Πάντων: Χορός του αίματος στις αρτηρίες-Ικμάδα-Σεξουαλική φρενίτιδα-Φθορά-Αποσύνθεση. Όλη η ροή της Φύσης δηλαδή, η οποία οδηγεί τον άνθρωπο σε επίγνωση της αδυναμίας του. Ο Ιησούς εμφανίζεται σαν ο Μέγας αντικαταστάτης του Πάνα στη νεότερη θρησκεία, με σκοπό να αντιδιαστείλει στην αναρχία της Φύσης την Τάξη, στο αδάμαστο της Φύσης τον Κανονισμό.
Ο Πάνας ήταν λοιπόν ο υποκινητής του εφιάλτη ενώ ο Ιησούς ο κατασιγαστής του. Ο Πάνας πρεσβεύει τον θάνατο σαν αναπόσπαστο κομμάτι του αέναου κύκλου. Κατά την αποσύνθεση του σώματος, συνίσταται ένα βακτηριακό ξεφάντωμα, το οποίο ναι μεν επιτείνει τον τρόμο στους θεατές τους δεσμεύει με την παγίωση αποδοχής του προορισμού τους. Δια μέσω των τελετουργιών-επικήδειων ψαλμωδιών ο άνθρωπος δίνει παράταση αφ’ ενός στην αίσθηση σταθερότητας κι αφ’ ετέρου στον μετριασμό του φόβου-θλίψης του. Παρελκόμενο σαφώς είναι η μεταλλαγή του νεκρού σε πνεύμα αθάνατο και η συνέχιση της ζωής του, αντέρεισμα σε επικείμενες συμφορές, οι οποίες ενδεχομένως να πήγαζαν από προσπάθειες εναντίωσης σε παν επιβαλλόμενο κανονιστικό πλαίσιο.
Ο μονοθεϊσμός έρχεται να αντιπαραθέσει τις έννοιες του Καλού και του Κακού και κάθε δόγμα ονοματίζει τον αρχιδιάβολό του: Στον Χριστιανισμό ο Εωσφόρος-Στο Αιγυπτιακό πάνθεο ο Σεθ-Στο Ισλάμ ο Διάβολος σαν προστάτης των απίστων-Στον Ζωροαστρικό κύκλο ο Αριμάν. Οι «μοχθηροί διάκονοι του Σατανά» καιροφυλακτούν τους ευσεβείς, οι οποίοι βρίσκουν καταφύγιο στην Πίστη, ανάλογα με τη θρησκεία, στην οποία υπάγονται, εκούσια ή ακούσια αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα, διότι με την γαλούχηση από μικρή ηλικία το άτομο αδυνατεί να εξολοθρεύσει αργότερα τα ζιζάνια, τα οποία ήδη έχουν δημιουργήσει πυκνό χλοοτάπητα στη σκέψη του.
Το «κυνήγι των μαγισσών» και η «Ιερά Εξέταση» ενσάρκωσε το θεσμοθετημένο καθεστώς, το οποίο κράτησε την αναμμένη φωτιά της στατικότητας επί χιλιετίες. Με την επικράτηση του Μονοθεϊσμού σταθεροποιείται και η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στα ζώα, η σημερινή ιδέα της κτήσης, την οποία διαιωνίζουν τα άτομα υπό την κάλυψη του ενδιαφέροντος και της προστασίας. Πολλοί πίνακες κατά τον Μεσαίωνα απεικονίζουν τον Διάβολο στο προσκέφαλο κάθε ετοιμοθάνατου, έτοιμο να σφετεριστεί τα αγαθά, που αφήνει εκείνος πίσω, είναι το ανάλογο κλίμα που εμποτίζει τους θνητούς με το αίσθημα της απόγνωσης. Η σκέψη έρχεται αντιμέτωπη με την ευθραυστότητα της ζωής και οι Ιερείς είναι την κατάλληλη στιγμή εκεί για να εισηγηθούν-διαβεβαιώσουν την επερχόμενη ευδαιμονία.
Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ δεν υπερέβαλε καθόλου στις διηγήσεις του περί οργίων ανάμεσα στις τάξεις των Ευγενών αλλά και τέρψης μπρος στην παρακολούθηση βασανισμών ζώων-ανθρώπων. Απλώς οι αποτρόπαιες πράξεις ανήκαν στη σιγή και η Ιερά Εξέταση λεηλατούσε τον διασκελισμό του πλήθους για να κρατήσει τα ηνία.
