Δημόσιος Τομέας – Τράπεζες – ΔΕΚΟ οικοδομούν μία κραταιή συντεχνιοκρατία, της οποίας οι εργαζόμενοι τυγχάνουν όχι τυχαία ή επειδή το αξίζουν αλλά δια της παρεμβάσεως των συνδικαλιστικών οργάνων και τους ως άνω όρους ως μοχλοί πιέσεως στην κομματοκρατία, συγκριτικά πολύ υψηλότερων αμοιβών. Κατ’ αρχάς οι συλλογικές τους συμβάσεις δεν υπόκεινται σε διαπραγματευτική διαδικασία, απλώς πιστοποιούνται απ’ την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας=ΕΓΣΕΕ, στην οποία διοικητικό ρόλο παίζουν εργαζόμενοι κι εργοδότες των ίδιων των Κρατικών Ιδρυμάτων-Υπηρεσιών, αφού κι αν δεν συμφωνούν κατά τον διάλογο το θέμα αναβαθμίζεται στον Οργανισμό Διαμεσολάβησης και Διαιτησίας, ο οποίος με την κάθε προσφυγή έδινε αυξήσεις χωρίς να συνυπολογίζεται η πληθωριστική τάση ή πιθανή ευρωστία του Κλάδου των ιδιωτών μισθωτών, απ’ όπου απέρρεαν οι φόροι.
Μεγάλες Επιχειρήσεις στην Ελλάδα, όπως είπαμε, δεν ευνοήθηκαν παρά μόνο με τη μορφή ολιγοπωλίων, Τράπεζες – Τηλεφωνία – Ηλεκτρική Ενέργεια, οι οποίες απομυζούσαν σταθερά έσοδα απ’ τον Πολίτη χωρίς να υπόκεινται σε καμία μορφή ανταγωνισμού ένεκα της κρατικοδίαιτης δόμησής τους, όπως η μικρή-οικογενειακή επιχείρηση. Άνθιση παρατηρήθηκε σε Επιχειρήσεις Προμηθευτών Δημοσίου, των οποίων η σημασία κρίνεται ομοίως συστημική, επειδή είχαν άμεση πρόσβαση, όπως οι φορείς του Δημόσιου Τομέα, στα κονδύλια κρατικών προσόδων, δάνεια-σχέδια υποτιθέμενης αναδόμησης, ανοικοδόμησης, διάσωσης κι επανίδρυσης.
Τουρισμός και Ναυτιλία αποτέλεσαν πηγή εμβασμάτων συναλλάγματος και ιδιωτικών προσόδων για τη χώρα, τα οποία ωστόσο περιορίστηκαν με ανάλογες νομοθετικές διατάξεις ως προς τη διάχυσή τους στην ευρεία βάση. Το μεγάλο κεφάλαιο απ’ τη Ναυτιλία ανήκει σε συγκεκριμένες οικογένειες, οι οποίες δεν πατούν το πέλμα εμφανώς στο προσκήνιο αλλά έχουν πρόσβαση σε πολιτικά κυκλώματα – δίκτυα εμπιστοσύνης – λιμάνια – πρώτες ύλες. Δεν απασχολούν πολύ προσωπικό και απολαμβάνουν θεσμική ρευστότητα, αφού δραστηριοποιούνται σε διεθνή ύδατα και χαίρουν διακρατικών συμφωνιών σε διεθνοποιημένο πλαίσιο.
Το νομικό πλέγμα έχει υφανθεί ανάλογα, ώστε η γραφειοκρατία να «αμελεί» να ελέγξει τα κέρδη, τα οποία εισρέουν στην χώρα μόνο από διακριτική βούληση των Πλοιάρχων και σε περιπτώσεις μικρής ακίνητης περιουσίας ή ολιγομερούς διαμονής στα πάτρια. Η αλληλεπίδραση με τους υπολοίπους κλάδους, ώστε να «γυρίζει το χρήμα», που έλεγαν και οι παλιοί, καθίσταται αδύνατη. Όσον αφορά στον Τουρισμό, απλώς κάποιοι τυχεροί που βρέθηκαν σε συγκεκριμένο μήκος και πλάτος γεωγραφικά. Η μόνη παράμετρος επιβίωσης είναι η «ιδιοποίηση των κοινωνικών αγαθών», αφού επιχορηγούμαστε απ’ τις έγγειες προσόδους πάλι πουλάμε τη θέα σε βουνό ή θάλασσα. Τα τοπία συνιστούν δημόσια αγαθά, τα οποία καλείται να συντηρήσει το Κράτος αλλά εκμεταλλεύεται το ιδιωτικό συμφέρον. Η προσπάθεια του γνωστού μας ΕΟΤ ναυάγησε για ευνόητους λόγους.
Γιατροί – Δικηγόροι – Μηχανικοί – Φαρμακοποιοί αποτελούν το ισχυρό στρώμα των ελεύθερων επαγγελματιών. Διασφάλισαν την προστασία των κλάδων τους με νομοθετικές ρυθμίσεις «δημιουργίας αναγκών», διόγκωσαν τις αμοιβές τους ως αποδεκτές απ’ την Κοινωνία ως υπηρεσίες «ιδιαίτερης ιδιότητας» με την ανοχή των κυβερνητικών κλιμακίων.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επιδίδονταν και συνεχίζουν σε ρητορείες συντονίζοντας πολλαπλά τις κοινωνικές συγκρούσεις. Ο κερδοφορία-βιωσιμότητά τους εξαρτάται απ’ την παραταξιακή τους δραστηριότητα, ώστε να έχουν μερίδιο στο βάζο με τη διαφήμιση, της οποίας η πίτα διανέμεται δια μέσω δημοσίων οργανισμών. Πρόκειται για ένα αλισβερίσι άνευ προηγουμένου, αφού κρατικές συμβάσεις επιδοτούν τη διαφήμιση και κατ’ εφαπτομένη τα ΜΜΕ, τα οποία κρηπιδώνονται υπό τη σκιά εταιρικών σχημάτων που επιδοτούν τα κομματικά ταμεία, ας θυμηθούμε τη Siemens! Και βέβαια κανένας πολιτικός ή βουλευτής δεν μπορεί να σταθεί αν δεν εξασφαλίσει πρώτα την εύνοια των Μέσων Ενημέρωσης, ώστε να μεγιστοποιεί την προβολή του. Είναι όπως στον κόσμο των βιβλίων. Αν δεν έχεις πίσω σου μία παράταξη-ένα κόμμα, το βιβλίο σου μένει στην αφάνεια, άντε να το διαβάσουν και λίγοι φίλοι που σε γνωρίζουν.
Όσο για την Δικαστική Αρχή, σαφώς και πρόκειται για Αρχή, με κεντρί βεβαίως-βεβαίως! Συνιστά τον παρακμιακό νομικισμό οχύρωσης των προαναφερομένων. Αποτελεί το αδιαμφησβήτητο προπύργιο της διαπλοκής, αφού με κατάλληλους χειρισμούς διευθετεί τα σκάνδαλα – δυσχεραίνει την κάθαρση – αθωώνει τους διαπλεκόμενους. Και σαφώς νομοθετεί υπέρ του μισθολογίου της και των επιδομάτων της, Βαρέα πάντα!
Να μην ξεχάσω τους Εικαστικούς, οι οποίοι ανοίγουν τα Εργαστήριά τους χωρίς να υπόκεινται σε υποχρεωτική ασφάλιση, αφού μόνο με προαιρετική αίτησή τους θα υπαχθούν!
