In concreto από θρησκευτικής απόψεως…

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο συνιστά από ιδρύσεώς του ένα οργανωτικό μέτωπο, που συνομαδώνει τους χριστιανούς. Οι αρμοδιότητές του εκτείνονται, όταν ιστορικά μεταβαίνουμε απ’ την Βυζαντινή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, γεγονός το οποίο δρομολογεί την ένταξη του Πατριαρχείου σε νέο διοικητικό σύστημα με ρόλο οικονομικά-νομικά αναβαθμισμένο.  Συνακόλουθα δεν υφίσταται λόγος δυσαρέσκειας για επανάθεσή του. Πολλοί επιβουλεύονταν τον θώκο των Πατριαρχών, κάτι που ερειδόταν σε ενέργειες των ίδιων των αρχιερέων, οι οποίοι προσπαθούσαν να συναρμόσουν προοπτικές ανάρρησης στο ύπατο αξίωμα μέσω φαύλης οδόντωσης βυσσοδομιών. Ο κύκλος των σκευωριών περιελάμβανε εκκλησιαστικούς-εξωεκκλησιαστικούς-οθωμανικούς μοχλούς. Στα μέσα του 18^ου αιώνα το σύστημα του «γεροντισμού» αποτελεί ανώμαλη θεσμική μεταβολή για την εκλογή του Πατριάρχη. Η Πύλη χορηγούσε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο μορφές εξουσίας ανταπαιτώντας ευπείθεια και νομιμοφροσύνη εκ μέρους τόσο του ίδιου όσο και του ποίμνιού της. «Σπάνια Πατριάρχες στράφηκαν φανερά ενάντια στην Υψηλή Πύλη.» Σύμφωνα με την Ιστορικό Κα Αγγελομάτη-Τσουγκαράκη. Ως επί το πλείστον οι εκατέρωθεν μαχητικοί εμβολισμοί αναγορεύουν τους Πατριάρχες επίτιμους συνεργούς της Πύλης, αφού δεν διστάζουν να εκφοβίζουν τους χριστιανούς ακόμη και με προληπτικά φερμάνια προς συμμόρφωσή τους, ώστε να μην χάσουν τα προνόμια απ’ την Πύλη. Μπροστά στο ενδεχόμενο της αθεΐας και του αντικληρικαλισμού, που εισάγεται μέσω των γαλλικών ιδεών του Διαφωτισμού λίγο πριν το επίσημο ξέσπασμα της επαναστάσεως, ανακοινώνεται απειλητική εγκύκλιος προς τους Επτανήσιους απ’ τον Γρηγόριο Ε’, η οποία συνιστά ακρογωνιαίο λίθο υπαναχώρησης πάσας απειθάρχητης συμπεριφοράς. Αρχές του 19^ου αιώνα ο ελληνισμός επαμφοτερίζει σε διελκυστίνδα ιδεολογικών-θρησκευτικών αντιθέσεων: ο Κοσμάς ο Αιτωλός να απηχεί μεν την ενδυνάμωση του χριστιανικού φρονήματος, οι Διαφωτιστές να ευαγγελίζονται απελευθέρωση πνεύματος από δογματικά γρανάζια.

In abstracto…

Οι διαξιφισμοί ανάμεσα σε νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, όταν εκκινούν από ασυνείδητη συναρμογή της εννοιολογικής τους δομής απολήγουν σε διαπραγμάτευση κατοχής του ίδιου «χώρου». Όταν ωστόσο αφορμώνται από συνειδητή διαφορά του περιεχομένου τους, τότε αναπληρώνουν την ισχύ ιδεολογικών όπλων αποποινικοποιώντας την επιθετική αποστροφή και τις κυριαρχικές αξιώσεις. Όταν αναφερόμαστε σε τετελεσμένα ιστορικά γεγονότα ή άπνοες-θνήσκουσες θρησκείες, εύκολα συνυφαίνονται η εννοιολογική δομή και το περιεχόμενο. Όταν όμως βρισκόμαστε στη δίνη πρόσφατων κοσμοθεωρητικών αλλαγών, αναφύεται η λυσσαλέα άρνηση διασαφήνισης, αφ’ ενός από ανικανότητα αφαιρετικής σκέψεως, κι αφ’ ετέρου από έλλειψη προσμέτρησης των αντίστροφων-επιπρόσθετων προσήμων, τα οποία εισάγονται σαν νέα στοιχεία στην αντινομία ή σύγκριση δυσχεραίνοντας την αποσαφηνιστική διείσδυση στην οχυρωμένη ιδεολογία-πρακτική. Με τον θρίαμβο της μιας ή άλλης παράταξης, η αστική Δημοκρατία μοιάζει να πετάει τα δεκανίκια ως αποθεραπευθείσα απ’ την αντιμέτωπη αναπηρία της. Γρήγορα υποπίπτει στις αισθήσεις της πως τα ιδεολογήματα μετεξελίσσονται σε «εθνικά ή παγκόσμια αφηγήματα», όταν αντιλαμβάνεται την άφεση αμαρτιών απ’ την Αριστερά στην Δεξιά κι αντιστρόφως και τις όποιες παραπομπές σε ανακριτικές διαδικασίες, που καταλήγουν πάντα σε αθωώσεις. Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο μεταστοιχειώνεται σε σύμβολο ακραίου νεοθετικισμού, ώστε οι τεχνικές προώθησής του να αποθεώνονται εις βάρος της αξιολόγησης και της ερμηνείας. Είναι αυτό που ο Κος Αργυρίου υποστηρίζει με άλλα λόγια στην φράση του «Χιλιάδες ανά τον κόσμο επαγγελματίες φιλάνθρωποι κλαίνε με τα μαντάτα καθώς η ροή χρήματος από προοδευτικά ιδρύματα προς προοδευτικούς ΜΚΟατζήδες προοδευτικά θα σταματήσει, κι οι προοδευτικοί τραπεζικοί λογαριασμοί εκμετάλλευσης της ανθρώπινης δυστυχίας θα σταματήσουν προοδευτικά κι αυτοί να φουσκώνουν.» Ο ρόλος του «ηγεμονικού εγγυητή των Αμερικανών», όρος ο οποίος εισάγεται απ’ τον Μάικλ Ιγκνάτιεφ, καθηγητής στην Οξφόρδη και στο Χάρβαρντ, χωρίς να επεξηγούνται διάφορες παράμετροι, όπως το πρότυπο που ακολουθείται σε κάθε στρατιωτική ενέργεια ή τους τρόπους ανατροπής της πολιτικής μονομέρειας, που εφαρμόζεται απ’ τις ΗΠΑ, χωλαίνει.

Οι  ψευδο-κρίσεις αποτελούν μέρος της Παγκόσμιας Πλεύσης. Στο καθημερινό μας λεξιλόγιο έχουν παρεισφρήσει εκφράσεις, όπως Τείχος του χρέους-Δραματικές αλλαγές-Φοροεπιδρομές, οι οποίες κορυφώνουν την υστερία. Εναλλαγές εξουσίας στο έδαφος μιας Υπέρ-Δύναμης,  τρυπανίζουν την κοινή γνώμη, η οποία λειτουργεί σαν δοκιμαστικός σωλήνας της πολιτικής-βουντού. Όσο κι αν σε εθνικές επετείους τα διάφορα αγήματα υπό την ασπίδα των κάθε λογής πεποιθήσεων, ανερυθρίαστα θα ανταριάζουν τον νήδυμο του Αγνώστου Στρατιώτη, χωρίς το παραμικρό άλγος για την αποδήμησή του σε νεαράν ηλικίαν αλλά προς διακήρυξη πνευματικών αγώνων, τόσο οι εναλλασσόμενες προκλήσεις εκατομμυρίων θα ριζώνουν στον πυρήνα ενθουσιαστικής διεξαγωγής δικαίωσης. Όπως οι έννοιες Μεσαίωνας ή Φεουδαρχία, παρ’ όλο που στην σημερινή συνείδηση υπονοούν την έσχατη κατάπτωση, μεγαλούργησαν χωρίς ο φέρων σκελετός τους να εδράζεται σε επιστημονική κρηπίδα, ανάλογα οι Νέοι Χρόνοι δεν ανακύπτουν από προσπάθεια επιστημονικής περιοδολόγησης, αλλά σχηματίζονται μέσα σε διαφορότροπες μορφές…

Pages: 1 2