Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.
Όταν ένας αριστερός-φιλάνθρωπος αποχωρεί, ένας ο δεξιός-φασίστας ανεβαίνει στο βάθρο. Οι κυρίαρχοι του χθες θα είναι οι χαμένοι του σήμερα και αντιστρόφως, αρκετό για να να κάνουν αμφότεροι ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους για να αντιστρέψουν την κατάσταση…
Μελετώντας τα πάμπολλα ιστοριογραφήματα ο αναγνώστης τίκτεται εκ νέου σαν υποστάς ποικιλότροπης ιδεολογικής μετάστασης, τόσο λόγω της έντεχνης εκτροπής των ιστορικών πραγματικοτήτων σε νοητικά αποκυήματα του Κράτους, όσο και ένεκα της εθνικής ιδιαιτερότητας, της οποίας το πρόκριμα παγιώνεται αυτόδηλα μέσω ευφρόσυνων αναχρονισμών. Στα Σχολεία οι διδαχές έχουν εδώ και χρόνια υιοθετήσει παλμό κανονιστικό-μυθολογικό προς συγκρότηση εθνικής συνειδήσεως. Στα Μέσα Ενημέρωσης και Δικτύωσης τα κινούντα αίτια παλινδρομούν σαν μετασεισμικές δονήσεις προς αποσυντονισμό των δεκτών. Προβαίνοντας σε γενική ιστορική υπόμνηση, εύκολα τεκμαίρεται πως πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα εμφανίζονται να διαφιλονικούν για την παγίωση της ίδιας σταθερότητας, δηλαδή της υποταγής των μαζών. Η κάθε οπτική, επιστημονική αν ομιλούμε για την Ιστορία ή δογματική αν αναφερόμαστε στις θρησκείες-κόμματα, αντιλαμβάνεται και ορίζει διαφορετικά την εκάστοτε πραγματικότητα, απ’ όπου εκμαιεύει κατά το δοκούν ανόμοιους ή αντιδιαμετρικούς κανονιστικούς όρους νομιμοφροσύνης, η διαφορετικότητα των οποίων σαν εννοιολογική δομή δεν υφίσταται αλλά μεταφυτεύεται ασυνείδητα στους οπαδούς. Είναι η κινδυνώδης ταλαιπωρία των αντίμορων συνιστωσών στα πανομοιότυπα κύτταρα της συνισταμένης…
In concreto από πολιτικής απόψεως…
Είναι νόμος ιστορικός, η ποιότητα να υποτάσσεται στην ποιότητα. Κάθε επαναστατική διάθεση, απ’ όση ζέση και να διαπνεόταν, δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει χωρίς την επέμβαση κάποιας Μεγάλης Δύναμης. Δεν έχει νόημα να υμνούμε τον αδιαμφισβήτητο μεν άπελπι δε ηρωισμό των Ελλήνων. Όπως και δεν έχει κανένα νόημα να θεωρούνται οι επαναστάσεις θρησκευτικές. Στην παντοδυναμία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δε αντιστάθηκαν μόνο ορθόδοξοι αλλά και μουσουλμάνοι παρίες, αφού το ζητούμενο ήταν η αποτίναξη του δυναστευτικού ζυγού από κοινωνικής-οικονομικής απόψεως. Περίπου έναν αιώνα μετά η πολιτική Βενιζέλου δεν αποδεικνύεται και τόσο «ηθική», αν προσμετρήσουμε τους δημαγωγικούς εκ μέρους του χειρισμούς των μαζών, κατά την παραίτησή του τον Φεβρουάριο του 1915, γεγονός που οδηγεί σε αχαλίνωτη ακυβερνησία με παρελκόμενα διχασμού ολέθρια. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Μάχη της Κρήτης αποτελεί «καθαρό στρατιωτικό αριστούργημα» κατά τον Κο Βασίλη Ραφαηλίδη, το οποίο θέτει στην υπηρεσία του τρία φονικά παιχνίδια, αεροπλάνο-τανκ-πλοίο, εγκαταλείποντας έρμαιο τον άνθρωπο στη θανατερή επιδημία του καίριου πλήγματος. Πάντα επικαλούμενοι το μετέωρο όφελος της Πατρίδας, το οποίο ωστόσο απολήγει σε κελεπούρι πρώτης τάξεως για τους Γερμανούς, που γεύονται την όμορφη Νήσον «στο πιάτο» και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Οι 13 αντιστασιακές οργανώσεις, που αντιτάχθηκαν στους κατακτητές Γερμανούς, και εμφανίζουν κάποιες σοβαρό χαρακτήρα αλλά άλλες όχι, αφού υπηρετούσαν κάθε άλλο παρά εθνικά συμφέροντα. Οι 3 κατοχικές Κυβερνήσεις, Τσολάκογλου-Λογοθετόπουλου-Ράλλη, οι οποίες διετέλεσαν «δοσιλογικά όργανα» των Γερμανών υψώνοντας ως άλλοθι στη φαρέτρα τους τη «διάσωση της χώρας». Ο Εμφύλιος, που προδίδει την πλήρη κρατικοποίηση της τρομοκρατίας. Η χούντα των Συνταγματαρχών, κατά την οποία Παπαδόπουλος-Μακαρέζος λειτουργούν ενσυνείδητα ως παραγγελιοδόχοι των Αμερικανών αλλά Παττακός και άλλοι ταλαίπωροι πολίτες υπολάμβαναν τη θρασύτητα ως τόλμη εκ Θεού ορμώμενης προς διάσωση της Χώρας απ’ τον Σατανά, δες Κομμουνισμός. Ο εθνάρχης Καραμανλής κι αργότερα Πρόεδρος Δημοκρατίας, ο οποίος κληροδοτεί στον πολύτλα ελληνικό λαό τις δύο θεμελιώδεις αρχές της βίας και της νοθείας, μέσω της επιβολής του ληστρικού εκλογικού συστήματος. Η Σταύρωση της Κύπρου προς Ανάσταση της Ελλάδος τον Ιούλιο του επί 1974, κινήσεις απ’ τις οποίες σταθεροποιείται η διχοτόμηση της Νήσου σαν de facto και de jure πραγματοποίηση του διακαούς πόθου του ΝΑΤΟ.
Pages: 1 2
