Κανένα μέτρο υγειονομικής καθαριότητας και προστασίας δεν δύναται να σώσει τη δυτική Ανθρωπότητα, η οποία βούλιαξε μέσα στο «λίκνο» αναπροσαρμογής του συγκεντρωτικού ελέγχου ακουμπώντας τον κοντόθωρο φόβο της πάνω στους κινδύνους της μολυσματικής επαφής. Τρέμει στο ενδεχόμενο θυματοποίησής της και είναι πανέτοιμη όχι μόνο να κλειδαμπαρωθεί πίσω από σίδερα υπολογίζοντας κάθε ώρα τη θερμοκρασία της αλλά και να ρουφιανεύει όποιον τολμά να απειθαρχήσει στα μέτρα επιβολής, όχι από αίσθημα «συλλογικής ευθύνης» αλλά από τρόμο αναμέτρησής της κατά πρόσωπο με τον Θάνατο, παρ’ ότι θανατολάγνα με τα βάσανα των άλλων, τόσες φωτογραφίες φρίκης διέσπειρε στα socila media!
Το εμπόριο της Ελπίδας λοιπόν πάνω στον συντονισμό της αυτοοργανωμένης αλληλεγγύης στην κοινωνική βάση ή της γραφειοκρατικής ένταξης στην κομματική-ιδεολογική βάση, όπως και να ‘χει ωστόσο στην κρατική μηχανή.
Ξέρεις, λοιπόν, πάντα μου άρεσε η Μοναξιά.
Ποτέ δεν είχα πρόβλημα να καθίσω στο δωμάτιο ΜΟΝΗ.
Πάντα έβρισκα χιλιάδες αφορμές συνομιλίας με τον εαυτό μου.
Μπορώ με τις ώρες να καθίσω να διαβάζω στο κρεβάτι μου.
Μπορώ επίσης να μείνω αρκετές μέρες νηστική, όχι επειδή ενδεχομένως θα είναι κλειστά τα παντοπωλεία, αλλά επειδή η τροφή βαραίνει ενίοτε την αλλοπαρμένη μου Ειδή. Κι εμένα μ’ αρέσει
να ονειροβατώ, και να ακροβατώ.
Επισκέπτομαι τη Νύχτα που όλα αγριεύουν τα Ποτάμια, με περιμένει εκεί η Πολύμνια, η Μούσα της ευγλωττίας, κουνά το ραβδί και το δάχτυλό της κι ανοίγουν κρουνοί στο κρανίο μου.
Ποτέ δεν μ’ ένοιαξαν αν τα καφέ και οι χώροι συναθροίσεως είναι ανοιχτοί, μένα το γιγάντιο Θαμπό μυστηριωδώς αντιφάσκει εις τους αγρούς.
Αλλά η παρούσα Συνθήκη απαξιώνει την Υπόσταση και τη Βούλησή μου.
Με τη λήξη της καραντίνας τίποτα δεν θα είναι εδώ, ίδιο όπως το αφήσαμε.
Επειδή όταν κλειστήκαμε στο κλουβί ελπίζοντας σε σύντομη επιστροφή στους προηγούμενους ρυθμούς
Και βρήκαμε μάλιστα κι όλους τους τρόπους για να αντέξουμε τον εγκλεισμό
Και εκλιπαρήσαμε για την κοινωνική απομάκρυνση ολόκληρου του πληθυσμού
Και συναινέσαμε στον μαζικό εμβολιασμό μας
Συνεπικουρούμε στη θανάτωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων από οικονομική ασφυξία κι επομένως δεν διαπνεόμαστε από «συλλογική ευθύνη»
Συνεπικουρούμε σε άνευ όρων εξαντλητικούς ελέγχους και στρατιωτικοποίηση της Ύπαρξης
Το «την υγειά μας να ‘χουμε» ισοδυναμεί με το «έχει ο Θεός».
Και με τα δύο εγκλωβιζόμαστε στο «μαμ-κακά-νάνι» ή στο «métro-boulot-dodo», όπως λένε και οι Γάλλοι.
Παραδεχτήκαμε πως έχουμε τη Φυλακή μέσα μας…
-
Κείμενο: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
-
Ηχογράφηση αποσπασμάτων & Επιμέλεια ήχου: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Βιβλιογραφία σχετική με την αναφορά σε ασθένειες:
-
Pickover Clifford, «Το βιβλίο της Ιατρικής», μτφρ Γεωργούλια Κωνσταντίνα, Εκδόσεις Παρισιάνου, Αθήνα 2016.
-
Καραμπερόπουλος Δημήτριος, «Ιστορία της Ιατρικής», Εκδόσεις Σταμούλης, Αθήνα 2009.
Μουσική:
-
Manowar – Mountains
-
Manowar – Dark Avenger
-
Σκίτσο: Σπύρος Γουργιώτης
