Ηχώ: Δίνουν στη Θάλασσα ecstasy οι Αέρηδες
Την Ηδονή της περιμένοντας να την αποπλανήσουν
Αρκεί ένα πραξικόπημα να ληξει η Νιρβάνα
Στις παρασπονδίες απάνου χωρίς Θρόνο
Πως ρημάχτηκε ο Κήπος της Εδέμ…
(Ακούστε την απαγγελία)
Αυτός με το βλέμμα του τρελλού
Στο αποκεφαλισμένο Σώμα
Με τα αδειασμένα μάτια πάνω στις λαομίσητες Σφαγές
Και τη φαγωμένη μύτη απ’ την Ταφή
Παρόχθιο Συμπαγές που ανταποδίδει με θάρρος
Πυριφλεγής ο πυθμένας της λίμνης
Ο Lemmy στην Εφιαλτο-Όνειρο-Χώρα μου
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι Θνητοί λένε
«Πέφτει ένα αστέρι»…
Ηχώ: Ξαλαφρωμένοι Μαντατοφόροι που κατόρθωσαν
Το πιο σπουδαίο έργο της Ζωής τους
Τι σου συνέβη καημένε;
Η κάθε «αγνότητα» ενσαρκωμένη
Σε θεές που προκαλούν Τρόμο
Ήδη Υπάρχον
Πάνω απ’ τον Ύπνο τον απέριττο
Λυωμένο χύνεται μολύβι στις κοιλιές
Με την αιχμή του γυαλιστερή και του Εαυτού
Φιγούρα Επταμηνήτικη που στοχεύει
Ευρέως κοινωνικό το έρεισμά της με αραιές θεομηνίες
Ύπουλο δόκανο η εξωραισμένη Ασχήμια
Έχει την Άνεση αμαρτήματα να διαπράττει
Φορώ τα ακουστικά και βυθίζομαι στην Ηχογράφηση
Ερεθίζει η Φωνή μου τους Ακροατές
Ηχώ: Σε θώκο η Μάταιη Αναγγελία
Ελκυστικά οι γοφοί της ασεβούν
Τη Φθίση μετέρχονται τα ζουμερά τα στήθη
Και το μουνί υγρό όσο ποτέ
Σήμερα «Αιωνιοποίησα» Όλα
Παράλογα στο ξέφωτο και μεταφυσικά
Άδειο το «Εντός» με Γραφειοκρατία καλοσιδερωμένη
Και στην Κορδιλιέρα βρέχει
Τείχη
Έχει υμνηθεί η Απουσία σ’ ένα ακαταμάχητα ζοφερό ‘Οραμα
Οι Νεκροί των Πολέμων δεν καταμετρήθηκαν Ποτέ
Αρκεί στις πολιτικές δυσχέρειες μιαν αμοιβή
Μεγαλωμένη στα γόνατα ενός μέθυσου Δικτάτορα με σκιώδη
Ίσως και χθονική διάσταση
Η Διαπαιδαγώγηση ευνοεί εορτασμούς
Για να ντανιάζονται συνεσταλμένα οι απαθλιωμένοι σε Συνθήκες
Κι αν αυτές συμφύρονται και την έλευση ενός Θείου
Μεγεθύνει η Γιορτή το Πεπρωμένο της
Στον πάσσαλο της θανατικής Ποινής
Ηχώ: Όλοι αναρτούν τη Συμπαράστασή τους
Κάτι σαν το μειονοτικό ζήτημα
Ή άλλα παρόμοια ζητήματα που αντιμετωπίζονται πάντα
Ως ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος
Στον ρου της Βόλτας μου μια Φιδοφωλιά
Με θεοσεβή αποστολή να ξεπετάξει Γέννες
Σκορπώντας αμνιακό
Υγρό που αναδιπλούται κι ανυπόταχτα
Τη Ζωή μου φορτίζει και προσμετρά τις κραυγές του Πόνου
Ξεχασμένη και Μόνη με τα μισά δάχτυλα
Κέρματα ρίχνω φιλάσθενα σε μιας Πάπιας το ράμφος
Στη λάθος Στιγμή ασθμαίνοντα
Κάτι με αγγίζει συνέχεια στη βάση του Λαιμού
Και ξένα βήματα σε συνεδρίαση για τον πρώτο ρυθμό
Που επιταχύνει με Κλάδους τσίγκινους και υποδοχές
Σε κάθε κλίκ μια νεκροκεφαλή αμίλητη
Με βαβυλωνιακές παραλλαγές Απαράλλαχτα
Πάνω στις πλεξούδες
Δεν έχω να κρατηθώ από Πουθενά
Στολισμένη με Φως και φύλλα κι είναι δύσφορο
Να κοιτάζω το Μέγα το Παράφρον που κρυφά
Στον κόρφο λούζεται τη Δόξα που σπέρνει η Ερμηνεία
Έχει κι ο χοντροδεμένος τόμος του Φόβου
Τις πόζες και τα κέντρα του
Ηχώ: Εκκαθαρίσεις ανευρύνονται κι «Ήρωες» ξαμολιούνται
Μεταπράτες και Πωλητές σαν γύπες μ’ οξεία όσφρηση
Τα Σχέδια έχουν πάντα σκοπιμότητες
Η παιδική μου κούκλα με τα βουλιαγμένα μάτια
Σέρνεται τεντωμένη αποστάτισσα και παρακολουθεί ταινίες Τρόμου
Κάτι τιποτένια ξεκαρδίσματα απιθώνει στη μόνιμη
Γιόμισε η Κατοικία με πράξεις Ανθρώπων
Περίπου δέκα χιλιάδες διαδρομές και προτίμησε
Ακριβή μεταμφίεση και προσευχές να συμπεριλαμβάνουν
Τη συμπόνοια ΌΛΗ ή τη σύμπνοια κι η διαφορά
Φανατισμένο ένα μικρό φωνήεν που προσγειώνει
Σκέψεις βαριές στα Συμφωνητικά Θανάτου
Ειρηνικές Αυτοκτονίες
Στη Βασκανία που ανέκαθεν σχετίζει
Την πολυμηχανία του Ανθρωπάκου
Με Μίσος ενδεχομένως πρόσφορο
Για πάντα διαφορετικές εξειδικεύσεις
Κι ίσως εξιδανικεύσεις να συμμορφώσουν χωρίς θρήνο
Πέτσες ανατριχιασμένες στο «Νέο Είδος»
