Ούτε που το κατάλαβα…
Περπατούσες όλο και πιο σιγά. Δεν έβλεπες αλυσίδες αλλά οι αστράγαλοί σου μούδιαζαν, ώσπου ο πόνος να γίνεται αφόρητος.
Ήταν κάθε φορά που το καζάνι έβραζε καθώς οι προύχοντες αυτό-καθορίζονταν διατηρώντας επαφή με την «πελατεία τους=πολίτες»,
οι οποίοι συνιστούσαν ερήμην τους ιμάντες μεταβίβασης για την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών.
Κι όταν το καζάνι ξεχείλιζε, με τρόπο σατανικά προορατικό εμφανιζόταν στον Ορίζοντα μία νέα τάση πολλά υποσχόμενη,
της οποίας οι λεπτομερείς αποχρώσεις ευαγγελίζονταν την απαλλαγή του Ανθρώπου απ’ τα δεσμά της Δουλείας,
αλλά με μοναδικό άσσο κρυμμένο στο μανίκι την κρηπίδα γενέσεως του Καπιταλισμού,
επειδή όταν η Εξουσία δεν δύναται να σταθεί στα δεκανίκια της προνοεί την αυτό-υπόδειξή της δια μέσω συγκεκαλυμμένης μεταλλαγής,
η οποία δεν απελευθερώνει αλλά καθιστά υποχείριο αρχικά της μηχανής και εν τέλει της παραγωγής επιγεννώντας νέες ανελευθερίες και νέους περιορισμούς.
Ήταν κάθε φορά που πρόσδενες, πάντα «εκουσίως», τις υπόλοιπες Ηπείρους στο άρμα του «καλύτερου» Πολιτισμού σου
κι οι Κοινωνίες ήρθαν αντιμέτωπες με δύο νέους κύκλους κοινωνικής διαστρωμάτωσης:
Ο διευρυμένος κύκλος διαχώριζε τα άτομα σε δύο ομάδες, οι Πολίτες των Δυτικών Κοινωνιών αναφαίνονταν ως «επιφανείς» Eloi,
κατηγορία μέσα στην οποία ανήκουμε όλοι ανεξαιρέτως όσοι ζούμε σε ευρωπαϊκό και βόρειο-αμερικανικό έδαφος,
ενώ οι Προσδεμένοι στο άρμα κατηγοριοποιήθηκαν ως «μιαροί» Morlocks.
Κι αφού τους διώχναμε απ’ τα λαγούμια τους, τους εγκλωβίζαμε σε ζώνες «διειρήνευσης», στις οποίες παίζαμε τον ρόλο του Ανθρωπιστή
είτε με τη συναίνεση στις ΜΚΟ=βιτρίνες ξεπλύματος παράνομου χρήματος, είτε με την μορφή του «εθελοντισμού» μας,
την οποία αναρτούμε και στα social media προς συλλογή ευσήμων.
Ο πυρηνικός κύκλος μέσα στην ασπίδα του διευρυμένου, προέβη κι αυτός σε διαχωρισμό, έτσι επειδή μπορούσε.
Συνακόλουθα εμφανίστηκαν οι αστοί ως «επιφανείς» Eloi με τον εσωτερικό αποικιακό επεκτατισμό τους,
και στην εν λόγω συνομοταξία ανήκουν όλοι οι βολεμένοι κι ας το αρνούνται,
ενώ στον αντίποδα οι αταχτοποίητοι με την ανασφάλεια να επικρέμαται σε κάθε τους βήμα σαν δαμόκλειος σπάθη ως «μιαροί» Morlocks,
οι οποίοι νόμισαν πως βουτούν προσωρινά κοχλιάριον στην τροφή για να αρκέσει απλώς μία βουρδουλιά,
ώστε να κατανοήσουμε πως η ευμάρεια ήταν επίπλαστη αν και πολλά υποσχόμενη φενάκη,
αφού δεν επρόκειτο παρά για διασφάλιση του καθησυχασμού της συνειδήσεως της Αστοκρατίας απέναντι στα θύματα μιας ανάλογης «Προόδου»…
Άραγε θυμάσαι;
Ούτε που το κατάλαβα…
Περπατούσες όλο και πιο σιγά. Δεν έβλεπες αλυσίδες αλλά οι αστράγαλοί σου μούδιαζαν, ώσπου ο πόνος να γίνεται αφόρητος.
Ήταν κάθε φορά που ο «Ανθρωπάκος ο Μέγας» επικάλυπτε το θρησκευτικής φύσεως ιδεολόγημα με χαρακτηριστικά φυσικό-επιστημονικού παρωπιδισμού,
στο πλαίσιο του οποίου όφειλε να καταστήσει στους πένητες το «καθήκον» για εργασία και πειθαρχική κατάρτιση στα χωνευτήρια του Συστήματος Παιδείας,
εξ ου και οι τεράστιες ειδικευμένες μάζες αλλά στην πλειονότητα αμόρφωτες κι απαίδευτες με λάβαρό τους το «Ζήσε τη Στιγμή»,
το οποίο δεν αποσκοπεί στη διεκδίκηση και κατ’ εφαπτομένη τη βελτίωση του παγκόσμιου γίγνεσθαι.
Το δόγμα του Carpe Diem παραλλάσσεται με τρόπο αλαζονικό καθιστώντας το άτομο υποζύγιο μιας ανελέητης ειλωτείας, αντί να το ελευθερώσει απ’ τα δεσμά της επιστασίας.
Ήταν κάθε φορά που ο επιχειρηματικός κόσμος αναζητούσε τα εχέγγυα αντιπροσώπευσης των συμφερόντων του απέναντι,
αφ’ ενός στον ανταγωνισμό κι αφ’ ετέρου στις εργατικές δυνάμεις, οι οποίες όφειλαν να καταστέλλονται δια της αδιάκοπης εκμετάλλευσής τους.
Κάτι ανάλογο μόνο ένας επίσημος οργανωτικός ιστός θα μπορούσε να παράξει την δυναμική,
η οποία να δεσμεύεται την επιφυλακή-ετοιμότητα προς υπεράσπιση των ωφελημάτων μίας συγκεκριμένης μερίδας ατόμων και ταυτόχρονη υποταγή των αντιφρονούντων,
την εξαγγελία εξισορρόπησης των αντίρροπων στρωμάτων και ταυτόχρονη ματαίωση συγκρούσεων-εξεγέρσεων των «χαμηλά γεννημένων»…
(Συνέχεια στην επόμενη σελίδα)
Pages: 1 2
